D-moll
molowa tonacja muzyczna Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
d-moll – molowa gama muzyczna, której toniką jest d. Jej dźwięki w odmianie naturalnej to: d, e, f, g, a, b, c.



Gama d-moll w odmianie harmonicznej (z VII stopniem podwyższonym o półton):

Gama d-moll w odmianie doryckiej (z VI i VII stopniem podwyższonym o półton w stosunku do gamy d-moll naturalnej):

Równoległą gamą durową jest F-dur[1], jednoimienną durową – D-dur.
D-moll to także akord, zbudowany z pierwszego (d), trzeciego (f) i piątego (a) stopnia gamy d-moll.
Akord d-moll |
![]() |
Znane dzieła w tonacji d-moll:
- Ludwig van Beethoven - IX Symfonia op. 125
- Wolfgang Amadeus Mozart - Requiem KV 626
- Wolfgang Amadeus Mozart - XX Koncert fortepianowy KV 466
- Robert Schumann - IV Symfonia op. 120
- Gustav Mahler - III Symfonia
- Johann Sebastian Bach - Toccata i fuga BWV 565
- Felix Mendelssohn-Bartholdy - Trio fortepianowe op. 49
- Franz Schubert - Serenada
- Henryk Wieniawski - II Koncert skrzypcowy d-moll op. 22
- Jerzy Derfel - Mała Msza Radosna d-moll
- Felix Mendelssohn-Bartholdy - VI Sonata op. 65
Zobacz też
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.