Diabeł – polski horror filmowy z 1972 w reżyserii Andrzeja Żuławskiego. Został zatrzymany na kilkanaście lat przez PRL-owską cenzurę, a jego premiera odbyła się dopiero w 1988.
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji |
1972 |
| Data premiery |
marzec 1988 |
| Kraj produkcji | |
| Język |
polski |
| Czas trwania |
119 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz |
Andrzej Żuławski |
| Główne role | |
| Muzyka | |
| Zdjęcia | |
| Scenografia |
Jan Grandys |
| Kostiumy | |
| Montaż |
Krzysztof Osiecki |
| Wytwórnia | |
| Dystrybucja |
Opis fabuły
Akcja rozgrywa się w styczniu 1793 roku podczas wkroczenia wojsk pruskich do Wielkopolski. Nieznajomy wyprowadza z więziennego klasztoru młodego szlachcica Jakuba wraz z zakonnicą. Niedoszły królobójca, wyraźnie oszołomiony torturami Jakub, wraca w towarzystwie zakonnicy w rodzinne strony, ale spotkanie z rodzicami, rodzeństwem, przyjacielem oraz narzeczoną tylko potęguje w nim opętanie. Nieznajomy wręcza Jakubowi brzytwę i każe „oczyszczać”. Jakub postanawia rozliczyć się z najbliższymi, którzy pogrążyli się w zdradzie i moralnej rozpuście, zatraca przy tym poczucie realności[1].
Obsada
- Wojciech Pszoniak – nieznajomy (tytułowy Diabeł)
- Leszek Teleszyński – Jakub
- Małgorzata Braunek – była narzeczona Jakuba (teraz brzemienna z Hrabią)
- Monika Niemczyk – zakonnica
- Anna Parzonka – siostra Jakuba
- Michał Grudziński – Ezechiel, przyrodni brat Jakuba
- Maciej Englert – Hrabia
- Wiktor Sadecki – Herz, dyrektor objazdowego cyrku
- Iga Mayr – matka Jakuba
Produkcja
Scenariusz Diabła, opublikowany w 1969 w miesięczniku „Kino”, zapowiadał klasyczny horror. Prasa zamieszczała reportaże z planu Diabła, a reżyser udzielał wywiadów dotyczących powstającego filmu. Jednak Diabła zatrzymała peerelowska cenzura z powodu okrucieństwa i zbyt śmiałych scen erotycznych, jakich dopatrzyli się w filmie ówcześni dygnitarze kinematografii. Zdaniem Żuławskiego powodem zatrzymania filmu miała być zawarta w nim alegoria marca 1968; tytułowym diabłem miał być Mieczysław Moczar[2]. Po tym wydarzeniu Żuławski musiał opuścić kraj i wyemigrować do Francji.
Film został odłożony przez komunistyczną cenzurę na półkę, a jego emisję w kinach wstrzymano. W 1975 roku w zaleceniach dla cenzorów Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk zakazał również publikowania jakichkolwiek informacji na temat tego filmu. Tomasz Strzyżewski w swojej książce o cenzurze w PRL cytuje oficjalny tajny dokument urzędu kontroli, podając zakres ingerencji cenzorskich wraz z listą zakazanych filmów: „Nie należy zwalniać żadnych materiałów (informacji, omówień, recenzji, reportaży, postulatów wprowadzenia na nasze ekrany itp.)”[3]. Mimo odblokowania po Sierpniu '80 wielu niecenzuralnych dotąd filmów, premiera Diabła odbyła się dopiero w roku 1988[4].
Odbiór
Po transformacji ustrojowej Diabeł ulegał rehabilitacji. Manuela Gretkowska w 2004 roku podkreślała wielowymiarowość filmu, twierdząc, że „Diabeł opowiada o upadku Polski w XVIII wieku, o polskich protestach studenckich w roku 1968. Nie jest to jednak wyłącznie film historyczno-polityczny, skonstruowany na zasadzie aluzji do współczesności. Pokazuje on także metafizyczne tło zdrady, kłamstwa, upadku”[5]. Marcin Maron rozwijał tę argumentację, zauważając, iż światem Diabła „rządzi chaos, szaleństwo, kazirodztwo, rozpusta, zbrodnia i korupcja”, a podstawowym problemem poruszanym przez Żuławskiego jest „problem słabości człowieka oraz jego uległości wobec zła”[6]. Na problem zła nakłada się jednak również tło polityczne szlacheckiej Rzeczypospolitej końca XVIII wieku. Maron pisał, że reżyser Diabła dokonuje rewizji „stereotypu republikańskiej Polski jako kolebki demokracji, wolności i heroizmu”[6].
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
