Czesław Mierzejewski (1896–1963)
oficer Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czesław Mierzejewski[1] (ur. 22 grudnia 1896 w Radomiu, zm. 27 grudnia 1963 w Londynie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, lekkoatleta specjalizujący się w skoku wzwyż, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.jpg) kpt. Czesław Mierzejewski (przed 1929) | |
 podpułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
22 grudnia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 grudnia 1963 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
6 Pułk Piechoty Legionów, |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
        | |
.png){kind=small}
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data śmierci | ||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 22 grudnia 1896 w Radomiu, był synem Czesława i Ireny z Krzywoszewskich[2][3]. Był uczniem Szkoły Handlowej w Radomiu i Szkoły Handlowej w Kielcach. Działał w harcerstwie i „Zarzewiu”, od 1912 w Związku Strzeleckim. W 1914 został wcielony do armii rosyjskiej, skąd zbiegł w 1915. 22 lipca 1915 wstąpił do 1 pułku piechoty I Brygady Legionów Polskich. Od 1917 występował w piłkarskiej drużynie legionowej. Od 10 lipca 1917 do 22 listopada 1917 był internowany w obozie w Szczypiornie, następnie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej na terenie Krakowa[2].
1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego, od stycznia 1919 służył w 6 pułku piechoty Legionów, walczył w wojnie polsko-ukraińskiej, następnie wojnie polsko-bolszewickiej[2]. 1 kwietnia 1919 został awansowany na stopień podporucznika[2][4]. Za bohaterstwo w walce, w tym w czasie walk o Dyneburg latem 1919, został w 1921 odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. 11 czerwca 1920 został ranny w bitwie pod Borodzianką, 12 października 1920 powrócił na front, służył w macierzystym pułku na polsko-sowieckiej linii demarkacyjnej[2].
Po zakończeniu działań wojennych został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 września 1920[5][6]. Był oficerem 6 pułku piechoty Legionów w Wilnie[7][8]. W latach 1920–1925 zainicjował tamże prowadzenie wychowania fizycznego i został kierownikiem tego działu[9]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925[10].
Uprawiał wówczas piłkę nożną i lekką atletykę (bieg na 110 m ppł i skok wzwyż). M.in. w barwach Strzelca Wilno wystąpił w 6 spotkaniach finałów mistrzostw Polski w piłce nożnej w 1922, w barwach Laudy Wilno w 5 spotkaniach finałów mistrzostw Polski w 1923. Był także graczem WKS 6 Pułku Piechoty Legionów (1925) i Wilji Wilno (1925–1926)[11]. Jego najlepszy wynik w skoku wzwyż w 1925 wynosił 1,68, w 1926 - 1,72, najlepszy wyniku w biegu na 110 m ppł w 1926 - 17,2[3].
Jako oficer wileńskiego pułku został przydzielony do Centralnej Szkoły Wojskowej Gimnastyki i Sportów w Poznaniu, w którym ukończył roczny Oficerski Kurs Wychowania Fizycznego 1925/1926[12]. Po ukończeniu kursu w 1926 pozostał w Szkole do 1929 jako wykładowca regulaminu wychowania fizycznego, przepisów sportowych, teorii sportu oraz instruktor m.in. gimnastyki, gier, lekkoatletyki, narciarstwa i innych, a także był dowódcą kompanii podoficerskiej[13][14]. Ponadto prowadził kursy Przysposobienia Wojskowego dla młodzieży oraz ćwiczenia w Studium Wychowania Fizycznego na Uniwersytecie Poznańskim[9].
W latach 1927–1929 występował jako lekkoatleta w barwach AZS Warszawa. W 1927 i 1928 został mistrzem Polski w skoku wzwyż, natomiast w biegu na 110 m ppł zajmował w 1927 i 1928 4. miejsce[15][3]. W 1927 dwukrotnie wystąpił w meczach międzypaństwowych, starując w skoku wzwyż. W rozgrywanym w dniach 29–30 maja 1927 w Warszawie spotkaniu Polska-Łotwa-Estonia zajął 2. miejsce, z wynikiem 1,65. W spotkaniu z Jugosławią (30–31 lipca 1927 w Zagrzebiu) zajął 4. miejsce, z wynikiem 1,70[16]. Na mistrzostwa armii w 1928 zdobył złoty medal w skoku wzwyż i srebrny medal w biegu na 110 m przez płotki[17]). Rekord życiowy w skoku wzwyż uzyskał 22 maja 1927 wynikiem 1,75, rekord życiowy w biegu na 110 m ppł - 2 września 1928 wynikiem 17,0[3][2]. Został wyznaczony przez Polski Komitet Olimpijski na Kurs Przedolimpijski Lekkiej Atletyki 1927[18]. Był w delegacji na Letnie Igrzyska Olimpijskie 1928 w Amsterdamie[19].
Z Poznania przeszedł do służby w utworzonym w 1929 Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie[20][2]. Od 1929 do 1931 był kwatermistrzem CIWF[21][2]. W latach 1930–1933 był członkiem zarządu Polskiego Związku Lekkiej Atletyki[2].
W lipcu 1933 powrócił do służby w 6 pułku piechoty, z dniem 1 stycznia 1934 został awansowany do stopnia majora[2]. W 1939 został przydzielony do Korpusu Ochrony Pogranicza. Od sierpnia 1938 do czasu mobilizacji w 1939 oraz ponownie po wybuchu II wojny światowej w trakcie kampanii wrześniowej pełnił stanowisko dowódcy batalionu KOP „Niemenczyn”[22][23][24]. 20 września przedostał się ze swoimi żołnierzami na Litwę, gdzie uniknął internowania. Następnie przez Szwecję przedostał się do Wielkiej Brytanii[2]. Od 1942 służył w 2 Oficerskim Batalionie Szkolnym Brygady Szkolnej I Korpusu Polskiego[2]. Od 5 marca 1943 był oficerem łącznikowym 1 Samodzielnej Brygady Strzelców[25], od sierpnia 1943 w Centrum Wyszkolenia Piechoty. 1 marca 1944 został awansowany do stopnia podpułkownika[2]. Od 1946 służył w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia, po jego rozwiązaniu pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[2].
Ordery i odznaczenia
.jpg)
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4838 (1921)[2]
- Krzyż Niepodległości (24 października 1931)[28]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie, przed 1924)
- Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)[29][2]
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[30]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[2]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[31]
- Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)[2]
Publikacje
- Zabawy i gry ruchowe dla dzieci i młodzieży (1928, współautor: kpt. Zdzisław Szydłowski)[32]
- Walka wręcz (1929, w: Gimnastyka autorstwa Waleriana Sikorskiego, współautor rozdziału: por. Baran)[32]
- artykuły dotyczącego np. opisu gier i programów gimnastycznych jako zaprawy zimowej do treningu lekkoatletyki, opublikowane w czasopismach „Żołnierz Wielkopolski”, „Junak”[33]
- Zasady nauczania lekkiej atletyki (1931, współautor Józef Baran)
- Zaprawa lekkoatletyczna (1934)
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.