Bogdan Wojdowski

Bogdan Wojdowski, pierwotnie Dawid Wojdowski (ur. 30 listopada 1930 w Warszawie, zm. 21 kwietnia 1994 w Warszawie) – polski pisarz, krytyk literacki i teatralny oraz publicysta.

Bogdan Wojdowski

Data i miejsce urodzenia	30 listopada 1930 Warszawa
Data i miejsce śmierci	21 kwietnia 1994 Warszawa
Narodowość	polski Żyd
Dziedzina sztuki	literatura
Ważne dzieła
Chleb rzucony umarłym Krzywe drogi
Nagrody
Nagroda Kościelskich (1964)[1], państwowa nagroda II stopnia (1974), nagroda II stopnia ministra kultury i sztuki (1975)

Grób Bogdana Wojdowskiego na cmentarzu żydowskim przy ul. Okopowej w Warszawie

Życiorys

Urodził się w rodzinie żydowskiej jako syn Szymona Jakuba Wojdowskiego (stolarza-tapicera) i Edwardy z domu Bark. Latem 1942 razem z młodszą siostrą został wyprowadzony z warszawskiego getta i ukryty po aryjskiej stronie^[2].

W 1954 ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował w tygodniku „Wieś” w 1951; należał do redakcji „Przeglądu Kulturalnego” i w latach 1960–1964 „Współczesności”. Twórczość literacka Wojdowskiego dotyczy w znacznej części wydarzeń II wojny światowej, w tym zagłady polskich Żydów. Często, jak na przykład w powieści Chleb rzucony umarłym (nagrodzonej przez Ministerstwo Kultury i Sztuki), obok tragedii środowiska i dramatyzmu sytuacji jednostki ukazuje psychikę ofiar hitleryzmu: uczucie poniżenia i zagubienia wraz z wolą walki o przeżycie i ocalenie własnego człowieczeństwa, godności indywidualnej.

Najchętniej sięgał do krótszych form literackich, zwłaszcza w zakresie tematyki współczesnej, którą oddawał z dużym autentyzmem i znajomością bytu środowisk podmiejskich. Prozę jego charakteryzowała przenikliwa obserwacja społeczna i obyczajowa, nasycenie konkretem, swoisty liryzm. Szczególnie interesowała go psychika bohaterów jego opowieści – ludzi w sytuacjach szczególnych, którym z trudem mogą sprostać. Cechował go wyrazisty styl wytworzony precyzją słowa i plastyką obrazu kreślonego ostro i syntetycznie.

Zmarł śmiercią samobójczą. Pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie (kwatera 2, rząd 9)^[3].

W 2013 rodzina pisarza (żona Maria Iwaszkiewicz-Wojdowska i siostra Irena Grabska) podarowały jego archiwum Bibliotece Narodowej^[2].

Publikacje

• 1962: Wakacje Hioba (opowiadania)
• 1966: Konotop (powieść)
• 1966: Próba bez kostiumu. Szkice o teatrze (zbiór esejów)
• 1971: Chleb rzucony umarłym (powieść) [8 wyd. pol.; tłum./wyd. niem., jap., hebr., amer., węg., hiszp., maced.]
• 1975: Mały człowieczek, nieme ptaszę, klatka i świat (opowiadania)
• 1978: 7 opowiadań
• 1978 Wybór opowiadań PiW zawiera opowiadania: Wakacje Hioba, Krawaty koszule konfekcja męska Henryk Jamroz; Którędy szli, Ścieżka^[4][5], Awantura na Krochmalnej; Mały człowieczek, nieme ptaszę, klatka i świat; Worek^[6]
• 1980: Maniuś Bany (opowiadania)
• 1981: Wybór opowiadań
• 1982: Mit Szigalewa – szkice
• 1987: Krzywe drogi (opowiadania)
• 1997: Tamta strona (powieść) – wyd. pośmiertne