Loading AI tools
Philippe Halsman, Filip Halsman[5][6] (ur. 2 maja 1906 w Rydze, zm. 25 czerwca 1979 w Nowym Jorku) – amerykański fotograf portretowy, modowy, fotoreporter, pisarz i nauczyciel[2] żydowskiego pochodzenia, członek agencji Magnum Photos[uwaga 2][3], uważany za prekursora fotografii surrealistycznej[7][8].
| Data i miejsce urodzenia |
2 maja 1906 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 czerwca 1979 |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki |
fotografia |
| Epoka | |
| Gatunek |
portretowa, modowa, reportażowa |
| Muzeum artysty | |
 | |
| Nagrody | |
| Strona internetowa | |
Od lat 30.[9] do 70. XX wieku wykonał wiele portretów celebrytów, intelektualistów i polityków, które były wykorzystywane na okładkach i stronach magazynów m.in. Look, Esquire, Saturday Evening Post, Paris Match i Life[10]. Jego twórczość była również wykorzystywana w reklamach i publicystykach np. zdjęć firmy kosmetycznej Elizabeth Arden, NBC, Simon & Schuster i rodziny firmy Ford[11][10]. W 1958 w ankiecie przeprowadzonej przez miesięcznik Popular Photography Philippe Halsman został wybrany jako jeden z „najlepszych światowych fotografów”[uwaga 3] wraz z Irvingiem Pennem, Richardem Avedonem, Anselem Adamsem, Henri Cartier-Bressonem, Alfredem Eisenstaedtem, Ernstem Haasem, Yousufem Karshem, Gjonem Mili i Eugenem Smithem[10].
Młodość
_Старый_город_Дом_с_трубочистом_(Kalku_iela)_-_panoramio.jpg)
Halsman urodził się w ryskiej kamienicy na ul. Kaļķu iela 6 (pol. Ulica Wapienna 6), w której mieszkał do 1929[13][14][15]. Był synem żydowskiej[9] pary Morducha (Maksa) Halsmana, dentysty i Ity Grintuch (ur. 13 października 1874[16], zm. 1950[17]), nauczycielki[18]. Miał siostrę Lioubę (ur. 1910, zm. 1978)[17]. Zainteresowanie fotografią u Halsmana zrodziło się, kiedy w wieku 15 lat znalazł stary aparat ojca na strychu[uwaga 4][18].
Będąc nastolatkiem, wiele podróżował z rodzicami, zwiedzając jedne z najważniejszych muzeów w Europie – inspirowały go w szczególności portrety[18].
Studiował na wydziale elektrotechniki na Uniwersytecie Technicznym w Dreźnie[17][22][1]. Kilka lat później jego siostra zaczęła studiować sztukę w Paryżu, gdzie zawarła małżeństwo z Francuzem. Halsmanowi bardzo spodobało się miasto, więc zadecydował, że będzie kontynuował studia w tym mieście[18].
Fotografia wydawała mi się wciąż nieodkryta – była sztuką na samym początku swojego rozwoju.
Philippe Halsman[18]
Interesował się bardziej sztuką i literaturą niż wybranym kierunkiem. Jego ulubionymi pisarzami byli Lew Tołstoj i Fiodor Dostojewski. Pragnął odmienić fotografię – chciał, żeby zdjęcia były realistyczne, mocne, proste i bardzo wyraziste. Zadecydował wtedy o porzuceniu studiów. Profesor matematyki, dowiedziawszy się o decyzji, powiedział: „Halsman, w kilka miesięcy możesz otrzymać stopień inżyniera, a ty chcesz zostać… fotografem!”[18].
Zarzut
10 września 1928[1] 22-letni Halsman został oskarżony o morderstwo swojego ojca, którego miał dokonać podczas pieszej wycieczki po austriackim Tyrolu, gdzie panowały antysemickie nastroje[23][24]. Po rozprawie opartej na przypadkowych dowodach w Innsbrucku został skazany na dziesięć lat więzienia[22], później tę karę zmniejszono do czterech lat[6]. Rodzina, przyjaciele i adwokaci pracowali nad jego zwolnieniem, otrzymując pełne wsparcie ważnych europejskich intelektualistów, od Sigmunda Freuda, Alberta Einsteina, Thomasa Manna, Jakoba Wassermanna[6] i Paula Painlevé’a, którzy popierali jego niewinność[24][22]. Ita i Liouba, matka i siostra, twierdziły, że Philippe od dłuższego czasu chorował przewlekle na gruźlicę, w związku z czym jego długotrwałe przebywanie w areszcie mogłoby znacznie pogorszyć stan jego zdrowia[22]. Według opinii lekarza zatrudnionego w zakładzie karnym w Stein, w którym przebywał Philippe, nie potwierdzono u niego objawów gruźlicy[22]. Zarzuty wobec Halsmana określane są często jako jeden z największych skandali sądowych w Austrii, nazywany „austriacką aferą Dreyfusa”[22].
