Brużyca (gmina)

Brużyca (także Brużnica lub Brużyca-Wielka) – dawna gmina wiejska istniejąca do 1924 roku w woj. łódzkim. Siedzibą władz gminy była Brużyca^[3].

Brużyca

gmina wiejska
1867-1924[1]
Państwo	Polska
Województwo	łódzkie
Powiat	łódzki
Siedziba	Brużyca
Populacja (1924[2]) • liczba ludności	1236
Szczegółowy podział administracyjny
Liczba miejscowości 11
brak współrzędnych

Za Królestwa Polskiego gmina Brużyca (lub Brużyca Wielka^[4]) należała do powiatu łodzińskigo (łódzkiego) w guberni piotrkowskiej^[5][6]. 19 maja^?/31 maja 1870 do gminy przyłączono pozbawiony praw miejskich Aleksandrów^[7].

W okresie międzywojennym gmina Brużyca należała do powiatu łódzkiego w woj. łódzkim. Obejmowała miejscowości Brużyca (kolonia), Brużyca (wieś), Bugaj (wieś), Franin (wieś), Łobodź (wieś), Łomnik (wieś), Rafałów (wieś), Ruda (wieś), Szatonie (wieś), Wierzbno (wieś) i Zimna Woda (wieś)^[2] oraz osada Aleksandrów.

5 marca 1924 z gminy Brużyca wyłączono osadę Aleksandrów i utworzono z niej odrębne miasto Aleksandrów^[8]. Ludność gminy zmniejszyła się tym samym o 8236 mieszkańców (z 9472 do 1236) przez co gmina straciła sens bytu^[2]. I tak trzy tygodnie później, 27 marca 1924, gmina Brużyca została zniesiona, a z jej obszaru (oraz z obszaru zniesionej gminy Nakielnica) utworzono nową gminę Brużyca Wielka^[9].

Przypisy

1. Od 1919 jednostka administracyjna nowo utworzonego polskiego woj. łódzkiego.
2. Skorowidzu miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej
3. Obecna nazwa Brużyca Wielka
4. Nie mylić z późniejszą gminą Brużyca Wielka
5. Postanowienie z 17 (29) września 1866, ogłoszone 5 (17) stycznia 1867 (Dziennik Praw, rok 1866, tom 66, nr 219, str. 279)
6. Postanowienie z 29 grudnia 1867 (10 stycznia 1868), ogłoszone 8 (20) lutego 1868 (Dziennik Praw, rok 1868, tom 67, nr 228, str. 359)
7. Postanowienie z 20 marca (1 kwietnia) 1870, ogłoszone 19 (31) maja 1870 (Dziennik Praw, rok 1870, tom 70, nr 241, str. 123)
8. Dz.U. z 1924 r. nr 20, poz. 215
9. Dz.U. z 1924 r. nr 28, poz. 278