Edmund Bonifacy Żelawski (ur. 15 maja 1876, zm. 1940 w USRR) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
 podpułkownik piechoty | |
| Data urodzenia |
15 maja 1876 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
p.o. zastępcy dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 15 maja 1876 jako syn Eustachego[1]. Do mobilizacji w lipcu 1914 służył w 53 Wołyńskim Pułku Piechoty w Kiszyniowie należącym do 14 Dywizji Piechoty. Następnie został przeniesiony do nowo sformowanego 249 Dunajskiego Pułku Piechoty należącego do 63 Dywizji Piechoty. W jego szeregach walczył podczas I wojny światowej[2]. Awansował ze sztabskapitana na kapitana[2].
Został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii rosyjskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia kapitana[3]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[4]. Później służył w 2 Pułku Strzelców Podhalańskich[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 73. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. 10 lipca 1922 został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki zastępcy dowódcy 20 Pułku Piechoty w Krakowie z równoczesnym przeniesieniem do tegoż oddziału[7][8][9]. W sierpniu 1925 został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Biała-Bielsko na stanowisko I referenta[10]. W lutym 1926 został przydzielony do macierzystego 20 pp z jednoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Powiat do dnia 31 maja tego roku[11]. 3 maja 1926 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1925 i 5. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. Z dniem 1 marca 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[13]. W 1928 mieszkał w Krakowie[14]. W 1934 jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[15].
W czasie okupacji sowieckiej został aresztowany i osadzony w więzieniu we Lwowie[16]. Wiosną 1940 w Ukrainie został zamordowany przez NKWD[16]. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/5-26 oznaczony numerem 1034)[17]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Edmund Żelawski był żonaty z Heleną z Sawickich, z którą miał syna Wiktora (ur. 22 maja 1910 w Kiszyniowie), porucznika audytora Wojska Polskiego, asystenta w Wojskowej Prokuraturze Okręgowej nr VI we Lwowie, zamordowanego wiosną 1940 w Charkowie[18][19].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych[20][21]
- Złota szabla „Za dzielność” – 12 lipca 1915[2]
- Order Świętego Włodzimierza 4 stopnia z mieczami i kokardą – 14 kwietnia 1915[2]
- Order Świętej Anny 2 stopnia z mieczami – 25 września 1916[2]
- Order Świętego Stanisława 2 stopnia z mieczami – 10 maja 1915 i 1 sierpnia 1916[2]
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.