A-moll
tonacja muzyczna Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
a-moll – tonacja muzyczna oparta na skali molowej, której toniką jest dźwięk a. Gama a-moll w odmianie naturalnej zawiera dźwięki: a, h, c, d, e, f, g. W zapisie tonacji a-moll, podobnie jak w C-dur, nie występują znaki przykluczowe. Równoległą gamą durową jest C-dur[1], jednoimienną durową – A-dur.
 | |
| Tonacja jednoimienna | |
|---|---|
| Tonacja paralelna | |
| Tonika |
a-moll |
| Subdominanta | |
| Dominanta | |
| Dźwięki składowe | |
| a, h, c, d, e, f, g | |
a-moll to także akord, zbudowany z pierwszego (a), trzeciego (c) i piątego (e) stopnia gamy a-moll.
Odmiana harmoniczna
Gama a-moll w odmianie harmonicznej (z VII stopniem podwyższonym o półton):
Odmiana dorycka
Gama a-moll w odmianie doryckiej (z VI i VII stopniem podwyższonym o półton w stosunku do gamy a-moll naturalnej):
Wybrane dzieła w tonacji a-moll
- Wolfgang Amadeus Mozart – Rondo a-moll, KV 511 (na fortepian)
- Niccolò Paganini – Kaprys nr 24
- Ernest Bloch – Koncert a-moll
- Piotr Czajkowski – Trio fortepianowe
- Antonín Dvořák – Koncert skrzypcowy
- Edvard Grieg – Koncert fortepianowy
- Robert Schumann – Koncert fortepianowy
- Jean Sibelius – IV Symfonia
- Ludwig van Beethoven – Bagatela a-moll (Dla Elizy)
Wybrane piosenki w tonacji a-moll
Zobacz też
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.