polski oficer, ofiara zbrodni katyńskiej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojciech Stanisław Wójcik[a] (ur. 23 kwietnia 1897 w Płaszowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
 | |
 podpułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
23 kwietnia 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
2 pułk piechoty |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
          | |
Urodził się 23 kwietnia 1897 w Płaszowie, w rodzinie Józefa i Katarzyny z Porębskich[2][3]. Ukończył 6 klas gimnazjum humanistycznego w Krakowie. 6 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich[4]. Służył w 2 pułku piechoty. Walczył w kampaniach: karpackiej, besarbskiej, bukowińskiej, wołyńskiej i polskiej[4]. Po przejściu frontu przez II Brygadę Legionów pod Rarańczą, wstąpił do II Korpusu Polskiego[4]. Walczył z bolszewikami i Niemcami. Od września 1918 w 4 Dywizji gen. Żeligowskiego. Awansował do stopnia podporucznika. Dowodził plutonem kaemów w rejonie Odessy w walce z bolszewikami i Ukraińcami. Po powrocie do kraju, skierowany do Armii gen. Hallera, na stanowisko dowódcy 5 kompanii 51 pułku piechoty[4]. Walczył na wojnie z bolszewikami.
W styczniu 1925 został przydzielony z 51 pp do Oddziału Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisko referenta Przysposobienia Wojskowego[5]. W marcu 1926 został zatwierdzony w 51 pp na stanowisku oficera Przysposobienia Wojskowego[6]. W listopadzie 1927 został przydzielony do Dowództwa 25 Dywizji Piechoty w Kaliszu na stanowisko oficera Przysposobienia Wojskowego[7][8]. W grudniu 1929 został przeniesiony do 29 pułku Strzelców Kaniowskich w Kaliszu na stanowisko dowódcy batalionu[9][10]. W październiku 1932 został przeniesiony do 52 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Złoczowie na stanowisko dowódcy batalionu[11][4]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do 35 pułku piechoty w Brześciu na stanowisko dowódcy batalionu[12]. 26 marca 1937 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i wyznaczony na stanowisko dowódcy batalionu KOP „Stołpce”. W listopadzie 1937 roku został przeniesiony do pułku KOP „Snów” na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. W lipcu 1939 roku powierzono mu dowództwo 1 pułku piechoty KOP. Na czele tego oddziału walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku.
Po agresji ZSRR na Polskę – w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku[3][13]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[3], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[14]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 467[3][15].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[16][17][18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[19][20][21].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
.png){kind=small}