Listy, które Halsman pisał w trakcie odsiadywania kary, zostały wydane w książce Briefe aus der Haft an eine Freundin (pol. Listy z więzienia do przyjaciela) (1930)[23]. 1 października 1930 zwolniono go z odbywania kary na skutek aktu łaski prezydenta Austrii, Wilhelma Miklasa[24][9].
W okresie powojennym zainteresowanie naukowców i dziennikarzy na temat sprawy sądowej ożywało sporadycznie. Jednym z ważnych wydarzeń była inicjatywa austriackiego dziennikarza Hansa Haidera, który pochował głowę Morducha Halsmana w 1991. Głowa ojca Halsmana, która została odcięta jako dowód w procesie sądowym, leżała do tej pory na wydziale medycznym Uniwersytetu Leopolda i Franciszka w Innsbrucku. Pogrzeb spowodował krótkotrwałe zainteresowanie się mediów sprawą, a także wydanie wielu publikacji naukowych i publicystycznych o różnym stopniu dokładności. Sprawa zarzutu została także przedstawiona w dwóch książkach (m.in. The Jump Artist Austina Ratnera[25]) i w filmie Skok! (2008), w którym w Halsmana wcielił się Ben Silverstone[26][22].
Sukcesy
Okładki czasopisma Life Halsmana
26 stycznia 1931[1] Halsman przyjechał do Francji do swojej siostry i matki[21], dzięki interwencji francuskiego ministra Paula Painlevé’a[1]. Halsman zaprzyjaźnił się z jego synem, Jeanem Painlevém, filmowcem naukowym, który zaoferował mu pierwszą przenośną kamerę (9 × 12 Kodak) i wprowadził do lokalnego środowiska artystów[1]. W 1932[9] w paryskiej dzielnicy Montparnasse (która w latach 30. XX wieku była artystycznym centrum Paryża[18]) pod adresem 22 Rue Delambre[18] otworzył studio fotograficzne, w którym sfotografował wielu znanych artystów i pisarzy – Andréa Gide’a, Marca Chagalla, Le Corbusiera i Andréa Malrauxa, używając innowacyjnej własnoręcznie zrobionej lustrzanki dwuobiektywowej[27]. Zyskując sławę, Halsman otrzymał zaproszenia do współpracy z magazynami Journal des Modes, Vogue, Harper’s Bazaar, Voilà, Le Monde Illustré, Vu, Visages du Monde and the daily Le Journal[18][1]. We francuskich gazetach pisano: „Philippe Halsman jest prawdopodobnie najlepszym portrecistą, jakiego mamy”[18][10]. 15 stycznia 1935 został zarejestrowany we French Trade Registry jako „fotograf artystyczny”[1].
W 1936 jego prace zostały wystawione w ramach Exposition Internationale de la Photographie Contemporaine w Musée des Arts Décoratifs w Paryżu[1].
Krótko przed wybuchem II wojny światowej do Paryża przyjechał rosyjski balet Siergieja Diagilewa, w którym tańczyli Wacław Niżyński i Anna Pawłowa, Igor Strawiński komponował muzykę, scenografię zaś przygotowywali Pablo Picasso, Léon Bakst i Marc Chagall. Jean Cocteau, który pracował dla Diagilewa, spytał się go: „Co mogę dla Ciebie zrobić?”, na co on odpowiedział: „Etonne-moi!” (pol. Zadziw mnie!). Halsman, który usłyszał te słowa, będąc blisko bohemy, zrobił z nich motto swojej twórczości[21].
Kiedy rozpoczęła się inwazja niemiecka na Francję, Halsman przeniósł się do Marsylii[18]. Jego żona, córka, siostra i brat, którzy mieli francuskie paszporty, wyemigrowali do USA, jedynie Philippe nie mógł zdobyć wizy z uwagi na swoje łotewskie obywatelstwo[10][28][9]. Dzięki interwencji Alberta Einsteina (który spotkał jego siostrę w latach 20. XX wieku) i Międzynarodowego Komitetu Ratunkowego[1] uzyskał wizę do Stanów Zjednoczonych[10][18][28][9].
