Chudy i inni

Chudy i inni – polski czarno-biały film obyczajowy z 1966 roku w reżyserii Henryka Kluby, na podstawie scenariusza Wiesława Dymnego.

Chudy i inni

Gatunek	obyczajowy
Rok produkcji	1966
Data premiery	24 lutego 1967
Kraj produkcji	Polska
Język	polski
Czas trwania	91 min
Reżyseria	Henryk Kluba
Scenariusz	Wiesław Dymny
Główne role	Wiesław Gołas Marian Kociniak Franciszek Pieczka
Muzyka	Wojciech Kilar
Zdjęcia	Wiesław Zdort
Scenografia	Jarosław Świtoniak
Kostiumy	Marta Kobierska
Montaż	Mirosława Garlicka
Produkcja	Zespół Filmowy „Syrena”

Fabuła

Akcja filmu obraca się wokół grupy brygadzistów pod wodzą „Chudego”, pracujących przy budowie mostu powstającej zapory wodnej. Jeden z brygadzistów, „Pryszczaty”, podczas nocnego powrotu ze wspólnej libacji alkoholowej, strąca z mostu do rzeki dziennikarza. Poszukiwania trupa są bezowocne. Brygadziści decydują, że należy ukryć „Pryszczatego”. Podczas rozprawy sądowej żaden z nich nie zdradza prawdziwego winowajcy wypadku. W dniu otwarcia mostu jeden z dawnych brygadzistów, „Partyjny”, pojawia się wraz z rzekomo martwym dziennikarzem. Brygada otrzymuje odznaczenia^[1].

Obsada

Źródło: Filmpolski.pl^[1]

• Wiesław Gołas – Józef Gadulok „Chudy”
• Marian Kociniak – „Partyjny”
• Franciszek Pieczka – Tomasz Waliczek „Kosa”
• Mieczysław Stoor – „Byk”
• Ryszard Filipski – „Ślązak”
• Wiesław Dymny – Paweł „Mały”
• Ryszard Pietruski – „Pryszczaty”
• Edward Rączkowski – „Stary”
• Krystyna Chmielewska – sanitariuszka Ewa
• Leon Niemczyk – redaktor
• Tadeusz Schmidt – brygadzista
• Zdzisław Leśniak – aktor grający „Błazna”
• Stanisław Bieliński – kierownik budowy
• Andrzej Girtler – aktor grający „Króla Leara”
• Janusz Sykutera – milicjant

Produkcja

Film był kręcony podczas budowy zapory wodnej w Solinie oraz m.in. na moście przed zaporą na drodze nr 895^[1].

Odbiór

Aleksander Jackiewicz wyraził następującą opinię o Chudym i innym: „[…] jest dziełem schematycznym i zarazem w jakiś sposób nowym. Nie bardzo udanym, ale odkrywającym utalentowanego autora, obdarzonego w dodatku zmysłem kina”^[2]. W filmie Kluby i Dymnego odnajdywano formułę unowocześnionego produkcyjniaka (Krzysztof Teodor Toeplitz) lub też wręcz wyjście poza formułę stosowaną w socrealizmie lat 50. (Stefan Morawski)^[3]. Sam Kluba tłumaczył po sporze wśród krytyków, że jego intencją było stworzenie „uszlachetnionego produkcyjniaka”, łączącego „realizm z klimatem groteski”^[4]. Zdaniem Piotra Zawojskiego „Klubie udało się zachować niezwykły klimat opowiadania, a także niezwykłą zdolność do kreowania postaci prawdziwych, wiarygodnych psychologicznie i autentycznych”^[5].

Znaczenie i nagrody

Chudy i inni stał się w literaturze filmoznawczej jednym z prekursorów nurtu pierwotnie nazywanego „trzecim kinem” (trzecia fala), zwiastującego zmianę pokoleniową twórców polskiej kinematografii^[6]. Za ów film Kluba otrzymał Nagrodę im. Andrzeja Munka, przyznawaną przez Państwową Wyższą Szkołę Filmową, Telewizyjną i Teatralną w Łodzi^[1].

Przypisy

1. Chudy i inni w bazie filmpolski.pl
2. Zawojski 1994 ↓, s. 209.
3. Zawojski 1994 ↓, s. 208.
4. Zawojski 1994 ↓, s. 206–207.
5. Zawojski 1994 ↓, s. 204.
6. Zawojski 1994 ↓, s. 201.

Bibliografia

• PiotrP. Zawojski PiotrP., Wiesław Dymny: wszystko ma dobry koniec, czyli śmierć, [w:] TadeuszT. Miczka, AlinaA. Madej (red.), Syndrom konformizmu? Kino polskie lat sześćdziesiątych, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 1994, s. 195–218, ISBN 978-83-226-0561-5 [dostęp 2023-05-31] (pol.).

Linki zewnętrzne

• Chudy i inni w bazie Filmweb
• Chudy i inni w bazie filmpolski.pl
• Zdjęcia z filmu Chudy i inni w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”