Andrzej Rutowski

Andrzej Rutowski (ur. 19 września 1886 w Grudnej, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – porucznik artylerii Wojska Polskiego. Ofiara zbrodni katyńskiej, ofiara zbrodni katyńskiej.

Andrzej Rutowski

porucznik artylerii
Data i miejsce urodzenia	19 września 1886 Grudna
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	205 Pułk Artylerii Polowej 4 Pułk Artylerii Ciężkiej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Był synem Jadwigi i Tadeusza Rutowskiego, prezydenta Lwowa. Studiował na Politechnice Lwowskiej, kończąc osiem semestrów.

W czasie I wojny światowej służył w II Brygadzie Legionów Polskich. Był ogniomistrzem w 3 baterii artylerii. 29 września 1914 został mianowany chorążym^[1]. W listopadzie 1914 roku podczas walk pod Jesieniowem dostał się do rosyjskiej niewoli, z której został odbity. 10 maja 1915 roku pod Bałamutówką ponownie dostał się do rosyjskiej niewoli. Służył wówczas w 4 baterii^[2].

W Wojsku Polskim mianowany porucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów artylerii. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 205 pułku artylerii polowej. Pełnił służbę w 4 pułku artylerii ciężkiej stacjonującym w Łodzi. W 1925 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[3]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas w grupie oficerów „po ukończeniu 40 roku życia”^[4].

Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939, został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 953, lecz nie ustalono wówczas jego stopnia^[5].

Upamiętnienie

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia kapitana^[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości – 24 października 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[7]
• Krzyż Walecznych

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
• kampania wrześniowa

Przypisy

1. Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 39.
2. II Lista strat 1915 ↓, s. 26.
3. Według Roczników oficerskich z 1923 r. s. 786 i z 1924 r. s. 704, w 1923 roku był już oficerem rezerwy 4 pac.
4. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 136, 955.
5. Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 143. ISBN 83-7001-294-9.
6. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
7. M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335.

Bibliografia

• Lista strat Legionu Polskiego od 1 maja do 1 lipca 1915. Piotrków: Centralny Oddział Ewidencyjny Departamentu Wojskowego NKN, 1915-08-01.
• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Stanisław Rostworowski Nie Tylko Pierwsza Brygada (1914-1918) Z Legionami na bój P.W. EGROSS - Oficyna Wydawnicza, Warszawa 1993, ISBN 83-85253-05-X
• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 542. [dostęp 2014-08-12].