Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
AOC Corbières jest oficjalnie klasyfikowanym regionem winiarskim w Langwedocji we Francji. Jego obszar w większości pokrywa się z górzystym regionem o tej samej nazwie, rozciągającymi się w departamentach Aude i Pireneje Wschodnie (fr. Pyrénées Orientales). Oznaczenie pochodzenia Corbières uzyskało 24 grudnia 1985 status appellation d’origine contrôlée i obejmuje ok. 14 tys. ha upraw. W Corbières zdecydowanie przeważają czerwone wina. Część obszaru pokrywa się z apelacjami Fitou i Corbières-Boutenac.
 Winnica w pobliżu Villeneuve-les-Corbières. | |
| Nazwa urzędowa |
Corbières |
|---|---|
| Kategoria |
AOC |
| Rok klasyfikacji | |
| Państwo | |
| Makroregion winiarski | |
| Okoliczne regiony |
Minervois AOC, Côtes du Roussillon-Villages AOC, |
| Położenie | |
| Klimat |
umiarkowany śródziemnomorski z wpływem górskiego |
| Nasłonecznienie (rocznie) |
193 dni w roku |
| Gleba |
zróżnicowana |
| Powierzchnia uprawiana | |
| Struktura winnic | |
| Dominujące odmiany |
grenache (cz.), mourvèdre (cz.), syrah (cz.) i carignan (cz.) |
| Rodzaje win | |
| Produkcja roczna |
551 773 hl (2009)[1] |
| Liczba krzewów/ha |
min. 4000 krzewów |
| Średnia wydajność/ha |
maks. 50-60 hl/ha |
Apelacja pod względem wielkości produkcji jest pierwszą w Langwedocji i czwartą w całej Francji.
Pierwsze ślady kultury winiarskiej w regionie sięgają II wieku p.n.e.; winorośl sprowadzili greccy handlarze, ale winogrodnictwo i produkcja wina nabrały znaczenia dopiero w czasach rzymskich[3].
W średniowieczu pojawiły się winnice klasztorne przy opactwach w Lagrasse, Caunes-Minervois, Fontfroide i Saint-Hilaire. Mnisi ulepszyli metody uprawy i produkcji wina[3]. Uprawy były jednak niszczone w trakcie wojen, m.in. krucjaty przeciw albigensom i wojny stuletniej.
Wybudowany w roku 1681 Kanał Południowy (Canal du Midi) otworzył nowe możliwości winiarzom w Langwedocji, którzy zyskali możliwość łatwego transportu wina do Tuluzy, Bordeaux i Marsylii, a także eksportu. Obszar obsadzony winoroślą poszerzył się, a zyski z handlu pozwoliły rolnikom na inwestycje w lepsze narzędzia, a w konsekwencji zwiększenie plonów[4].
Rozwój winiarstwa został zatrzymany w drugiej połowie XIX wieku, podobnie jak w innych częściach Europy przez kilka gatunków pasożytniczych grzybów, a następnie epidemię filoksery. Po odbudowie upraw doszło do nadprodukcji wina pośledniej jakości. Trudne położenie winiarzy oraz ich pracowników najemnych doprowadziło w 1907 roku do buntu producentów wina[5]. Ruch spółdzielczy w latach trzydziestych ponownie odrodził winiarstwo. Z czasem wytwórcy postawili na jakość, a nie ilość, co zostało dostrzeżone. Wino corbières zostało sklasyfikowane w 1951 jako VDQS (vin de qualité supérieure), a później, od 24 grudnia 1985 jako appellation d’origine contrôlée[3].
Apelacja jest położona we Francji, w regionie Langwedocja-Roussillon, w południowej części departamentu Aude, między Narbonne i Carcassonne, rzeką Aude i departamentem Pireneje Wschodnie.
Winifikacja może mieć miejsce także w kilku gminach sąsiedniego departamentu Pireneje Wschodnie (fr. Pyrénées-Orientales)[6].
