Brużyca (gmina)
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Brużyca (także Brużnica lub Brużyca-Wielka) – dawna gmina wiejska istniejąca do 1924 roku w woj. łódzkim. Siedzibą władz gminy była Brużyca[3].
| gmina wiejska | |||
| 1867-1924[1] | |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Województwo | |||
| Powiat | |||
| Siedziba | |||
| Populacja (1924[2]) • liczba ludności |
| ||
| Szczegółowy podział administracyjny | |||
| |||
Za Królestwa Polskiego gmina Brużyca (lub Brużyca Wielka[4]) należała do powiatu łodzińskigo (łódzkiego) w guberni piotrkowskiej[5][6]. 19 maja?/31 maja 1870 do gminy przyłączono pozbawiony praw miejskich Aleksandrów[7].
W okresie międzywojennym gmina Brużyca należała do powiatu łódzkiego w woj. łódzkim. Obejmowała miejscowości Brużyca (kolonia), Brużyca (wieś), Bugaj (wieś), Franin (wieś), Łobodź (wieś), Łomnik (wieś), Rafałów (wieś), Ruda (wieś), Szatonie (wieś), Wierzbno (wieś) i Zimna Woda (wieś)[2] oraz osada Aleksandrów.
5 marca 1924 z gminy Brużyca wyłączono osadę Aleksandrów i utworzono z niej odrębne miasto Aleksandrów[8]. Ludność gminy zmniejszyła się tym samym o 8236 mieszkańców (z 9472 do 1236) przez co gmina straciła sens bytu[2]. I tak trzy tygodnie później, 27 marca 1924, gmina Brużyca została zniesiona, a z jej obszaru (oraz z obszaru zniesionej gminy Nakielnica) utworzono nową gminę Brużyca Wielka[9].
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.