10 października 1940 dostał się do USA[18][28][9], po II wojnie światowej zmienił swoje imię i nazwisko na Philippe Halsman (wcześniej: Filips Halsmans[1])[uwaga 5][22]. Zdobył pracę dzięki firmie kosmetycznej Elizabeth Arden, która użyła Halsmana do sfotografowania modelki Constance Ford (na tle flagi USA) w kampanii reklamowej szminki „Victory Red”[7][8][10], dzięki której otrzymał nagrodę Art Director’s Club Medal[18]. Rok później, w 1942, znalazł pracę w czasopiśmie Life, fotografując projekty kapeluszy[10]. Portret modelki w kapeluszu Lilly Daché był pierwszą jego fotografią, która trafiła na okładkę tego magazynu. W sumie jego fotografie znalazły się na 101 okładkach tego czasopisma[29] – co jest niepokonanym rekordem[30][9].
28 lutego 1945[1] został wybrany prezesem American Society of Media Photographers, w którym to towarzystwie prowadził walkę o prawa twórcze i zawodowe[31][9]. Dzięki swoim pracom zdobył później światową sławę i w 1951 został zaproszony przez właścicieli Magnum Photos o dołączenie do organizacji jako „członek wspierający”, dzięki czemu mogła ona rozpowszechnić jego prace poza Stanami Zjednoczonymi[3][9].
W 1948 otrzymał obywatelstwo amerykańskie[17].
Współpraca z Dalim
W 1941 Halsman po raz pierwszy spotkał się ze Salvadorem Dalim[10][17][9] w Julien Levy Gallery w Nowym Jorku, w którym malarz miał swój występ[1] – współpraca trwała łącznie 37 lat[32]. Pierwszą fotografię Dalego wykonał już w tym samym roku[30] – przedstawiała go jako zarodek. Zdjęcie (które znajduje się w autobiografii Dalego Secret Life) ukazuje graficznie jego obsesję na punkcie wspomnień prenatalnych[33]. W tym samym roku Halsman sfotografował pozującego Dalego z baletnicą przebraną w strój koguta (stworzonego przez Dalego) na dachu budynku, która później znalazła się w kategorii „Pictures of the Week” prasy Life[33][19]. Ostatnie zdjęcie wykonano 17 kwietnia 1978[1][17].
Trzy wersje Dalí Atomicus (1948)
_09633u.jpg)
_09633u_(retouched).jpg)
.jpg)
Praca Dalí Atomicus (która jest najbardziej rozpoznawalną fotografią ze współpracy[10]) z 1948 eksploruje ideę zawieszenia, przedstawiając trzy latające koty (początkowo Dalí był za pomysłem wysadzenia kaczki dynamitem[30]), wiadro wylanej wody i Dalego w powietrzu. Tytuł fotografii jest nawiązaniem do obrazu Dalego Leda Atomica[30], który można zauważyć za kotami po prawej stronie zdjęcia[30]. Dalí Atomicus był jednym z pierwszych przykładów praktyki Halsmana zwanej „jumpology” (dosł. pol. skokologia)[30][34]. Miała ona na celu przedstawić prawdziwą duszę przedmiotów – głównie celebrytów i osoby publiczne, których fotograf prosił o wykonanie skoków po każdej sesji zdjęciowej[30].
Kiedy prosiłem kogoś o to, aby skakał, jego uwaga skupiała się na skoku i wtedy właśnie przestawał pozować, robiąc sztuczne miny. Dzięki temu na fotografii można było uchwycić jego osobowość.
Przy pracy Dalí Atomicus Halsman i jego asystenci (córka i żona)[30] wykonali 28 prób[uwaga 6], zanim uzyskali satysfakcjonujący rezultat[8]. Finalna wersja fotografii Dalí Atomicus została wydana w magazynie Life[30]. Czasopismo Time nazwało ją „zdjęciem, które odmieniło współczesny portret”[35].
W 1949 Halsman wykonał zdjęcie Popcorn Nude, które przedstawia Dalego unoszącego wysoko nogę w stronę ziaren popcornu i bagietek, eksplodujących wokół nagiej modelki[30].
Kolejną fotografią był żywy obraz In Voluptas Mors (1951), surrealistyczny portret przedstawiający Dalego obok dużej czaszki, która w rzeczywistości składa się z siedmiu nagich kobiet. Dokładne ustawienie kobiet według szkicu Dalego zajęło Halsmanowi trzy godziny[30][37][38]. Na przestrzeni lat powstało wiele odwzorowań i aluzji do Voluptas Mors. Najpopularniejsze nawiązanie znajduje się na plakacie filmu Milczenie Owiec, natomiast rekonstrukcję fotografii można znaleźć na plakacie promocyjnym filmu Zejście[37]. HuffPost określiło sesję zdjęciową za „jedną z najbardziej skandalicznych”[39].
W 1954 Halsman z Dalim wydali zbiór swojej współpracy w książce Dali’s Mustache, który zawiera 36 różnych ujęć na charakterystyczny wąs artysty[30] – m.in. fotografie wąsa jako rogi byka, znak dolara, wskazówki zegara, przechodzącego przez ser szwajcarski[33], wykres dochodowy czy też związana ósemka[40]. Na obwolutach znajduje się krótka biografia Halsmana[40]. Książka składa się głównie z serii pytań – na następnej stronie od danego pytania znajduje się odpowiedź Dalego wraz z jednym zdjęciem fotografa[40], na przykład:
- Dalí, jaki jest twój sekret na sukces?
- Dostarczenie odpowiedniego miodu na odpowiednią muchę o odpowiednim czasie i miejscu[uwaga 7][41].
Oprócz tego, na początku „wywiadu fotograficznego” znajdują się dwie dedykacje[42].
- Dla Galí, która jest aniołem stróżem nie tylko mojego wąsa. — Salvador Dalí
- Dla Yvonne, dla której codziennie się golę. — Philippe Halsman
W 1960 Halsman wraz z Dalim wydali film Chaos and Creation[17]. Film został stworzony na kwietniowy Fifth Annual Convention on Visual Communications, która odbyła się w Waldorf Astoria w Nowym Jorku[43]. Chaos and Creation, uważany za jeden z pierwszych filmów artystów, zawiera elementy dokumentalne, zaczynając od wykładu, a kończąc na stworzeniu dzieła sztuki. Nagranie pokazuje planowanie, tworzenie i wykonanie dzieła przez Salvadora Dalego, którego głównym motywem była tzw. metoda paranoikrytyczna (ang. Paranoiac-critical method)[43].
Dalsza kariera
W 1947[17] Halsman zrobił zdjęcie smutnemu Albertowi Einsteinowi, które stało się jedną z najpopularniejszych fotografii XX wieku[23][30][46]. W trakcie sesji zdjęciowej Einstein opowiadał o swojej formule E = mc² i liście skierowanym do prezydenta Franklina Roosevelta, który umożliwił stworzenie bomby nuklearnej dzięki jego naukowym badaniom, przez co bezcelowo zginęło wiele istnień ludzkich[46]. Fotografia w 1966 została wykorzystana w USA na znaczku pocztowym[1][46], a później w 1999 posłużyła jako okładka czasopisma Time, które nazwało Einsteina „Człowiekiem Stulecia”[23][46][47].
W 1951 Halsman został upoważniony przez NBC do sfotografowania wielu popularnych swego czasu komików[48] jak Milton Berle, Red Skelton, Groucho Marx i duet Dean Martin i Jerry Lewis[49], co zainspirowało go do późniejszego wydania książki[48]. W tym też roku przyjechał po raz pierwszy do Europy – wykonał fotografie Marca Chagalla, Winstona Churchilla, Henriego Matisse’a, Jeana-Paula Sartre’a, Brigitte Bardot, Anny Magnani i wielu innych[17].
W 1952 został wysłany przez pismo Life do sfotografowania Marilyn Monroe[10] w jej apartamencie[50]. Jedno ze zdjęć wykonanych w tym samym roku (przedstawiające Monroe stojącą w rogu pomieszczenia[10]; również wykonał fotografie m.in. w trakcie wykonywania ćwiczeń[50]) zostało wykorzystane w wydaniu z 7 kwietnia 1952[51][50]. Oprócz tego, fotografia była wiele razy reprodukowana do późniejszych wydań czasopism Life, Life en Español, Time i People w latach 1964–1982[51].
W 1953 Halsman został upoważniony przez Ford Motor Company, aby sfotografować rodzinę Fordów na 50. rocznicę firmy. Zdjęcia zostały wykorzystane pismach Life, The Saturday Evening Post i Look[11].
W trakcie kręcenia filmu Wojna i Pokój, w rzymskim studiu Cinecittà, Audrey Hepburn i jej mąż Mel Ferrer wynajęli różową chatę na obrzeżach Rzymu, ze zwierzyńcem[52]. Na terenach posiadłości Halsman wykonał serię zdjęć zatytułowaną: An Idyl for Audrey: In Italy She relaxes down on a plush farm[52]. Jedna z nich (wykonana 18 lipca 1955) posłużyła dla czasopisma Life, która dla fotografa była 75. okładką[17][53][54].
W 1958 został nominowany do „World’s Ten Greatest Photographers”, światowej ankiety prowadzonej przez czasopismo Popular Photography[17].
W latach 1958–1959 Halsman fotografował czołowych pisarzy, filozofów i naukowców, którzy publikowali artykuły dla serii książek Adventures of the Mind prasy Saturday Evening Post[17].
W 1959 wydał książkę Jump Book, w której ironicznie omówił „skokologię”[48] i zawarł ok. 200 fotografii skaczących gwiazd filmowych, polityków, władców królewskich, artystów i pisarzy[55][56]. W tym też roku wystąpił w programie telewizyjnym Person to Person stacji CBS. Wywiad został przeprowadzony w apartamencie Halsmana (ze studiem), znajdującym się na ulicy West Sixty-seventh Street[17].
W 1960 czasopismo Life wysłało Halsmana do Rosji, aby ten sfotografował rosyjskich artystów, pisarzy, tancerzy i polityków[17].
W swojej książce, wydanej w 1961 roku: Halsman on the Creation of Photographic Idea sformułował 6 reguł, których stosowanie miało prowadzić do spektakularnych efektów zdjęciowych. Książka wzbudziła ożywioną dyskusję w środowisku fotografów[57]. W tym samym roku Halsman wraz z Irvingiem Pennem, Richardem Avedonem, Alfredem Eisenstaedtem i z sześcioma innymi fotografami założyli Famous Photographers School[17], w której uczniowie mogli uczyć się fotografii od najpopularniejszych fotografów[58]. Również w 1961 dokumentował wywiad, trwający tydzień, Alfreda Hitchcocka z Françoisem Truffautem w Los Angeles, wydany później w książce Hitchcock/Truffaut[17].
Portrety Hitchcocka
Halsman współpracował również z Hitchcockiem. Zgłosił się do niego agent reklamowy Hitchocka, który zlecił mu, aby przez dziesięć dni fotografować wszystko, co będzie wydawało się interesujące w trakcie nagrywania filmu Ptaki. W 1962 wykonał pierwszy portret Hitchcocka w celu promocji filmu[59]. Później czasopismo Life użyło jednego ze zdjęć na okładkę, dwóch na stronach wewnątrz magazynu; czasopismo Look wykorzystało jedną fotografię na okładkę, natomiast pięć innych na strony wewnętrzne magazynu[59].
Nigdy nie pracowałem dla francuskiego oddziału Vogue, odkąd przybyłem do Ameryki, więc spytałem ze zdziwieniem: „Czemu mnie wybraliście?”, na co dostałem odpowiedź: „To Hitchcock zażądał, abyś go sfotografował”.
Philippe Halsman[59]
Halsman, fotografując Hitchcocka przez wiele lat w jego domu i na planie, tworzył portrety makabrycznej wizji reżysera, z pewną dozą humoru – w 1974 fotograf wykonał zdjęcie żony Hitchcocka, Almy, otwierającej drzwi od lodówki, w której znajdowała się sztuczna głowa męża, bądź też wykonał fotografię aktorce Tippi Hedren, która zapala papierosa dzięki krukowi[59].
Fotografie Nabokova
Halsman wykonał pierwsze fotografie portretowe Vladimira Nabokova w 1966 w Montreux w Szwajcarii[17]. Pisarzowi tak bardzo spodobały się zdjęcia, że użył ich we wszystkich swoich obwolutach – portret Halsmana można znaleźć na tylnej stronie książki Król, dama, walet w wydaniu z 1968[60], w której twarz Nabokova jest przedstawiania w pełnym kadrze, połowę zakrywa cień, czytelnie widać pół uśmiechu, oczy są w pełni otwarte i lekko spoglądają obok aparatu[60].
Nabokov uznał portrety Halsmana za najlepsze, jakie kiedykolwiek mu zrobiono.
Brian Boyd, biograf Vladimira Nabokova[60]
W 1966 Halsman wykonał kilka fotografii dla pisma The Saturday Evening Post i w 1968 powrócił wykonać kolejną sesję zdjęciową. Prace zawierały nawiązania do cech i zainteresowań charakterystycznych dla Nabokova: lepidopterologii, tweedu, autora zastanawiającego się nad tekstem, Webster’s Dictionary i szachów[60].
Schyłek kariery
W 1970 Halsman wykonał swoją 101. fotografię na okładkę czasopisma Life. Znajdował się na niej Johnny Carson[17].
Od 1971 do 1976 nauczał „portretowania psychologicznego” na uniwersytecie The New School w Nowym Jorku. Klasa znajdowała się w budynku na ulicy West Sixty-seventh Street[17].
W 1973 wykonał fotografię Angeli Davis – amerykańskiej aktywistki, która użyła zdjęcia na okładkę swojej autobiografii. Do zdjęcia dołączono cytat Davis: „Musisz działać, jeśli masz szansę radykalnie zmienić świat. I nie możesz o tym zapomnieć”[61]. Oprócz tego, fotografię wykorzystano na okładkę czasopisma Time[62].
W 1976 Halsman, z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, sprzedał swój zbiór kolekcjonerowi George’owi Rinhartowi (który rodzina odkupiła od niego w 1987)[17].
8 listopada 1978 została odsłonięta wystawa ze współpracy Halsmana z Dalim w Salvador Dalí Museum w Beachwood[1].
W 1979 został zaproszony przez Cornella Capę, założyciela muzeum International Center of Photography w Nowym Jorku, aby zorganizować wystawę całej twórczości Halsmana, która była też wystawiana w innych krajach przez osiem lat. Zmarł 25 lipca 1979[17][19].
Używał aparatów Rolleiflexa (TLR) lub Hasselblada (500 series), a także własnoręcznie zrobionych[63], które sprzedawał lokalnie[64]. Stworzył własny format 4 × 5 cali lustrzanki dwuobiektywowej (wyprodukowaną przez Fairchild Corporation[1]), który był zdecydowanie większy, niż oferowały sklepy (format 2¼ na 2¼ był standardem), dzięki czemu negatywy były w lepszej jakości, a układ lustra, jego odbicie i ułożenie wizjera było skonstruowane do rejestrowania ruchu na zdjęciach – była to główna cecha stylu fotograficznego Halsmana[64].
1 kwietnia 1937[1] Halsman ożenił się z fotografką Yvonną Moser[17][65]. Był z nią aż do śmierci. Miał dwie córki: Irene (ur. 1939 w Paryżu) i Jane (ur. 1941 w Nowym Jorku)[1][17].
.jpg)
Jego twórczość odmieniła fotografię. Jak pisano w The New York Times: „Halsman podkreślił wyrazistość zdjęć, dokładnie zobrazował wartość tonalną, osiągnął mistrzostwo w oświetlaniu i odkrył główne i kontrastujące nawierzchnie. Ponadto, starał się uchwycić esencję swoich popularnych tematów”[19]. Jego błyskotliwe i energiczne fotografie stały się ważną częścią dziedzictwa fotografii[27].
W The New York Times również napisano: „Nie jest to przypadkowe, że wymyślił on «skokologię» w erze Action painting, nazywanej czasami abstrakcyjnym ekspresjonizmem, czego plony zauważymy w sztuce performance. Własny styl studia portretowego wniósł do granic możliwości, wyolbrzymiając podstawowe komponenty w taki sposób, abyśmy byli z nich bardziej świadomymi, jak np.: zaufanie, jakie musi istnieć między fotografem a przedmiotem; ułamkowo-sekundowy «ruch», który uchwyci każdy aparat; niekontrolowane objawienie postaci; jak i też moment wzbicia, który jest okazją dla fotografa.”[67]
Zdjęcia fotografa znajdują się w następujących muzeach[uwaga 8]:
- Museum of Modern Art
- Metropolitan Museum of Art
- National Museum of American History
- George Eastman Museum
- Tokyo Photographic Art Museum
- International Center of Photography
- San Francisco Museum of Modern Art
- Brooklyn Museum
- Brooklyn Museum
- Muzeum Sztuki w Denver
- Muzeum Salvadora Dalí
- Worcester Art Museum
- New Orleans Museum of Art
- Yale University Art Gallery
- Museum of Fine Arts, Houston
- Norton Simon Museum
- J. Paul Getty Museum
- Muzeum Wiktorii i Alberta
Opracowane według źródeł[1][44]:
- Certificate of Merit, Professional Photographers of America (1954[uwaga 9])
- Award of Merit, 33rd Annual National Exhibition of Advertising and Editorial Art and Design, The Art Directors Club (1954)
- Award for Photography, Art Directors Club of Chicago, 25th Annual Exhibition (1957)
- Special Award in Recognition of Outstanding Contribution to the Art of Illustration, Society of Illustrators (1961)
- Certificate of Gratitude and Appreciation, międzynarodowa wystawa fotografii i kina Photonika w Kolonii (1963)
- The Newhouse Citation for Significant Contributions to the Field of Visual Communication, Newhouse School of Journalism, Uniwersytet w Syracuse (1963)
- Certificate of Achievement, The Artists Guild of Philadelphia (1964)
- Photographic Excellence Special Award, wystawa światowa New York World’s Fair (1964–1965)
- The Golden Plate, Academy of Achievement (1967)
- Certificate of Merit, Art Directors Club of New York 49th Annual Exhibition (1969)
- 100th LIFE cover (1970)
- Life Achievement in Photography Award, American Society of Magazine Photographers (1975)
- The Photographic Administrators Award for Outstanding Contributions to Photographic Education (1975)
- Honored Photographer, International Center of Photography – 10th Anniversary Celebration (1984)
- Art Directors Club (NY) 70th Annual Merit Award In Quest of Dali (1991)
- Grateful Appreciation Medallion, National Portrait Gallery, Smithsonian Institution (1999)
.jpg)
- The Frenchman. A Photographic Interview with Fernandel (1949)
- Dali’s Mustache (1953)
- Philippe Halsman’s Jumpbook (1959)
- Halsman on the Creation of Photographic Ideas (1961)
- Sight and Insight (1972)
Opracowane według źródeł[1][44]:
Indywidualne
- Potraits et Nus w La Galerie de la Pléiade w Paryżu (1936)
- The Elite of Russia 49th International Salon of Photographic Art, Carnegie Institute Galleries w Pittsburghu (1962)
- Philippe Halsman, Smithsonian Photography Gallery w Waszyngtonie (1963)
- Sight and Insight w Tokio (1973)
- Halsman Retrospective, International Center of Photography w Nowym Jorku (1979)
- Philippe Halsman, Stephen White Gallery w Los Angeles (1979)
- The Un-Retouched Halsman, Neikrug Galleries w Nowym Jorku (1980)
- Philippe Halsman, ArtCenter College of Design w Pasadenie (1982)
- Portraits, Galerie Zur Stockeregg w Zurychu (1985)
- 101 Covers of LIFE, Drew University w Madison (1985)
- Philippe Halsman: A Retrospective, PaineWebber Gallery w Nowym Jorku (1986)
- Halsman Photographs Warhol, Nahan Gallery w Nowym Jorku (1989)
- Philippe Halsman, LIFE Gallery of Photography w Nowym Jorku (1989)
- A New Look at Halsman: The Life Magazine Years, Staley-Wise Gallery w Nowym Jorku (1991)
- Dali’s Schnurrbart, Galerie zur Stockeregg w Zurychu (1991)
- Dali by Halsman, Southeast Museum of Photography w Daytona Beach (1993)
- Dali’s Mustache, Curatorial Assistance Touring Exhibition (1995–2002)[69]
- Philippe Halsman: A Retrospective, National Portrait Gallery w Waszyngtonie (1998)
- Pracę również wystawiono w:
- Center for Creative Photography w Tucsonie (1999)
- Currier Museum of Art w Manchesterze (2000)
- Hôtel de Sully w Paryżu (2001)
- National Portrait Gallery w Londynie (2001)
- Pracę również wystawiono w:
- Halsman / Dali, Howard Greenberg Gallery w Nowym Jorku (2004)
- Philippe Halsman, Galerie Stephen Hoffman w Monachium (2006)
- Halsman: Photographs from Paris in the 1930s, Poligrafiku Kulturas Nams w Rydze (2007)
- Philippe Halsman: Portraits of American Artists, Montclair Art Museum w New Jersey (2007)
- Jump, Laurence Miller Gallery w Nowym Jorku (2010)
- Dalí By Halsman, Fundacio Gala-Salvador Dalí w Púbol (2011)[70]
- Jumping With Love, Sejong Center for the Performing Arts w Seulu (2013–2014)
- Variants From Dali’s Mustache, The Dalí Theater Museum w Figueres (2016)[71]
- Halsman: Facets and Faces, °CLAIR Galerie w Monachium (2016–2017)[72]
- Philippe Halsman: Jump, Jewish Museum and Tolerance Center w Moskwie (2017)[73]
- Astonish Me! A Retrospective (kuratorzy wystawy: Anne LaCoste i Sam Stourdzé), Musée de l’Elysée w Lozannie (2014)[74][75]
- Pracę również wystawiono w:
- Jeu de Paume w Paryżu (2015–2016)
- Kunsthal w Rotterdamie (2016)
- CaixaForum w Barcelonie (2016)
- Musée national des beaux-arts du Québec w Québec (2017)
- Pracę również wystawiono w:
- Dalí/Halsman (kurator wystawy: Elliott King), Morohashi Museum of Modern Art w Fukushimie (planowane na 24 kwietnia 2021 do 27 czerwca 2021)[76]
Grupowe
- Photographie Contemporaine, Musée des Arts Décoratifs w Paryżu (1936)
- Portraits d’Ecrivains, Galerie de la Pleiade w Paryżu (1937)
- La Parisienne de 1900 à 1937, Galerie de la Pleiade w Paryżu (1937)
- Musicians, Museum of Modern Art w Nowym Jorku (1948)
- Memorable LIFE Photographs, Museum of Modern Art w Nowym Jorku (1951)
- Women, Overseas Press Club w Nowym Jorku (1956)
- Photographs From the Museum Collection (wyselekcjonowane przez Edwarda Steichena), Museum of Modern Art w Nowym Jorku (1958)
- Photokina: International Photo and Cinema Exhibition w Kolonii (1963)
- Pre-Pop: Dali-Halsman, The Gallery of Modern Art w Nowym Jorku (1967)
- Photography USA, United States Information Agency (1977)
- Art About Art, Whitney Museum of American Art w Nowym Jorku (1978)
- Photos from the Sam Wagstaff Collection, Corcoran Gallery of Art w Waszyngtonie (1978)
- LIFE: The First Decade 1936-1945, Grey Art Gallery w Nowym Jorku (1979)
- Fleeting Gestures: Dance Photographs, International Center of Photography w Nowym Jorku (1980)
- Polaroid Photographs, Clarence Kennedy Gallery w Cambridge (1983)
- LIFE The Second Decade: 1946-1955, Life Gallery of Photography w Nowym Jorku (1984)
- Magnum Photographs from the Archives 1932–1967, Pace/MacGill Gallery w Nowym Jorku (1985)
- Flashback: The Fifties, Bonni Benrubi Gallery w Nowym Jorku (1988)
- LIFE: Through the Sixties, International Center of Photography w Nowym Jorku (1989)
- Photo 89, Nieuwe Kerk w Amsterdamie (1989)
- Hollywood: Identity Under the Guise of Celebrity, Art Center College of Design w Pasadenie (1992)
- Les Annees 60, Salon du Livre et de la Presse w Genewie (1992)
- Jean Cocteau, a Photo Biography, French Cultural Services w Nowym Jorku (1992)
- 100 Years of Broadway, International Center of Photography w Nowym Jorku (1993)
- Fashion, Galerie zur Stockeregg w Zurychu (1994)
- Magnum Cinema, Royal Festival Hall w Londynie (1995)
- A Year in the World: 1968, Magnum Photographs, Newseum w Nowym Jorku (1998)
- Innovation / Imagination, Ansel Adams Center w San Francisco (1999)
- Dali, Mitsukoshi Museum of Art w Tokio (1999)
- Marilyn: Life of a Legend, County Hall Gallery w Londynie (2003)
- Photojournalism 1930–70, Muzeum Wiktorii i Alberta w Londynie (2003)
- Dali und die Magier der Mehrdeutigkeit, Museum Kunstpalast w Düsseldorfie (2003)
- Jump! Photographers get off the ground, National Gallery of Australia, Australijskie Terytorium Stołeczne (2003)
- A Clear Vision, Haus der Photographie w Hamburgu (2004)
- Women of Our Time, Long Beach Museum of Art w Long Beach (2004)
- Marilyn Monroe Photographs, Muzeum Sztuki w Tel Awiwie (2004)
- Made in the Shade, Pace/MacGill Gallery w Nowym Jorku (2005)
- Dali Retrospective, Philadelphia Museum of Art w Filadelfii (2005)
- Sight and Insight: The Quest for Hidden Truth, ARTEF Galerie für Kunstfotografie w Zurychu (2005)
- I Wanna Be Loved By You, Brooklyn Museum w Nowym Jorku (2005)
- Looking at LIFE, Galerie Stephen Hoffman w Monachium (2005)
- 64 Degrees of Separation, New Orleans Museum of Art w Nowym Orleanie (2005)
- Superstars – Das Prinzip Prominenz in der Kunst – Von Warhol bis Madonna, Kunsthalle Wien w Wiedniu (2006)
- Marilyn – Legende, Mythos und Ikone, Kunsthaus Hamburg (2006)
- Marilyn, Staley-Wise Gallery w Nowym Jorku (2006)
- The Sexy Mediterranean, Duncan Miller Gallery w Los Angeles (2006)
- Dali: Painting and Film, Museum of Modern Art w Nowym Jorku (2008)
- Magnum Photos: 60 years, Stedelijk Museum w Amsterdamie (2008)
- Old Masters, Galerie‘t Fotokabinet w Amsterdamie (2008)
- Famous People, Galerie Sho Contemporary Art w Tokio (2008)
- Street & Studio, Tate Modern w Londynie (2008)
- Unknown Halsman, Magnum Gallery w Paryżu (2008)
- 9 Decades of Fashion Photography, CAMERA WORK Photogallery w Berlinie (2008)
- An Enduring Friendship: Ansel Adams and Georgia O’Keeffe, Scott Nichols Gallery w San Francisco (2009)
- New Acquisitions, Museum of Modern Art w Nowym Jorku (2009)
- Le Paradis, ou Presque: Los Angeles [1865–2008], Musée de l’Elysée w Lozannie (2009)
- Grace Kelly, Kurpfälzisches Museum w Heidelbergu (2010)
- Faces of our Times, Atlas Gallery w Londynie (2010)
- 15 Minutes of Fame: Portraits from Ansel Adams to Andy Warhol, Orange County Museum of Art w Newport Beach (2010)
- Past (Present) Future II, Laurence Miller Gallery w Nowym Jorku (2010)
- Human Images of 20th Century, