Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Andriej Rublow (tenisista)
rosyjski tenisista Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Andriej Andriejewicz Rublow, ros. Андрей Андреевич Рублёв (ur. 20 października 1997 w Moskwie) – rosyjski tenisista, złoty medalista igrzysk olimpijskich z Tokio (2020) w grze mieszanej, reprezentant kraju w Pucharze Davisa.
_12.jpg)
Remove ads
Startując w gronie juniorów, zwyciężył we French Open 2014 w grze pojedynczej chłopców. Został także finalistą gry podwójnej chłopców na Wimbledonie 2014 wspólnie ze Stefanem Kozlovem.
Zawodowym tenisistą jest od 2014 roku.
W cyklu ATP Tour zwyciężył w siedemnastu singlowych turniejach z dwudziestu sześciu rozegranych finałów. Ponadto wygrał cztery deblowe turnieje tej rangi.
Od 2014 roku reprezentant Rosji w Pucharze Davisa. W 2021 roku zwyciężył razem z drużyną w turnieju ATP Cup.
Srebrny medalista gry podwójnej na igrzyskach olimpijskich młodzieży w Nankin (2014), razem z Karenem Chaczanowem. Brązowy medalista turnieju singlowego.
W rankingu gry pojedynczej Rublow najwyżej był na 5. miejscu (13 września 2021), a w klasyfikacji gry podwójnej na 44. pozycji (6 listopada 2023).
Remove ads
Kariera tenisowa
Podsumowanie
Perspektywa
2014–2016: Pierwsze sukcesy
_(27595808273).jpg)
Pierwszy wielki sukces odniósł w 2014 roku, wygrywając juniorski French Open pokonując w finale Jaume Munara[1]. W tym samym roku został najwyżej rozstawionym graczem zarówno w singlu, jak i deblu na igrzyskach olimpijskich młodzieży w Nankin. Po półfinałowej porażce z Kamilem Majchrzakiem zdobył brąz w singlu, a także z Karenem Chaczanowem srebro w deblu.
Rublow zadebiutował w singlu i deblu podczas ATP World Tour w październiku 2014 roku podczas Kremlin Cup w Moskwie. W singlu przegrał w pierwszej rundzie z Samuelem Grothem w dwóch setach, natomiast w deblu wygrał dwa mecze razem z Jewgienijem Donskojem. Na początku 2015 roku wygrał po raz pierwszy z zawodnikiem z pierwszej 100 rankingu – Dudi Selą w Delray Beach. Na turnieju w Miami pokonał w pierwszej rundzie – jako 389. w światowym rankingu, tenisistę z 54. miejsca Pablo Carreño Bustę w trzech setach. Na US Open zagrał po udanych kwalifikacjach, jednak odpadł w pierwszej rundzie przegrywając z 14. rakietą świata Kevinem Andersonem. Na koniec roku Andriej był na 185. miejscu w indywidualnym rankingu ATP.
Rok później Rosjanin nie zagrał w żadnym wielkoszlemowym turnieju. Zagrał kilka turniejów ATP World Tour w kwalifikacjach i odniósł tylko dwa zwycięstwa w pierwszej rundzie. Po słabych występach zdecydował się rozstać ze swoim ówczesnym trenerem Siergiejem Tarasewiczem. Niedługo później wygrał swojego pierwszego Challengera w singlu, pokonując Paul-Henri Mathieu w Quimper we Francji. W kwietniu dołączył do 4Slam Academy w Barcelonie, prowadzonej przez Galo Blanco, Jairo Velasco Jr i Fernando Vicente[2].
2017–2019: Dwa tytuły ATP
.jpg)
Rublow na początku roku wystartował jako kwalifikant w Australian Open, jednak już w drugiej rundzie musiał uznać wyższość Andy’ego Murraya. Po turnieju w Australii wziął udział w kilku zawodach Challengera. Na kortach trawiastych zaczął radzić sobie coraz lepiej, odnosząc pewne sukcesy. Dotarł do ćwierćfinału Gerry Weber Open jako uczestnik z dziką kartą, przegrywając ze swoim rodakiem Karenem Chaczanowem. W wielkoszlemowym Wimbledonie dotarł do drugiej rundy, przegrywając z Albertem Ramosem. Na turnieju rangi ATP World Tour 250 w Umag pokonał w ćwierćfinale obrońcę tytułu Fabio Fogniniego. W finale zmierzył się z Paolo Lorenzim – 34. tenisistą rankingu i zdobył swój pierwszy tytuł[3].