Gleby regionu Corbières są zróżnicowane i trudno jest podać wspólne cechy. Krzewy winorośli rosną na łupkach z paleozoiku, kredzie i piaskowcach z epoki mezozoicznej, glebie marglowej z trzeciorzędu i żwirowym podłożu aluwialnym naniesionym w czwartorzędzie[7].
W obrębie regionu winiarskiego wyróżnia się jedenaście podstref, każda o innym terroir:
Corbières leży w strefie klimatu śródziemnomorskiego, z ciepłym, słonecznym i suchym latem, opadami przypadającymi na trzy pozostałe pory roku oraz wiatrem tramontana.
Najbliżej terenu apelacji jest położona stacja meteorologiczna w Carcassonne. W okresie 1961–1990 notowano tam średnio:
| Miesiąc | Sty | Lut | Mar | Kwi | Maj | Cze | Lip | Sie | Wrz | Paź | Lis | Gru | Roczna |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Średnie temperatury w dzień [°C] | +9.2 | +10.8 | +13.3 | +16.1 | +20.0 | +24.4 | +27.9 | +26.9 | +24.1 | +19.0 | +13.0 | +9.8 | +17,9 |
| Średnie dobowe temperatury [°C] | +5.9 | +7.2 | +9.1 | +11.7 | +15.3 | +19.1 | +22.1 | +21.5 | +19.0 | +14.8 | +9.6 | +6.7 | +13,5 |
| Średnie temperatury w nocy [°C] | +2.7 | +3.7 | +4.9 | +7.4 | +10.5 | +13.8 | +16.3 | +16.1 | +13.9 | +10.7 | +6.1 | +3.2 | +9,1 |
| Opady [mm] | 67.3 | 67.7 | 64.8 | 71.5 | 62.3 | 43.0 | 29.1 | 43.2 | 46.1 | 74.0 | 56.7 | 69.4 | 695,1 |
| Źródło: www.infoclimat.fr: Carcassonne (1961-1990)[8] | |||||||||||||
Średnia liczba dni w roku z opadami powyżej 1 milimetra wynosi 92[9], najwięcej wiosną i jesienią. Deszcz w okresie marzec-kwiecień-maj jest korzystny dla winorośli – podnosi lustro wód podziemnych i pobudza wegetację. Jesienne deszcze mają jednak często charakter nawałnic i mogą niszczyć plony. Taka pogoda wymaga stosowania szczepów dobrze dostosowanych do miejscowych warunków i podkładek odpornych na długotrwały niedobór wody latem.
Liczba dni słonecznych w roku to 193 – 88 silnie i 113 słabo[9]. Duża ilość słońca między lipcem a wrześniem sprzyja dobrej dojrzałości winogron.
W regionie Corbières wieje wiatr tramontana. Ten silny i porywisty wiatr wieje z zachodu i północnego zachodu, ochładza i osusza powietrze, przede wszystkim pod koniec zimy i wiosną[10]. O ile tramontana zmniejsza ryzyko chorób roślin, to jej porywy mogą uszkodzić młode i niedostatecznie zabezpieczone pędy.
Winiarstwo jest najważniejszą z nielicznych gałęzi rolnictwa w tym nieurodzajnym regionie, a niektórych gminach wręcz jedyną spotykaną uprawą.
Produkcja roczna przekracza 550 tys. hektolitrów wina. Winogrona zbierane są z obszaru około 13 500 hektarów. Na wina czerwone przypada aż 95% produkcji, cechują się wielkim bogactwem kolorów i bukietów.
Lista gmin na obszarze apelacji AOC Corbières:
Warto zauważyć, że cała apelacja AOC Fitou może sprzedawać swoje wina również jako AOC Corbières. Ta sama zasada dotyczy nowo powstałego AOC Corbières-Boutenac. W praktyce producent, mając do wyboru więcej niż jedną apelację i spełnia narzucane przez nie warunki, wybiera tę ściślej określoną, o ile uważa ją za wystarczająco rozpoznawalną. Dlatego też wytwórca wina z Fitou w większości przypadków oznaczy swoje wino jako pochodzące z mniejszej i cieszącej się większą renomą apelacji AOC Fitou.
