Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Diego Maradona
argentyński piłkarz, trener Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Diego Armando Maradona (ur. 30 października 1960 w Lanús, zm. 25 listopada 2020 w Tigre) – argentyński piłkarz i trener piłkarski. Nazywany także „El Diez” („Dziesiątka”) i „Pelusa” („Puszek”). Uważany za jednego z najlepszych graczy w historii tego sportu, został wybrany najlepszym zawodnikiem XX wieku (wraz z Pelém[2]), uzyskując 53% głosów w sondzie na oficjalnej stronie FIFA. Zdobył trzecie miejsce w głosowaniu zrealizowanym przez członków Komisji Futbolowej FIFA i ludzi prenumerujących FIFA Magazine[3].
.svg)
Remove ads
Przez większość życia Maradona zdobywał wielkie trofea zarówno z reprezentacją Argentyny, jak również z klubami, w których grał. Z reprezentacją kraju zdobył mistrzostwo na mistrzostwach świata juniorów w 1979, mistrzostwo świata w 1986 oraz wicemistrzostwo na mundialu w 1990. Najważniejsze trofea na poziomie klubowym zdobył, grając w SSC Napoli, z którym zdobył Puchar UEFA oraz dwa tytuły mistrza Włoch.
Po zakończeniu kariery sportowej związał się z telewizją, prowadził program La Noche del 10, emitowany przez Canal 13 pod koniec 2005[4]. Był także wiceprezesem Comisión de Fútbol Atlético Boca Juniors od czerwca 2005 do sierpnia 2006. Od 2008 do 2010 był selekcjonerem seniorskiej reprezentacji Argentyny, z którą wywalczył awans do Mistrzostw Świata 2010 w RPA, a w turnieju finałowym awansował do ćwierćfinału.
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Kariera piłkarska
Kariera klubowa
W wieku 10 lat zapisał się do młodzieżowej drużyny piłkarskiej Los Cebollitas. W profesjonalnym futbolu zadebiutował w 1976, dołączając do Argentinos Juniors. Dla Argentinos zagrał w 167 spotkaniach, strzelając 115 goli. Lata 1981–1982 spędził w CA Boca Juniors, gdzie rozegrał 40 meczów i strzelił 28 goli. W 1979, 1980 i 1981 był królem strzelców Primera División, zdobywając kolejno 27, 25 i 40 bramek.
W 1982 wyjechał z Argentyny i przeszedł do hiszpańskiego FC Barcelona, z którym wygrał Puchar Króla, Puchar Ligi Hiszpańskiej oraz Superpuchar Hiszpanii. Po konflikcie z prezesem Josepem Lluisem Núñezem i groźnej kontuzji w starciu z Andonim Goikoetxeą Maradona opuścił Hiszpanię.
W 1984 przeszedł do włoskiego SSC Napoli. W Neapolu przywitało go 75 tys. widzów, ten rekord został pobity dopiero w 2009 na prezentacji Cristiano Ronaldo w barwach Realu Madryt[5]. Trzy lata później zdobył pierwszy tytuł – Mistrzostwo Włoch. Kolejne trofea to: puchar Włoch, superpuchar Włoch, a także drugie scudetto[6]. W 1989 SSC Napoli z Maradoną w składzie sięgnęło po Puchar UEFA, w dwumeczu finałowym pokonując VfB Stuttgart 2:0 i 3:3. Maradona został ulubieńcem kibiców i jedną z legend klubu. Podczas 7 lat spędzonych w Neapolu rozegrał 259 meczów, strzelając 115 bramek[7].
W 1992 podpisał kontrakt z zespołem Sevilla FC. Argentyńczyk zdobył z drużyną 7. miejsce w Primera División[8]. Popadł w konflikt z władzami klubu, w szczególności z wiceprezesem Jose Marią del Nido, po czym po sezonie powrócił do rodzinnej Argentyny. Trafił do Newell’s Old Boys, gdzie zaliczył jedynie epizod, osiągając zaledwie ostatnie, 20. miejsce w argentyńskiej Primera División.
W 1991 FIFA nałożyła na Maradonę 15-miesięczną dyskwalifikację za stosowanie niedozwolonych środków. Argentyńczyk powrócił do sportu w 1995, podpisując ostatni w karierze kontrakt – z Boca Juniors[9]. Mimo kolejnych problemów ze zdrowiem i narkotykami, Maradona został wicemistrzem Argentyny w 1998.
Ostatnim meczem Diego Maradony w karierze było spotkanie z 25 października 1997, River Plate–Boca Juniors 1:2, na Estadio Monumental. Piłkarz rozegrał 45 minut, po czym zszedł z boiska. 30 października 1997 oficjalnie zakończył karierę piłkarską.
