Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Damian Stasiak
polski karateka i zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA) Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Damian Stasiak (ur. 20 lutego 1990 w Łodzi) – polski karateka i zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA)[1]. Wielokrotny medalista Mistrzostw Świata, Europy oraz Polski w tradycyjnym karate. W latach 2015–2018 walczący dla najlepszej organizacji MMA na świecie - UFC[2][3]. Od 2019 roku związany z organizacją KSW, w której zajmuje 8. miejsce w oficjalnym rankingu wagi piórkowej[4].
Remove ads
Remove ads
Przeszłość sportowa
Stasiak jest utytułowanym karateką. W jego dorobku jest m.in. drużynowe Mistrzostwo Świata z 2014, trzy złote medale Mistrzostw Europy z 2013 oraz Puchar Świata z 2011 i Puchar Europy z 2014. Poza tym jest wielokrotnym medalistą Mistrzostw Polski w karate tradycyjnym.
Kariera MMA
Podsumowanie
Perspektywa
Wczesna kariera
Od 2011 walczy w MMA, gdzie w zawodowym debiucie wygrał Mistrzostwo Polski w MMA w wadze lekkiej[5]. W 2014 wygrał turniej 3F – Extreme Fight Cage, pokonując trzech rywali jednego wieczoru[6].
UFC
W marcu 2015 podpisał kontrakt z największą organizacją MMA na świecie – Ultimate Fighting Championship[2]. W organizacji zadebiutował 11 kwietnia 2015 na gali UFC Fight Night – Gonzaga vs Cro Cop 2 w Krakowie[7]. Stasiak przegrał wtedy z Yaozinem Mezą na punkty[8].
10 kwietnia 2016 na UFC Fight Night 86 pokonał Chorwata Filipa Pejicia przez poddanie w pierwszej rundzie przez duszenie zza pleców[9].
8 października na gali UFC 204 zmierzył się z Davey Grantem[10]. Walkę wygrał przez poddanie balachą w trzeciej rundzie[11].
28 maja 2017 na gali UFC Fight Night: Gustafsson vs. Teixeira, przegrał walkę z Pedro Munhozem przez jednogłośną decyzję sędziów[12].
21 października 2017 na gali UFC w Polsce, został znokautowany przez Briana Kellehera w trzeciej rundzie[13]. Mimo porażki otrzymał bonus za walkę wieczoru[14].
Trzecią porażkę w amerykańskiej organizacji zaliczył na gali UFC Fight Night: Shogun vs. Smith, przegrywając jednogłośną decyzją sędziów z Pingyuanem Liu[15]. Kolejna przegrana skutkowała zwolnieniem z UFC[3].
RWC i KSW
13 kwietnia 2019 zadebiutował w walce wieczoru na gali RWC 2[16]. Pokonał tam już w pierwszej rundzie Ukraińca Nikolaja Kondratiuka duszeniem trójkątnym nogami[17].
W sierpniu 2019 podpisał kontrakt z najlepszą polską federacją Konfrontacją Sztuk Walki[18]. 9 września 2019 w debiucie dla nowego pracodawcy zawalczył o pierwszy w historii KSW pas mistrzowski w wadze koguciej, konfrontując się z pretendentem do tytułu, Antunem Račiciem[19]. Stasiak przegrał walkę większościową decyzją na korzyść Chorwata[20].
Na gali KSW 55 w drugiej rundzie technicznie poddał duszeniem trójkątnym rękoma Patryka Surdyna[21]. Wygrana przyniosła mu bonus finansowy za poddanie wieczoru[22].
W czerwcu 2021 zmierzył się z Ukraińcem, Andrijem Leżniewem na gali KSW 61[23]. Zwyciężył kolejnym poddaniem przeciwnika[24].
18 grudnia 2021 roku na KSW 65: Khalidov vs. Soldić doszło do jego walki z reprezentującym Niemcy Czeczenem, Lomem-Alim Eskijewem[25]. Przegrał walkę jednogłośną decyzją sędziów, którzy punktowali 29-27, 29-28 i 30-27 na korzyść rywala[26]. Pojedynek został nagrodzony bonusem za walkę wieczoru[27].
14 października 2022 na gali KSW 75: Stasiak vs. Ruchała w Nowym Sączu zmierzył się z niepokonanym Robertem Ruchałą[28]. Około dwa tygodnie przed galą, z powodu usunięcia z karty walk starcia o pas mistrzowski wagi półciężkiej pojedynek Stasiaka z Ruchałą został nową walką wieczoru[29]. Po trzech pełnych akcji rundach przegrał niejednogłośną decyzją sędziów, którzy punktowali (29-28, 28-29, 29-28)[30]. Po walce organizacja KSW nagrodziła obu zawodników bonusem za najlepszą walkę wieczoru[31].
Podczas gali KSW 84: De Fries vs. Bajor, która odbyła się 15 lipca 2023 w Polsat Plus Arenie w Gdyni, doszło do jego starcia z Niemcem, Pascalem Hintzenem[32]. Walkę wygrał już w pierwszej rundzie, zmuszając swojego rywala do poddanie się, po zaciśnięciu duszenia trójkątnego[33]. Trzy dni później federacja KSW doceniła po raz kolejny Stasiaka, przyznając mu bonus za poddanie wieczoru[34].
Kolejną walkę stoczył 20 stycznia 2024 podczas wydarzenia XTB KSW 90 w Hali COS Torwar, przeciwko Adamowi Soldajewowi[35]. Przegrał przez nokaut w drugiej rundzie, kiedy otrzymał od rywala cios lewy sierpowy[36].
14 czerwca następnego roku, podczas gali XTB KSW 107: De Fries vs. Wrzosek w Ergo Arenie stoczy ostatni pojedynek w karierze. Jego rywalem będzie Michał Domin[37].
Remove ads
Osiągnięcia[38]
Karate[39][40][41][42]
- 2007: Mistrzostwa Polski Seniorów i Juniorów – 1. miejsce (kata) oraz 2. miejsce (fuku-go)
- 2007: Mistrzostwa Europy Kadetów – 3. miejsce (kata)
- 2008: XIX Mistrzostwa Polski Seniorów i Juniorów – 1. miejsce (fuku-go), 1. miejsce drużynowo (kumite), 2. miejsce (kumite), 2. miejsce (kata)
- 2009: XX Mistrzostwa Polski Seniorów i Juniorów – 1. miejsce (en-bu), 2. miejsce (kumite), 3. miejsce drużynowo (kumite)
- 2009: XXIX Mistrzostwa Europy Seniorów – 1. miejsce (fuku-go)
- 2010: Polska Liga Karate Tradycyjnego – 1. miejsce
- 2010: XXI Mistrzostwa Polski Seniorów i Juniorów w Karate Tradycyjnym – 2. miejsce drużynowo oraz 3. miejsce w fuku-go
- 2010: IV Puchar Europy – 1. miejsce
- 2010: XV Mistrzostwa Świata ITKF – 2. miejsce (en-bu)
- 2010: V Młodzieżowe Mistrzostwa Polski – 1. miejsce (fuku-go)
- 2010: VIII Puchar Polski w Kumite Drużynowym – 1. miejsce drużynowo (kumite)
- 2011: VI Puchar Świata – 1. miejsce
- 2012: Mistrzostwa Świata – 1. miejsce drużynowo (kumite)
- 2013: Mistrzostwa Europy – 1. miejsce w trzech kategoriach
- 2014: Mistrzostwa Świata – 1. miejsce drużynowo
- 2014: Puchar Europy – 1. miejsce
- 2014: Mistrzostwa Polski – 3. miejsce (kumite)
- 2014: Mistrzostwa Polski – 2. miejsce drużynowo (kumite i fuku-go)
- 2014: Polska Liga Karate Tradycyjnego – 1. miejsce
- 2015: VIII Puchar Świata – 1. miejsce
Brazylijskie jiu-jitsu
- 2006: II Mistrzostwa Polski w Brazylijskim Jiu-Jitsu – 1. miejsce w kat. 64 kg (juniorzy)
- 2007: Otwarte Mistrzostwa Europy w BJJ – 1. miejsce w kat. 69 kg, niebieskie pasy (juniorzy)
- 2007: III Mistrzostwa Polski w Brazylijskim Jiu-Jitsu – 1. miejsce w kat. 69 kg (juniorzy)
- 2008: Otwarte Mistrzostwa Europy w BJJ – 1. miejsce, niebieskie pasy oraz 1. miejsce drużynowo (seniorzy)
- 2009: V Mistrzostwa Polski w Brazylijskim Jiu-Jitsu – 3. miejsce w kat. 70 kg, purpurowe pasy (seniorzy)
- 2011: World Professional Jiu-Jitsu Championship – 3. miejsce w kat. 74 kg, purpurowe pasy (seniorzy)
- 2011: XIII Liga Brazylijskiego Jiu-Jitsu – 2. miejsce w kat. 76 kg (seniorzy)
- 2016: Czarny pas[43]
Mieszane sztuki walki
- 2011: I Mistrzostwa Polski MMA: Eliminacje – 1. miejsce w turnieju wagi lekkiej (amatorskie MMA)[44]
- 2011: I Mistrzostwa Polski w MMA: Finał – 1. miejsce w turnieju wagi lekkiej
- 2014: 3F – Extreme Fight Cage – 1. miejsce w turnieju wagi piórkowej
Remove ads
Lista zawodowych walk MMA
Podsumowanie
Perspektywa
Remove ads
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads