Dwór empirowy w Długopolu Górnym

Dwór empirowy w Długopolu Górnym – zabytkowy dwór wzniesiony w 1807 roku przez kupca J. Hoeckera, rozbudowany na przełomie XIX i XX wieku. W latach 1901–1910 mieszkał tu malarz i pedagog Paul Hoecker. Obecnie w budynku znajdują się mieszkania i placówka oświatowa.

Dwór empirowy w Długopolu Górnym

nr rej. A/4068/1325 z 3.08.1965[1]
Dwór od północnego zachodu
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Długopole Górne
Adres	Długopole Górne, nr 70
Typ budynku	dwór
Styl architektoniczny	empire
Ukończenie budowy	1807
Ważniejsze przebudowy	przełom XIX i XX w.
Pierwszy właściciel	J. Hoecker
Kolejni właściciele	Paul Hoecker, Vally Walter
Położenie na mapie gminy Międzylesie Dwór empirowy w Długopolu Górnym
Położenie na mapie Polski Dwór empirowy w Długopolu Górnym
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Dwór empirowy w Długopolu Górnym
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego Dwór empirowy w Długopolu Górnym
50°13′19,8″N 16°38′46,7″E

Położenie

Dwór położony jest w centrum Długopola Górnego – wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Międzylesie^[2].

Historia

Budynek został wzniesiony w 1807 roku przez kupca J. Hoeckera^[3]. We dworze urodził się malarz i pedagog Paul Hoecker, który na przełomie XIX i XX wieku dobudował północne skrzydło i urządził w nim swoją pracownię. Paul Hoecker mieszkał w swoim domu w latach 1901–1910, po jego śmierci w 1910 roku dom odziedziczyła jego siostrzenica Vally Walter, malarka i pedagog. W okresie dwudziestolecia międzywojennego dwór z bogatym wystrojem wnętrza i zbiorami dzieł sztuki stał się lokalnym ośrodkiem życia artystycznego. Po 1945 roku budynek został przeznaczony na mieszkania, a w jego części urządzono klub rolnika^[2]. Decyzją wojewódzkiego konserwatora zabytków z dnia 3 sierpnia 1965 roku dwór został wpisany do rejestru zabytków^[1].

Obecnie w części budynku mieści się placówka edukacyjna działająca w ramach projektu Wioska Internetowa^[4], w pozostałych pomieszczeniach znajdują się mieszkania^[2].

Architektura

Empirowy dwór składa się z dwóch części^[2]. Skrzydło południowe to długi, piętrowy budynek nakryty wysokim dwuspadowym dachem naczółkowym z wolimi oczami^[2]. Elewacje są podzielone lizenami, a okna mają ozdobne opaski^[2]. W osi tej części jest dostawione skrzydło północne, które jest nieco mniejsze, nakryte niższym dachem i ma ściany wykonane z muru pruskiego^[2]. W tej części jest główne wejście do dworu, a nad nim znajduje się wykusz podparty dwoma kolumnami^[2]. Elewacje północnego skrzydła zdobione są detalami nawiązującymi do tych, które znajdują się na skrzydle południowym^[2].

Obok obiektu znajdują się: oficyna i pozostałości murowanej altany i tarasowego ogrodu^[2].

Galeria

• 
  Dwór od północnego zachodu
• 
  Dwór od południa
• 
  Dwór od południowego wschodu
• 
  Główne wejście i wykusz
• 
  Okno
• 
  Wole oczy

Przypisy

1. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 76. [dostęp 2014-11-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-29)].
2. Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 15: Kotlina Kłodzka i Rów Górnej Nysy. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, s. 101. ISBN 83-85773-06-1.
3. Damian Dąbrowski: Długopole Górne. [w:] www.palaceslaska.pl [on-line]. [dostęp 2017-10-14].
4. Wioska Internetowa. [dostęp 2017-10-14].

Bibliografia

• Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 15: Kotlina Kłodzka i Rów Górnej Nysy. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1994, ISBN 83-85773-06-1.