Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eduard Sievers (ur. 25 listopada 1850 w Lippoldsbergu, zm. 30 marca 1932 w Lipsku) – niemiecki filolog, mediewista i językoznawca (młodogramatyk), jeden z najbardziej wpływowych językoznawców historycznych przełomu XIX i XX wieku.
 | |
| Data i miejsce urodzenia |
25 listopada 1850 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: językoznawstwo | |
| Alma Mater | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet w Jenie |
| Rektor Uniwersytetu w Lipsku | |
W latach 1867–1870 studiował filologię klasyczną, germanistykę i anglistykę w Lipsku i Berlinie. Studia ukończył w wieku 19 lat, uzyskując w 1870 r. tytuł doktora za dysertację pt. Untersuchungen über Tatian. Zaledwie rok później został wykładowcą na uniwersytecie w Jenie[1]. Ponieważ mówił płynnie po angielsku, co wówczas nie było częste, w 1881 dostał propozycję pracy na uniwersytecie Harvarda w Cambridge, Massachusetts, którą jednak odrzucił z powodów osobistych. W 1883 przeniósł się na uniwersytet w Tübingen, a w 1887 na uniwersytet w Halle. W 1892 r. otrzymał ofertę pracy na uniwersytecie w Lipsku, gdzie w latach 1899-1900 był dziekanem Wydziału Filozoficznego, a w latach 1901-1902 rektorem. Tam też pracował do śmierci w 1932 r.[1]
Sievers w pracy naukowej zajmował się językami germańskimi i klasycznymi, metryką oraz fonetyką. Jest redaktorem i wydawcą licznych zabytków literatury w starych językach germańskich.
Znany jest za popularyzację tradycji poetyckiej w języku staroangielskim oraz starosaskim. Jednym z jego osiągnięć było np. zidentyfikowanie staroangielskiego poematu Genesis jako tłumaczenia z języka starosaskiego zanim analogiczny starosaski poemat Genesis został odkryty[2]. Jego słynnym dziełem była także gramatyka staroangielska, kilkukrotnie wznawiana (Angelsächsische Grammatik, 1882). Zasłużył się również opisaniem rytmu używanego w poezji starogermańskiej oraz zidentyfikowaniem pięciu wzorców rytmicznych. Jego teoria wywarła duży wpływ na twórczość poety Ezry Pounda.
Międzynarodowe uznanie zdobył Sievers jednak w dużej mierze publikacją nt. rytmu i melodii (1912), w której przedstawił badanie melodii języka mówionego. Na podstawie eksperymentów postawił tezę, że tekstom literackim przypisana jest przez autora (świadomie lub nieświadomie) struktura rytmiczna, którą czytelnik jest w stanie odtworzyć.[1]
Jego nazwiskiem nazwano również prawo Sieversa, prawo głosowe dotyczące języka pragermańskiego oraz praindoeuropejskiego. Sievers był także jednym z prekursorów prawa Menzeratha. Jego statystyczne badania nad dziełami literackimi stanowią ważny wkład w rozwój językoznawstwa kwantytawnego.
Był także jednym z redaktorów czasopisma Beiträge zur Geschichte der deutschen Sprache und Literatur.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
