David Coverdale
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
David Coverdale (ur. 22 września 1951 w Saltburn-by-the-Sea[1]) – brytyjski wokalista rockowy, członek m.in. Deep Purple i Whitesnake[2].
 David Coverdale w roku 2013 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Instrumenty | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
od 1973 |
| Zespoły | |
| Deep Purple Whitesnake Coverdale/Page | |
| Strona internetowa | |
Coverdale, do momentu zastąpienia Iana Gillana w Deep Purple w 1973 r., był mało znanym muzykiem. Pracował w sklepie z ubraniami w Redcar, kiedy wysłał swoją taśmę demo do Deep Purple. Dzięki swojemu głębokiemu, bluesowemu głosowi został przyjęty do zespołu i dzielił swe wokalne obowiązki z basistą Glennem Hughesem. Trzy lata później zespół rozpadł się. Wtedy Coverdale przeniósł się do Niemiec i przekazał swoje ścieżki wokalne na projekt z udziałem wielu artystów, zorganizowany przez Eddiego Hardina, a zarejestrowany przez RCA Records jako Wizard’s Convention.
Nie mogąc wystąpić w Anglii z powodu problemów z kontraktem, Coverdale nagrał wokal na swój solowy album, podczas gdy reszta ścieżek została nagrana w Londynie. Muzycy, którzy zagrali na tym albumie, zostali potem członkami oryginalnego składu Whitesnake. W 1982 r. Coverdale’owi zaproponowano dołączenie do Black Sabbath (Dio odszedł wtedy na skutek kłótni z Iommim) razem z perkusistą Cozym Powellem oraz do Bad Company, w którym miałby zastąpić Paula Rodgersa. Coverdale odmówił, a Tony Iommi zwerbował wtedy Iana Gillana, poprzednika Coverdale’a w Deep Purple, natomiast zespół Bad Company zakończył działalność. Powell dołączył do Coverdale’a w 1984 r. i nagrali razem album Slide It In. Mimo sporej popularności, Whitesnake nie cieszył się szacunkiem kolegów z branży. W utworze „Still of the Night” z albumu 1987, zespół tak bardzo zbliżył się do brzmienia Led Zeppelin, że Robert Plant nazwał sarkastycznie Coverdale’a „David Coverversion”.
Seria bluesowych i hardrockowych nagrań zaowocowała sporą popularnością w Wielkiej Brytanii i Europie. W USA sukcesem został dopiero album Whitesnake z 1987 r., który okrył się podwójną platyną. Został on napisany z byłym gitarzystą Thin Lizzy Johnem Sykesem. Coverdale rozwiązał Whitesnake w 1994 r., gdy firma Geffen Records nie przedłużyła z nim kontraktu. W tamtym czasie Coverdale pracował z byłym gitarzystą Led Zeppelin Jimmym Page’em nad projektem Coverdale-Page.
W 2002 r. Coverdale reaktywował Whitesnake, by ruszyć w europejską i amerykańską trasę. Skład prezentował się następująco: Marco Mendoza (gitara basowa), Doug Aldrich (gitara), Reb Beach (gitara), Tommy Aldridge (perkusja) i Timothy Drury (instrumenty klawiszowe).
W 2006 roku piosenkarz został sklasyfikowany na 54. miejscu listy 100 najlepszych wokalistów wszech czasów według Hit Parader[3]. Z kolei w 2009 roku został sklasyfikowany na 33. miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów według Roadrunner Records[4]. W 2016 został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame[5].
Dyskografia
- Albumy solowe
- Inne
| Album | Rok | Uwagi |
|---|---|---|
| Deep Purple – Burn | 1974 | członek zespołu[11] |
| Jon Lord – Windows | gościnnie[12] | |
| Deep Purple – Stormbringer | członek zespołu[13] | |
| Roger Glover – The Butterfly Ball and the Grasshopper’s Feast | gościnnie[14] | |
| Deep Purple – Come Taste the Band | 1975 | członek zespołu[15] |
| Eddie Hardin – Wizard’s Convention | 1976 | gościnnie |
| Barbi Benton – Ain’t That Just The Way | 1978 | gościnnie |
| Steve Vai – Passion and Warfare | 1989 | gościnnie[16] |
| Bernie Marsden – The Friday Rock Show Sessions | 1992 | gościnnie |
| Bernie Marsden – And About Time Too | 2000 | gościnnie |
| Tony Franklin – Wonderland | 2003 | gościnnie |
| Vandenberg’s MoonKings – Vandenberg’s MoonKings | 2014 | gościnnie[17] |
| Bernie Marsden – Shine | gościnnie[18] | |
| Phil Collen – The Delta Deep | 2015 | gościnnie |
Filmografia
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.