Boleszyn (województwo świętokrzyskie)

Boleszyn – wieś w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie ostrowieckim, w gminie Waśniów.

Zobacz też: Boleszyn w innych znaczeniach tej nazwy.

Boleszyn

wieś
Kościół Wniebowzięcia NMP w Boleszynie-Koloniach
Państwo	Polska
Województwo	świętokrzyskie
Powiat	ostrowiecki
Gmina	Waśniów
Liczba ludności (2022)	392[1]
Strefa numeracyjna	41
Kod pocztowy	27-425[2]
Tablice rejestracyjne	TOS
SIMC	0275725
Położenie na mapie gminy Waśniów Boleszyn
Położenie na mapie Polski Boleszyn
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego Boleszyn
Położenie na mapie powiatu ostrowieckiego Boleszyn
50°55′26″N 21°10′32″E[3]

Był wsią benedyktynów świętokrzyskich w województwie sandomierskim w ostatniej ćwierci XVI wieku^[4].

Integralne części wsi Boleszyn^[5][6]

SIMC	Nazwa	Rodzaj
0275731	Boleszyn-Kolonie	część wsi (przed 2023 r.[7])
0275748	Rudy	część wsi (przed 2023 r.)
0275754	Stara Wieś	część wsi
0275760	Stara Wieś Górna	część wsi

Historia

Osobny artykuł: Kalendarium Boleszyna.

Na terenie wsi wykryto ślady osady produkcyjnej ze związanym z nią piecowiskiem datowane na około 70 r. p.n.e. oraz wczesnośredniowieczną osadę otwartą na południowym skłonie wzniesienia nad dolinką wyschniętego potoku, jamy mieszkalne, w tym jedna z kamiennym piecowiskiem datowane na VII-XII wiek^{[8][9][10][11]},

W 1351 Boleszyn należał do benedyktynów łysogórskich. Jako własność klasztoru występuje też w dokumencie z 1442. Według Długosza w XV wieku wieś miała 11 łanów kmiecych, 2 karczmy z rolą oraz 2 ogrodników. Dziesięcinę o wartości 10 grzywien pobierał klasztor posiadający tu swój folwark^[12].
W rękach Benedyktynów Boleszyn pozostawał do czasów kasaty klasztoru 1819
W wieku XIX Boleszyn był wsią i folwarkiem w powiecie opatowskim, gminie Waśniów.

W 1827 wieś miała 25 domów i 190 mieszkańców. Według Słownika geograficznego Królestwa Polskiego pod koniec XIX wieku wieś posiadała szkołę początkową, 44 domy, 302 mieszkańców, 396 mórg ziemi dworskiej i 673 ziemi włościańskiej^[13].

W latach 1954–1961 wieś należała i była siedzibą władz gromady Boleszyn, po jej zniesieniu w gromadzie Waśniów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.

Przypisy

1. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 78 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
3. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 8016
4. Województwo sandomierskie w drugiej połowie XVI wieku. ; Cz. 2, Komentarz, indeksy, Warszawa 1993, s. 112.
5. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
6. TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
7. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2022 r. w sprawie ustalenia, zmiany i zniesienia urzędowych nazw niektórych miejscowości oraz obiektów fizjograficznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2783)
8. (E. Dąbrowska, Wielkie grody dorzecza górnej Wisły, Wr. 1973. 92,196,)
9. K. Bielenin, Dalsze materiały dotyczące chronologii stanowisk dymarskich w Górach Świętokrzyskich, MA 21, 1981, s. 77-86. 82
10. A. Pazdur, F.M. Pazdur, A. Zastawy, Starożytne hutnictwo żelaza na ziemiach Polski w świetle badań radiowęglowych (pierwsza seria badań), MA 21, 1981, s. 87-93.
11. K. Piaskowski, Wczesnosłowiańska technologia żelaza na terenie Małopolski, „Acta Archeologica Carpatica” 26, 1986, s. 149-176.
12. Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1880-1885, Tom XV, str 192.
13. Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1880-1885, Tom I, str 300.