Eugeniusz Chilarski
oficer dyplomowany Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
oficer dyplomowany Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eugeniusz Chilarski (ur. 13 marca 1888 w Przemyślu, zm. 1943) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
 | |
 pułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
13 marca 1888 |
|---|---|
| Data śmierci |
1943 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Odznaczenia | |
         | |
Urodził się 13 marca 1888 w Przemyślu[1], w rodzinie Antoniego i Julii z Braunów. Uczęszczał do gimnazjum w Stanisławowie[2] i C. K. IV Gimnazjum we Lwowie[3]. Ukończył korpus kadetów we Lwowie. Był oficerem c. i k. armii[4].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Był adiutantem Polskiej Wojskowej Komisji Likwidacyjnej w Wiedniu[4]. W stopniu kapitana przydzielony do Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, w którym na przełomie 1918/1919 kierował Sekcją Organizacyjną w Oddziale VI Informacyjnego (wywiad i kontrwywiad wojskowy), od lutego 1919 był szefem Sekcji Spraw Organizacyjnych[5], zaś po kolejnej reorganizacji SG od sierpnia w stopniu majora kierował Wydziałem Mobilizacyjnym w Oddziale I Organizacyjno–Mobilizacyjnym[6]. Ukończył II Kurs Doszkolenia od 3 listopada 1922 roku do 15 października 1923 w Wyższej Szkole Wojennej[7][4]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Został awansowany do stopnia podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[8], a następnie do stopnia pułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[9][10][11]. W 1923, 1924 jako oficer rezerwowy 10 pułku piechoty pełnił funkcję zastępca szefa Departamentu X Przemysłu Wojennego Ministerstwa Spraw Wojskowych[12][13][4]. W lipcu 1927 został przeniesiony do 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach na stanowisko dowódcy pułku[14]. Z dniem 22 lipca 1928 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym na stanowisko pomocnika dowódcy Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi do spraw uzupełnień[15][16][17]. Jako delegat dowódcy OK nr IV był jednym z inicjatorów powstania przed 1930 Łódzkiego Klubu Lotniczego[18]. Od 21 grudnia 1929[19] do 1934 był prezesem klubu sportowego ŁKS Łódź[20]. Z dniem 31 sierpnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[21]. Jako emerytowany oficer był kierownikiem ekonomicznym Huty „Pokój”[4].
Od 25 lipca 1915 był mężem Jadwigi Linde[2].
Zmarł w 1943[4].
.png){kind=small}