Reprezentacja Argentyny
W reprezentacji Argentyny zadebiutował 27 lutego 1977 na La Bombonerze, w wygranym spotkaniu przeciwko Węgrom 5:1[10].
W 1979 Maradona sięgnął po Mistrzostwo Świata Juniorów w Japonii, po pokonaniu w finale reprezentacji ZSRR 3:1[11]. Został wicekrólem strzelców turnieju, zdobywając 6 goli[12].
W 1982 znalazł się w kadrze na mistrzostwa świata. Jego drużyna przeszła pierwszą rundę turnieju, przegrywając z Belgią oraz pokonując Węgry i Salwador[13]. Argentyna odpadła w drugiej rundzie turnieju, a Maradona w ostatnim meczu otrzymał czerwoną kartkę[14].
Maradona poprowadził drużynę narodową do zwycięstwa w mistrzostwach świata w 1986 w Meksyku. W meczu finałowym Argentyna pokonała reprezentację RFN 3:2. W ćwierćfinałowym meczu z Anglią Maradona zdobył dwie bramki. Jedną z nich strzelił ręką, natomiast drugą po rajdzie przez niemal całe boisko i minięciu sześciu angielskich zawodników[15]. Tłumacząc się z pierwszej bramki, stwierdził, że pomogła mu ręka Boga[16]. Dopiero po 19 latach w jednym z udzielanych wywiadów przyznał, że gola zdobył niezgodnie z przepisami, a 22 lata później przeprosił za ten incydent[17].
Podczas mistrzostw świata w 1990 we Włoszech Maradona był kapitanem swojej reprezentacji. Z jego udziałem Argentyna dotarła do finału, pokonując po drodze m.in. Brazylię, Jugosławię i Włochy. Finałowy mecz z RFN zakończył się porażką 0:1, po golu zdobytym z rzutu karnego w ostatnich minutach spotkania przez Andreasa Brehmego[18].
W marcu 1991 podczas testu antydopingowego wykryto w organizmie zawodnika niedozwolone środki. Został zdyskwalifikowany przez FIFA na 15 miesięcy[7].
Mistrzostwa świata w Stanach Zjednoczonych w 1994, mimo świetnych meczów m.in. z Grecją, gdzie strzelił bramkę, były końcem reprezentacyjnej kariery Maradony. Został z nich wykluczony po ponownie pozytywnym teście antydopingowym[19].
Ostatnim meczem piłkarza w reprezentacji było spotkanie z 25 czerwca 1994 Argentyna-Nigeria 2:1 na Foxboro Stadium w ramach mistrzostw świata. Reprezentacja już bez Maradony przegrała ostatni mecz grupowy z Bułgarią 0:2, a w 1/8 finału Argentyńczycy przegrali z Rumunią 2:3 i na tym zakończyli udział w mundialu[19].
Kariera trenerska
Rozpoczął pracę trenerską w argentyńskim I ligowym zespole Deportivo Corrientes w 1994[20]. Nie odniósł sukcesów, zajmując dopiero trzynaste miejsce w Primera División. Po roku przeniósł się do Racing Club, gdzie również nie wiodło mu się najlepiej, a w lidze uplasował się na 12. pozycji[20].
29 października 2008 został selekcjonerem reprezentacji Argentyny. Na ławce trenerskiej zadebiutował 19 listopada 2008 w meczu towarzyskim ze Szkocją (1:0). Maradona wywalczył z Argentyną awans na Mistrzostwa Świata 2010. Tam prowadzona przez niego reprezentacja dotarła do ćwierćfinału, gdzie przegrała 0:4 z Niemcami i odpadła z turnieju. 27 lipca 2010 dostał propozycję dalszego prowadzenia reprezentacji Argentyny pod warunkiem rozstania się ze swoimi współpracownikami. Maradona zrezygnował z funkcji selekcjonera kadry, ponieważ chciał, by jego sztab został. Następnym trenerem reprezentacji został Sergio Batista[21].
Przed mistrzostwami deklarował, że jeśli Argentyna zdobędzie mistrzostwo świata, przejdzie się w publicznym miejscu nago[22].
16 maja 2011 został trenerem Al-Wasl Dubaj, klubu ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich[23] i pracował tam do 10 lipca 2012. We wrześniu 2018 został trenerem klubu Dorados de Sinaloa z drugiej ligi meksykańskiej[24]. Ostatnim klubem, który prowadził w latach 2019–2020, był argentyński Gimnasia y Esgrima La Plata.
Po zakończeniu kariery
.jpg)
W 2000 wydał autobiografię zatytułowaną „El Diego”, napisaną we współpracy z Danielem Arcuccim i Ernesto Cherquisem Bialo. Opisał w niej swoje dzieciństwo, karierę piłkarską, a także zawarł w niej listę stu, jego zdaniem, najlepszych piłkarzy świata. Książka ukazała się w Polsce pięć lat później, nakładem wydawnictwa „Zysk i S-ka”; przełożył ją Wojciech Charchalis.
