Aleksander Marian Rewerowski vel Rothkähl[uwaga 1] (ur. 4 września 1897 w Brylińcach, zm. 6 maja 1958 w Kluczborku) – major piechoty Wojska Polskiego.
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
4 września 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
6 maja 1958 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 4 września 1897 w Brylińcach, w ówczesnym powiecie przemyskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Karola i Ludwiki z Szeparowiczów[2][3][4]. Był młodszym bratem Emila ps. „Rewera” (1896–1964), porucznika artylerii Wojska Polskiego[5][6], uczestnika powstania warszawskiego[7][8].
2 kwietnia 1915[9] został wcielony do cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Walczył w szeregach 35 Pułku Piechoty Obrony Krajowej Złoczów[10]. Początkowo walczył na froncie rosyjskim, gdzie dostał się do niewoli, z której udało mu się uciec[10]. Później został skierowany na front włoski, gdzie został dwukrotnie ranny[10]. W międzyczasie ukończył Szkołę Oficerów Rezerwy i oficerski kurs szturmowy[10].
W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 31 Pułku Strzelców Kaniowskich[10][11][12]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 357. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13]. Później został przydzielony do Oddziału Wyszkolenia Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi[14]. 1 grudnia 1924 został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 53. lokatą w korpusie oficerów piechoty[15]. W lipcu 1925 został przeniesiony do 25 Pułku Piechoty w Piotrkowie i przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Końskie na stanowisko oficera instrukcyjnego[16]. W marcu 1926, w związku z likwidacją stanowiska oficera instrukcyjnego, wrócił do macierzystego pułku[17][18][19]. W czerwcu 1933 został przeniesiony z 25 pp do Korpusu Ochrony Pogranicza[20]. Dowodził kompanią odwodową Batalionu KOP „Dawidgródek”. 27 czerwca 1935 został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 7. lokatą w korpusie oficerów piechoty[21]. W sierpniu tego roku został przeniesiony z KOP do 64 Pułku Piechoty w Grudziądzu na stanowisko dowódcy batalionu[22].
W 1939 dowodził I batalionem 64 pp[23][24]. 1 września 1939 około godz. 20.30 zastąpił rannego ppłk. dypl. Bolesława Ciechanowskiego na stanowisku dowódcy pułku[25][26]. Dowodził nim w czasie bitwy nad Ossą, podczas walk odwrotowych, a następnie w bitwie nad Bzurą. 12 września dowodzony przez niego pułku stoczył walkę o opanowanie Łowicza, „uwieńczoną pięknym sukcesem dzięki wykorzystaniu dobrze pracującej liczniejszej artylerii”[27]. 22 września 1939 dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau. W kwietniu 1945, po uwolnieniu z niewoli, wrócił do kraju[4]. Zmarł 6 maja 1958 w Kluczborku[4], w czasie podróży służbowej[10].
Aleksander Rewerowski w 1920 ożenił się z Zofią Lichocką[10].
11 listopada 1966 dowodzony przez niego pułk został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[28][29].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych[30]
- Srebrny Krzyż Zasługi[30][31]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medal Zwycięstwa[32]
18 września 1933 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[2].
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.