Blaszany bębenek (film)

Blaszany bębenek – dramat produkcji francuskiej, niemieckiej, polskiej i jugosłowiańskiej z 1979, w reżyserii Volkera Schlöndorffa. Film został nakręcony na podstawie powieści Güntera Grassa pod tym samym tytułem^[1].

Ten artykuł dotyczy filmu. Zobacz też: Blaszany bębenek.

Blaszany bębenek

Die Blechtrommel

Gatunek	dramat
Data premiery	3 maja 1979
Kraj produkcji	Francja Jugosławia Polska RFN
Język	niemiecki polski rosyjski
Czas trwania	122 min
Reżyseria	Volker Schlöndorff
Scenariusz	Volker Schlöndorff Jean-Claude Carrière Franz Seitz
Główne role	Daniel Olbrychski David Bennent
Muzyka	Lothar Brühne Maurice Jarre Friedrich Meyer
Zdjęcia	Igor Luther
Scenografia	Piotr Dudziński Željko Senečić
Kostiumy	Inge Heer Dagmar Niefind
Montaż	Suzanne Baron
Produkcja	Franz Seitz Anatole Dauman
Dystrybucja	Kino Video New World Pictures

Gmach Poczty Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku

Ekipa

• Reżyseria: Volker Schlöndorff
• Scenariusz: Volker Schlöndorff, Jean-Claude Carrière, Franz Seitz
• Zdjęcia: Igor Luther
• Muzyka: Lothar Brühne, Maurice Jarre, Friedrich Meyer
• Producent: Franz Seitz, Anatole Dauman

Obsada

• David Bennent − Oskar Matzerath
• Mario Adorf − Alfred Matzerath
• Angela Winkler − Agnes Matzerath
• Daniel Olbrychski − Jan Broński
• Katharina Thalbach − Maria Matzerath
• Tina Engel − Anna Koljaczek (młoda)
• Berta Drews − Anna Koljaczek (stara)
• Roland Teubner − Józef Koljaczek
• Tadeusz Kunikowski − wuj Wincenty
• Andréa Ferréol − Lina Greff
• Charles Aznavour − Sigismund Markus
• Mieczysław Czechowicz − Kobiela
• Marek Walczewski − Schugger-Leo
• Beata Poźniak
• Zygmunt Hübner − Ferdynand Michoń, dyrektor Poczty Polskiej w Gdańsku
• Bruno Thost − szeryf Lankes
• Heinz Bennent − Greff
• Ilse Pagé − Gretchen Scheffler
• Alexander von Richthofen − szeregowy Herzog
• Werner Rehm − Scheffler
• Lech Grzmociński − Stauer
• Stanisław Michalski − żandarm ścigający Koljaczka
• Käte Jaenicke − matka Truczinskiego
• Jerzy Łapiński − żandarm (wystąpił pod nazwiskiem Kapiński)
• Helmut Brasch − Stary Heilandt
• Otto Sander − muzyk Meyn
• Wigand Wittig − Herbert Truczinski
• Dietrich Frauboes − dyrektor szpitala
• Fritz Hakl − Bebra
• Ernst Jacobi − Loebsack
• Gerda Blisse − pani Spollenhauer
• Joachim Hackethal − wielebny Wehnke
• Henning Schlüter − dr Hollatz
• Gustaw Holoubek − ksiądz
• Wojciech Pszoniak − Żyd Feingold^[2]

Fabuła

Film jest ekranizacją powieści Güntera Grassa, pomija jednak losy powojenne bohatera opisane w Księdze Trzeciej.

Nagrody

• 1979: Złota Palma na 32. MFF w Cannes^[3]
• 1980: Oscar dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego^[4] na 52. ceremonii wręczenia Oscarów
• 1980: nominacja do Cezara za najlepszy film zagraniczny^[5]
• 1980: Złoty Ekran (Niemcy)
• 1982: Nagroda Japońskiej Akademii Filmowej za najlepszy film zagraniczny^[6]
• 1981: Nagroda Błękitnej Wstęgi za najlepszy film zagraniczny^[7]

Blaszany bębenek na polskim ekranie

Na polski ekran film Schlöndorffa dotarł po trzynastu latach swojej światowej premiery^[8]. W okresie PRL dzieło nie było dopuszczone do odtwarzania przez cenzurę ze względu na domniemane wątki antyradzieckie w scenie, w której żołnierze Armii Czerwonej gwałcą młodą Niemkę i strzelają do cywila, usiłującego ze strachu połknąć hitlerowską odznakę partyjną i dławiącego się nią w konwulsjach^[9].

Digitalizacja filmu

W 2020 roku dokonano digitalizacji filmu Blaszany Bębenek. Zakończono prace nad oczyszczeniem i korektą zdjęć na taśmie 35 mm. Cyfrową wersję adaptacji filmowej zaprezentowano w formacie 4K^[10].