W 2004, z okazji stulecia FIFA, Maradona wraz z brazylijskim piłkarzem Pelém został wybrany najwybitniejszym piłkarzem wszech czasów. W tym samym roku doznał zawału serca[25]. Większość czasu spędził w klinice medycznej na Kubie.
W 2005 wziął udział w drugiej edycji włoskiego Tańca z gwiazdami. Zrezygnował z zabawy po trzecim odcinku, zajmując 9. miejsce.
W 2012 prowadził akcję promocyjną szachów w Zjednoczonych Emiratach Arabskich[26].
Na początku listopada 2020 trafił do szpitala w związku ze zdiagnozowaniem u niego krwiaka podtwardówkowego. 4 listopada przeszedł operację, po której nie nastąpiły żadne komplikacje ani skutki uboczne. W połowie listopada Maradona wypisał się ze szpitala na własne życzenie i wrócił do rodzinnego domu. Zmarł 25 listopada 2020 w godzinach porannych na skutek ataku serca[27]. Po jego śmierci w Pałacu Prezydenckim w Buenos Aires wystawiono trumnę z ciałem legendarnego piłkarza[28]. Ostatnie pożegnanie nastąpiło 26 listopada 2020 na cmentarzu Jardín de Bella Vista w okolicy Buenos Aires[29].
Remove ads
Życie prywatne
Jego bracia Hugo i Raúl również byli piłkarzami. Jego syn jest włoskim piłkarzem i zawodnikiem piłki plażowej Diego Sinagra[30]. Maradona był teściem piłkarza Sergio Agüero.
Był silnym zwolennikiem polityki lewicowej. Wielokrotnie udzielał poparcia południowoamerykańskim politykom, m.in. Fidelowi Castro[31] oraz Hugo Chávezowi. W jednym z wywiadów przyznał, że nienawidzi wszystkiego, co amerykańskie. Wyrażał podziw wobec rewolucjonisty Che, na ramieniu miał tatuaż z jego wizerunkiem[32].
Remove ads
Wątpliwości dotyczące przyczyny śmierci
Zespół medyczny składający się z siedmiu osób został oskarżony o nieumyślne spowodowanie śmierci argentyńskiego piłkarza. Główne zarzuty mówiły, że zespół medyczny działał w sposób niewłaściwy, niedostateczny i lekkomyślny[33].
Upamiętnienie
- W 1998 powstał Kościół Maradony, religia wysławiająca „Wielkiego Diego”[34].
- Rumuński piłkarz Gheorghe Hagi został nazwany „Maradoną Karpat”, Nigeryjczyk Jay-Jay Okocha „afrykańskim Maradoną”[35][36], zaś Gruzin Chwicza Kwaracchelia „Kwaradoną”[37].
Po śmierci
- Wszystkie mecze czwartej kolejki Ligi Mistrzów i Ligi Europy 2020/2021 były poprzedzone minutą ciszy[38].
- Wszystkie spotkania polskiej Ekstraklasy, I ligi oraz II ligi, które były rozgrywane w ostatnim tygodniu listopada 2020 roku, poprzedzono minutą ciszy[39].
- Prezydent Argentyny, Alberto Fernandez, ogłosił trzydniową żałobę narodową[38].
- Diego Maradona znalazł się na okładkach m.in.: Przeglądu Sportowego, Marci, L’Équipe, Libération, La Gazzetta dello Sport, La Razón, kickera, The Daily Telegraph, Clarín, A Boli, Dagens Nyheter, The Independent, Irish Examiner, Daily Express, ABC, El Mundo, la Repubblica[40][41][42][43].
- Stadion SSC Napoli zmienił nazwę na stadion imienia Diego Maradony[44].
Remove ads
Statystyki
Kariera klubowa
Remove ads
Osiągnięcia
Zawodnik
- Puchar Króla: 1982/83
- Puchar Ligi Hiszpańskiej: 1983
Indywidualnie
- Król strzelców Primera División: 1979, 1980
- Król strzelców Serie A: 1988
- Ballon d’Or Dream Team: 2020
- Południowoamerykański piłkarz roku: 1979, 1980
- Argentyński piłkarz roku: 1979, 1980, 1981, 1986
- World Soccer Greatest Players of the 20th Century (2. miejsce)[45]
- World Team of the 20th Century
- Galeria Sławy włoskiej piłki nożnej
- Król asyst mistrzostw świata 1986
- Król strzelców Coppa Italia 87/88
Trener
- awans do Mistrzostw Świata 2010 w RPA i ćwierćfinał tej imprezy
- finał Ascenso MX: Apertura 2018, Clausura 2019
Remove ads
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads