Edmund Berezowski
polski inżynier, tytularny generał brygady Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edmund Berezowski (ur. 25 listopada 1861 w Stawiszczach, zm. 30 lipca 1924 w Warszawie) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego, inżynier[a].
.jpg) Edmund Berezowski, ok. 1924 r. | |
 tytularny generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia |
25 listopada 1861 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 lipca 1924 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
od 1881 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 25 listopada 1861 w Stawiszczach, w rodzinie Juliana i Rozalii z Mikoszów[2]. Uczył się i złożył maturę w Szkole Realnej w Białej Cerkwi[2].
1 grudnia 1879 wstąpił do 2 Konstantynowskiej Szkoły Wojskowej (ros. 2-е военное константиновское училище) w Petersburgu[2]. 1 sierpnia 1881 rozpoczął zawodową służbę w wojskach saperskich[2]. 1 września 1884 rozpoczął studia w Mikołajewskiej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu[2]. Do 31 grudnia 1917 pełnił służbę w wojskach kolejowych. Między innymi uczestniczył w budowie kolei transsyberyjskiej[2]. W czasie służby w armii rosyjskiej awansował na kolejne stopnie: chorążego (ros. прапорщик) – 1881, porucznika (ros. поручик) – 1885[3], kapitana (ros. капитан) – 1892 i podpułkownika (ros. подполковник) – 1900[2].
Od 20 maja 1918 do 20 kwietnia 1920 zatrudniony był przy budowie kolei południowo-zachodniej w Rosji[2]. Po powrocie do kraju został urzędnikiem cywilnym–szefem sekcji drogowej w Wołyńskiej Dyrekcji Okręgowej Kolei Żelaznej[2].
1 marca 1921 mianowany został urzędnikiem wojskowym VIII rangi i powołany do służby czynnej w Wojsku Polskim[4]. Otrzymał przydział do Departamentu VIII Budownictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 27 czerwca 1921 przeniesiony został do Dowództwa Okręgu Generalnego „Białystok” na stanowisko szefa działu Budownictwa i Kwaterunku[5].
W październiku 1921 został przemianowany na oficera zawodowego, w stopniu pułkownika, w korpusie oficerów inżynierii i saperów[6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 11. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[7]. W listopadzie 1922 zatwierdzony został na stanowisku szefa Inżynierii i Saperów Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi[8]. Przed przeniesieniem w stan spoczynku pozostawał na ewidencji 3 pułku saperów wileńskich w Wilnie.
Dekretem Prezydenta RP z 12 sierpnia 1923 został przeniesiony z dniem 31 października 1923 w stały stan spoczynku, w stopniu tytularnego generała brygady, z powodu przekroczonego wieku w myśl § 72 pragmatyki oficerskiej[9]. Zmarł 30 lipca 1924 w Warszawie[10]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 12A-10-1)[11].
Był żonaty z Janiną Przecławską, z którą miał dwie córki: Eleonorę (1890) i Marię „Maję” (1898-1978)[2].
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.