Loading AI tools
litera łacińska ze znakiem diakrytycznym Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ł (eł, przekreślone L, L z kreską ukośną[1]) – szesnasta litera polskiego alfabetu. Występuje także w kilku alfabetach języków słowiańskich (w kaszubskim, dolnołużyckim, górnołużyckim oraz w łacinkach białoruskiej i ukraińskiej), a także w języku weneckim, wilamowskim i języku Nawahów. Oznacza spółgłoskę /ɫ/ lub /w/ w językach słowiańskich i /ɬ/ w językach indiańskich.
Pierwsze rozróżnienie ortograficzne l i ł pojawiło się w traktacie Jakuba Parkoszowica z roku 1440: dla „l” zaproponował literę przypominającą dla ł literę l z kreską biegnącą ku górze, w lewo[2]. Obecną ortografię wprowadził Stanisław Zaborowski w wydanej w Krakowie w latach 1514–1515 książce „Orthographia seu modus recte scribendi et legendi Polonicum idioma quam utilissimus”. Autor ten Uważany jest także za ojca litery ż[3].
W unikodzie litera Ł ma następujące kodowanie:
W ISO 8859 Ł jest włączona w systemy kodowania Latin-2, Latin-7 (Baltic Rim) oraz Latin-10 (South-Eastern European).
W TeXu Ł zapisuje się następująco:
\L\lW skutek wałczenia, Ł jest wymawiane jak U w takich wyrazach jak „auto”. Zanika wymowa Ł scenicznego (kresowego).
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