Rosjanin zakwalifikował się bezpośrednio do US Open. Dotarł aż do ćwierćfinału, pokonując po drodze między innymi 9. rakietę świata Grigora Dimitrowa. W ćwierćfinale musiał jednak uznać wyższość późniejszego mistrza Rafaela Nadala. Po tym turnieju został sklasyfikowany po raz w pierwszy w czołowej pięćdziesiątce zawodników – na 49. miejscu na świecie. Na finałach Next Genaration w Mediolanie, które odbyły się po raz pierwszy w historii, Rublow był najwyżej sklasyfikowanym graczem, jednak w finale przegrał z Chung Hyeonem[4].
Rok 2018 rozpoczął się dla Andrieja bardzo dobrze od finału turnieju Dausze[5], trzeciej rundy Australian Open oraz ćwierćfinału w Montpellier i Rotterdamie. Z powodu kontuzji pleców, której doznał na Monte Carlo Masters, gdzie przegrał w trzeciej rundzie z Dominicem Thiemem musiał zrobić przerwę na około trzy miesiące i przegrał zarówno we French Open, jak i w Wimbledonie. W dalszej części sezonu po powrocie do aktywnej gry przegrał z Jérémym Chardym w pierwszej rundzie US Open. Na listopadowych finałach Next Genaration został pokonany w półfinale przez ostatecznego zwycięzcę turnieju Stefanosa Tsitsipasa, ale udało mu się wygrać mecz o trzecie miejsce.
_(49307396508).jpg)
Rok 2019 Rosjanin zakończył z jednym singlowym tytułem wywalczonym w drugiej połowie października w Moskwie, pokonując w ostatnim meczu w dwóch setach Adriana Mannarino[6]. W lipcu Rublow został finalistą zawodów ATP Tour 500 w Hamburgu, ponosząc porażkę z Nikolozem Basilaszwilim. Na początku listopada osiągnął finał debla w Paryżu partnerując Karenowi Chaczanowowi.
W zawodach Wielkiego Szlema najdalej awansował do 4. rundy US Open, rozpoczynając rywalizację od zwycięstwa ze Stefanosem Tsitsipasem (nr 8. ATP). Następnie wyeliminował Gillesa Simona i Nicka Kyrgiosa, natomiast odpadł w trzech setach z Matteo Berrettinim.
Startując w turniejach ATP Tour Masters 1000 najlepszy wynik uzyskał w Cincinnati, przechodząc najpierw przez eliminacje. W 3. rundzie wyeliminował Rogera Federera (nr 3. ATP)[7], by w kolejnym meczu przegrać z Daniiłem Miedwiediewem.
Przez uraz nadgarstka nie zagrał we French Open[8]. Powrócił pod koniec czerwca na turniej w Eastbourne, przegrywając w 2. rundzie eliminacji. Na US Open nierozstawiony Rublow pokonał 8. zawodnika w rankingu Stefanosa Tsitsipasa w pierwszej rundzie. Po raz drugi w karierze awansował do 1/8 finału turnieju wielkoszlemowego i tam przegrał z Matteo Berrettinim. W swoje 22. urodziny zdobył swój drugi tytuł ATP na Kremlu, pokonując w finale Adriana Mannarino.
Sezon Rublow zakończył na 23. miejscu w klasyfikacji ATP i bilansem 38 zwycięstw i 19 porażek.
2020: Pięć tytułów oraz debiut w ATP Finals
Na początku 2020 roku Rublow nie zakwalifikował się do gry w Pucharze ATP, ponieważ był dopiero trzecim najlepszym Rosjaninem w światowych rankingach. Zamiast tego zagrał w równoległych turniejach ATP Tour 250, z których dwa udało mu się wygrać. Po raz pierwszy znalazł się także w pierwszej dwudziestce tenisistów na świecie. Na Australian Open dotarł do czwartej rundy, gdzie w trzech setach został pokonany przez Alexandra Zvereva. Dotarł także do ćwierćfinału turniejów w Rotterdamie i Dubaju w lutym.
Po przerwie sezonu spowodowanej pandemią COVID-19, Rublow spotkał się w drugiej rundzie US Open ponownie z Matteo Berrettinim. Ostatecznie podobnie jak trzy lata wcześniej – po raz drugi dotarł do ćwierćfinału turnieju, przegrywając ze swoim rodakiem Daniiłem Miedwiediewem. Począwszy od turnieju ATP Tour 500 w Hamburgu[9], Rosjanin miał zwycięską passę 20 wygranych meczów, na 21 rozegranych. Zwycięstwo w Hamburgu było jego pierwszym tytułem ATP 500 i trzecim tytułem w sezonie. Na przełożonym na jesień French Open dotarł do ćwierćfinału, gdzie ponownie spotkał się z Tsitsipasem zaledwie dwa tygodnie po finale w Hamburgu. Tym razem to Grek okazał się zwycięzcą, ale Andriej po raz pierwszy w karierze znalazł się w pierwszej dziesiątce światowego rankingu. Następnie zdobył swój czwarty tytuł w roku na turnieju Petersburgu, pokonując w równych setach siódmego zawodnika w rankingu Bornę Ćorić[10]. Tym samym osiągnął status 8. zawodnika świata. Rublow zdobył swój trzeci z rzędu tytuł ATP 500 i piąty tytuł w sezonie dwa tygodnie później w Wiedniu, gdzie pokonał Lorenzo Sonego w finale[11]. W trakcie całego turnieju nie przegrał ani jednego seta. W połowie listopada znalazł się w gronie najlepszych tenisistów, występując w turnieju finałowym sezonu – ATP Finals, wygrywając jeden mecz przeciwko Dominicowi Thiemowi.
Andriej Rublow wygrał pięć turniejów 2020 roku, wyprzedzając światowego lidera Novaka Đokovicia (cztery tytuły).
2021: Mistrzostwo olimpijskie
Na początku sezonu Rublow wygrał Puchar ATP z drużyną Rosji, pokonując w finale Włochów. W turnieju wygrał wszystkie swoje cztery indywidualne mecze. W Australian Open dotarł do ćwierćfinału bez straty seta, ale ostatecznie przegrał w trzech setach z Daniiłem Miedwiediewem. W rozgrywkach w Rotterdamie pokonał Mártona Fucsovicsa – wygrywając czwarty z rzędu turniej ATP 500[12]. Ustanowił nowy rekord w tej kategorii turniejowej. W następnym tygodniu wraz z Asłanem Karacewem wygrał turniej debla na turnieju w Katarze.
Na pierwszym w tym roku turnieju Masters w Miami Rosjanin wszedł do półfinału nie przegrywając seta, gdzie został pokonany przez ostatecznego zwycięzcę Huberta Hurkacza w dwóch setach. Na turnieju w Monte Carlo po raz pierwszy dotarł do finału tej kategorii, jednak przegrał w dwóch setach ze Stefanosem Tsitsipasem. Wcześniej pokonał między innymi po raz pierwszy w karierze Rafaela Nadala. Po dwóch ćwierćfinałach w Barcelonie i Rzymie Andriej odpadł z French Open już w pierwszej rundzie, a także odpadł w czwartej rundzie Wimbledonu.
Na igrzyskach olimpijskich w Tokio pod koniec lipca Rublow odpadł w grze pojedynczej i podwójnej w pierwszej rundzie. W grze mieszanej został mistrzem olimpijskim ze swoją partnerką Anastasiją Pawluczenkową[13]. Wygrali wszystkie cztery mecze, w finale pokonując parę Jelena Wiesnina/Asłan Karacew.
Niedługo po turnieju olimpijskim dotarł do finału turnieju z kategorii Masters w Cincinnati, przegrywając po równym meczu z Alexandrem Zverevem[14]. W US Open był rozstawiony z numerem 5. i dotarł do trzeciej rundy, przegrywając z Frances Tiafoe. 13 września osiągnął swój najwyższy wynik w rankingu ATP singlistów – 5. miejsce. Końcem września zadebiutował w Pucharze Lavera, zostając powołanym do drużyny europejskiej przez Björna Borga[15]. Rozegrał jeden mecz indywidualny oraz dwa deblowe, z których wszystkie trzy okazały się zwycięskie. W połowie listopada ponownie wystąpił w turnieju ATP Finals rozgrywanym w Turynie. Niedługo później z reprezentacją Rosji wygrał Puchar Davisa[16] oraz został uznany za najbardziej wartościowego gracza turnieju.
Historia występów wielkoszlemowych w grze pojedynczej
- Legenda
W, wygrany turniej
F, przegrana w finale
SF, przegrana w półfinale
QF, przegrana w ćwierćfinale
xR, przegrana w x rundzie
Qx, przegrana w x rundzie kwalifikacji
A, brak startu
NH, turniej nie odbył się
Finały w turniejach ATP Tour
Gra pojedyncza (17–10)
Gra podwójna (4–4)
Gra mieszana (1–0)
Remove ads
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads