Loading AI tools
dywizja Wojska Polskiego we Francji Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
1 Dywizja Grenadierów (fr. 1ère Division des Grenadiers) – dywizja piechoty Wojska Polskiego we Francji, w latach 1939–1940.
Odznaka pamiątkowa Dywizji | |
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | |
Rozformowanie | |
Tradycje | |
Kontynuacja | |
Dowódcy | |
Pierwszy |
gen. Stanisław Maczek |
Ostatni |
płk. dypl. Bronisław Duch |
Działania zbrojne | |
II wojna światowa (kampania francuska) | |
Organizacja | |
Dyslokacja |
Camp de Coëtquidan (formowanie) |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
XX Korpus |
Skład |
patrz: Struktura organizacyjna |
Dywizja była pierwszą wielką jednostką Wojska Polskiego sformowaną we Francji[1]. Jej formowanie rozpoczęto już w połowie września 1939 roku w obozie ćwiczebnym w Camp de Coëtquidan. Wtedy to w uzgodnieniu z rządem francuskim ogłoszono pobór polskich obywateli mieszkających we Francji oraz zaciąg ochotniczy wśród emigracji pochodzenia polskiego.
13 listopada 1939 Naczelny Wódz gen. Władysław Sikorski wydał formalny rozkaz o sformowaniu 1 Dywizji Piechoty[uwaga 1]. Na dowódcę dywizji gen. Sikorski wyznaczył płk. Stanisława Maczka, ówczesnego dowódcę oddziałów polskich w Coëtquidan, mianując go jednocześnie generałem brygady[1]. W styczniu 1940 dowódcą 1 Dywizji został płk dypl. Bronisław Duch (od 3 maja 1940 roku – generał brygady), który był faktycznym organizatorem dywizji.
Zawiązki stanowili oficerowie z rezerwowych ośrodków szkolenia i szeregowi z oddziałów polskich zgrupowanych w Coetquidan uzupełniani napływającymi żołnierzami z poboru i ewakuacji.
Umundurowanie żołnierzy pochodziło z okresu I wojny światowej i było w kolorze błękitnym. Nie odpowiadało ono wymogom ówczesnego pola walki[uwaga 2]. Brakowało sprzętu i uzbrojenia. W połowie lutego dywizja przekazała trzy najlepiej wyszkolone bataliony wraz ze sprzętem do tworzącej się brygady podhalańskiej[2].
W drugiej połowie kwietnia 1940 przetransportowano dywizję do strefy przyfrontowej w okolice Colombey-les-Belles w Lotaryngii. Tu w przyspieszonym tempie pobierano sprzęt i szkolono się. Prace organizacyjne wyraźnie utrudniała nieprzychylna postawa ludności cywilnej. Żołnierze złożyli przysięgę 25 maja 1940.
W czerwcu 1940 1 Dywizja Grenadierów osiągnęła stan 16 165 ludzi i stała się pełnowartościową jednostką bojową.
Obsada personalna Kwatery Głównej[3]
Dywizja była formowana według etatów francuskich.
Dywizja liczyła:
Sprzęt to:
Pod koniec kwietnia 1940 roku dywizja została skierowana w rejon Colombey-les-Belles w Lotaryngii, a następnie w połowie maja Lunéville. W dniu 18 maja 1940 roku weszła w skład XX korpusu armii francuskiej – składającego się z francuskiej 52 Dywizji Piechoty i grupy fortecznej Sarry, który znajdował się w rejonie Sarry – jednego z odcinków linii Maginota. Początkowo poszczególne oddziały dywizji zostały rozdzielone pomiędzy jednostki francuskie[2]. Dopiero w dniu 14 czerwca 1940 roku, gdy Niemcy uderzyli na wojska francuskie – dywizja wystąpiła jako całość, broniąc środkowego odcinka XX Korpusu. W dniu 15 czerwca 1940 roku dywizja cały dzień broniła zajmowanego odcinka obrony, lecz z uwagi na wycofanie się francuskiej 52 Dywizji Piechoty, w nocy wycofała się w rejon Dieuze. Broniła się tam w dniu 16 czerwca, a jej artyleria (1 pal) razem z artylerią francuską (I/17 pal) powstrzymują natarcie II batalionu 499 niemieckiego pułku piechoty, zadając mu poważne straty (zginął między innymi dowódca tego batalionu, major Hutterer)[4]. W nocy dywizja wycofała się na linię kanału Marna – Ren, gdzie zajęła pozycje obronne pod Lagarde. Broni tam pozycji przez następne dwa dni, lecz wobec rozbicia francuskiej 52 Dywizji Piechoty i wycofania się grupy fortecznej Sarry, wycofuje się w rejon lasów pod Baccarat. Zajmuje tam pozycje obronne w rejonie miejscowości Merviller. W dniu 19 czerwca 1940 roku XX Korpus zostaje okrążony a wraz z nim 1 Dywizja Grenadierów. W tym dniu 1 Dywizja Grenadierów zajmuje swoją ostatnią pozycję obronną w rejonie Raon-l’Étape. W dniu 21 czerwca 1940 roku gen. bryg. Bronisław Duch wobec niemożności prowadzenia dalszych walk oraz podjęciu rozmów w sprawie zawieszenia broni z Niemcami podjął decyzję o rozwiązaniu dywizji i przedzieraniu się żołnierzy na południe Francji[5] lub do Szwajcarii. Tego dnia dywizja przestała istnieć. Części żołnierzy udało się dostać do Wielkiej Brytanii, w tym dowódcy dywizji gen. bryg. Bronisławowi Duchowi.
Straty 1 Dywizji Grenadierów w toku prowadzonych działań w trakcie kampanii francuskiej wyniosły około 5200 żołnierzy[6].
2 lipca 1943 roku Naczelny Wódz WP rozkazem nr 3 zatwierdził odznakę pamiątkową 1 Dywizji Grenadierów, którą otrzymali wszyscy żołnierze dywizji.
Odznaka[7] o wymiarach 52 x 26 mm wykonana w mosiądzu i białym metalu, srebrzona, lekko oksydowana na kolor starego srebra, jednoczęściowa. Posiada kształt tarczy, na której wsparty jest stylizowany orzeł polski, stanowiący tło krzyża lotaryń-skiego, nawiązującego do miejsca powstania jednostki. Na obwodzie tarczy umieszczono napis będący dewizą jednostki: „Bóg-Honor-Ojczyzna”. W dolnej części tarczy „płonący granat” - znak grenadierów, na nim inicjały dywizji „D1G”. Mocowana nakrętką firmową na lewej górnej kieszeni munduru. Autor projektu: ppor. Marian Walentynowicz. Wykonawca: Zakład Kirkwood and Son - Edinburgh[8].
Po wojnie na terenie Wielkiej Brytanii działał Związek Grenadierów – organizacja kombatantów 1 Dywizji Grenadierów.
W 1970, w trzydziestą rocznicę walk 1 Dywizji Grenadierów pod Lagarde, został odsłonięty pomnik poświęcony żołnierzom dywizji poległym w walkach na terenie Lotaryngii.
W 1989 odsłonięto w Białymstoku (przy ul. M. Curie-Składowska 7/9) pomnik poświęcony „Polskim Siłom Zbrojnym na Zachodzie 1939–1945”, na którym umieszczono epitafium upamiętniające 1. Dywizję Grenadierów.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.