Przepisy apelacji określają następujące szczepy jako podstawowe do produkcji wina czerwonego carignan[12], grenache noir, lledoner pelut, mourvèdre i syrah. Odmiany cinsault, grenache gris, picpoul noir i terret noir mogą uzupełniać mieszankę[6].
Zasady określające dopuszczalne proporcje winogron są skomplikowane. Wino musi składać się z przynajmniej dwóch odmian winogron. Szczepy podstawowe, nie licząc carignan, muszą stanowić minimum połowę moszczu. Udział szczepów uzupełniających i carignan (łącznie) nie może przekroczyć 50%. Cinsault nie może stanowić więcej niż 20% wina, a grenache gris – 10%[6].
Prawo stanowi, że bazowymi szczepami do produkcji win różowych są: carignan, cinsault, grenache, lledoner pelut, mourvèdre, piquepoul noir i syrah. W skład kupażu mogą wchodzić także, jako szczepy uzupełniające: z odmian czerwonych terret noir, szarych grenache gris, a z białych bourboulenc, clairette, grenache blanc, macabeu, marsanne, muscat blanc à petits grains, piquepoul blanc, roussanne, terret blanc i vermentino[6].
Podobnie jak w przypadku win czerwonych, także wino różowe musi składać się z przynajmniej dwóch odmian winogron. Jeden lub więcej z czerwonych szczepów: grenache, lledoner pelut, mourvèdre, cinsault, picquepoul noir i syrah musi stanowić przynajmniej 25%, przy czym udział cinsault nie może przekroczyć 75%. Carignan, grenache gris i terret noir mogą stanowić najwyżej 50%, grenache gris 10%, a wszystkie białe szczepy uzupełniające łącznie nie więcej niż 10%[6].
Wina białe wytwarza się z winogron bourboulenc, grenache blanc, macabeu, marsanne, roussanne i vermentino (odmiany główne). Dopuszczalne są także clairette, muscat blanc à petits grains, piquepoul blanc i terret blanc[6].
Wino białe powinno w przynajmniej 90% składać się z odmian głównych. Nie ma wymagań co do ilości użytych odmian, tak więc białe wino AOC Corbières może składać się w 100% z winogron jednej tylko z odmian głównych.
Na jednym hektarze winnicy powinny znajdować się przynajmniej 4000 krzewów. To dużo mniej niż np. w winnicach Burgundii, niemniej ilość ta jest ograniczona przez dostępność wody w glebie. Od winogrodników wymaga się takiego utrzymania uprawy, by ilość krzewów obeschłych i nieowocujących nie przekraczała 20%, w przeciwnym razie organy nadzorujące obniżają dozwolny zbiór w danej winnicy.
Nawadnienie jest zabronione od 1 maja aż do zbiorów. Dekret ustanawiający reguły apelacji Corbières określa możliwe wyjątki od tej reguły. I tak, nawadnianie można przeprowadzać tylko w przypadku skrajnej suszy, między 15 czerwca a 15 sierpnia, kiedy rozrastają się grona i zmieniają kolor (véraison). Zgodę wydaje lokalny organ zależny od INAO, na podstawie danych meteorologicznych i oceny stanu winorośli. Możliwe są kontrole prawidłowości nawadniania.
Winiarz może rozpocząć zbiór od momentu oficjalnego ogłoszenia tzw. ban des vendanges. Dojrzałość jest sprawdzana według poziomu cukru – musi osiągnąć przynajmniej 178 g/l (co odpowiada 11,5% alkoholu) w przypadku winogron białych i 198 g/l dla winogron na wino różowe i czerwone (poziom alkoholu 11,5% w winie różowym i 12,0% w czerwonym)[6].
Winogrona zbierane są zwykle mechanicznie, ze względu na szybkość i redukcję kosztów.
Po zbiorze grona są zwykle oddzielane od szypułek, a czasami także udeptywane dla pobudzenia wydzielania się soku. Kolejnym etapem jest mechaniczne wyciskanie moszczu i oddzielenie go od wytłoczyn – produktu ubocznego. Moszcz jest klarowany i filtrowany dla uniknięcia rozwoju niepożądanych aromatów, a następnie fermentowany w zbiornikach, z reguły w kontrolowanej temperaturze. Wino jest stabilizowane zanim rozpocznie się fermentacja jabłkowo-mlekowa.
Wino różowe może być wytwarzane na dwa sposoby[2]. Pierwszą z nich jest fermentacja soku wyciśniętego z moszczu z czerwonych winogron wkrótce po rozpoczęciu fermentacji (do kilku godzin). Sok nie zdąża wówczas nabrać jeszcze koloru, a odcień zależy od odmiany winorośli i czasu fermentacji.
Druga metoda opiera się na wyciskaniu zebranych winogron. Pierwszy sok jest bardzo jasny, podobny do białego wina i w miarę procesu wyciskania zabarwia się coraz bardziej, gdyż zdąża nabrać więcej barwników ze skórek. Mieszanie soków pozwala na uzyskanie pożądanej intensywności koloru. Ten sposób szczególnie dobrze nadaje się do odmian o mało intensywnej barwie, np. grenache gris, cinsault i, w mniejszym stopniu, grenache noir.
Uzyskany moszcz przetwarza się dalej podobnie, jak w przypadku wina białego.
Zebrane grona umieszcza się od razu w zbiornikach, w których będzie przebiegać fermentacja. Część z nich może być pozbawiona szypułek lub udeptana. Usuwanie szypułek jest coraz częściej spotykane[2].
Część zbiorów jest winifikowana z użyciem maceracji węglowej, która polega na „duszeniu” całych gron przy ograniczonym dostępie powietrza bądź w atmosferze dwutlenku węgla. Sok w gronach wchłania wtedy aromaty ze skórek. Na terenie apelacji jest to obowiązkowe dla odmiany carignan. Pozostałe odmiany mogą być macerowane tradycyjnie bądź z użyciem maceracji węglowej[13].
Po zakończeniu fermentacji alkoholowej wino jest zlewane. Wytłoki są tłoczone i oceniane pod względem jakość. Winiarz decyduje, czy wino wolnopłynące zmieszać z częścią, czy też całym wytłoczonym winem[7]. Zmieszane wino jest klarowane i przelewane do zbiorników, w których przejdzie fermentację jabłkowo-mlekową, sprzyjającą zaokrągleniu smaku.
Wino dojrzewa przez kilka miesięcy lub dłużej. W zależności od decyzji wytwórcy i klasy produktu dojrzewanie może przebiegać w zwykłych zbiornikach, w małych dębowych beczkach barrique bądź w klasycznych dużych.
Obowiązkowa jest maceracja węglowa odmiany carignan, głównej odmiany dla win czerwonych. Po zakończeniu fermentacji alkoholowej łączny poziom cukru resztkowego, czyli niesfermentowanej glukozy i fruktozy nie może przekroczyć trzech gramów na litr, a w przypadku win o poziomie alkoholu powyżej 14% – czterech gramów[6].
Wino czerwone musi obowiązkowo przejść fermentację jabłkowo-mlekową, aby zostało dopuszczone do sprzedaży. Poziom kwasu jabłkowego musi być nie większy niż 0,4 g/l. Minimalny poziom alkoholu powinien wynosić 11,5%.
Wino białe i różowe nie może zawierać więcej niż 4 g/l cukru resztkowego. Ten gram więcej, w porównaniu do wina czerwonego, jest niezauważalny pod względem słodkości wina, ale zmienia inne odczucia smakowe – smak jest bardziej zaokrąglony i pełniejszy[6]. Minimalny poziom alkoholu to 11,0%.
 |
 |
Wino corbières jest tradycyjnie łączone z szerokim wachlarzem potraw[14]:
Wśród 1725 winiarzy w 2005 było 1684 winogrodników i 302 wytwórców wina (261 samodzielnych, 34 spółdzielni i 7 négociants – wytwórców i handlarzy)[2]
Największym producentem jest firma Les Caves Rochère – udział w produkcji całej apelacji przekracza 10%. Największy udział w zbycie ma grupa Val d’Orbieu.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
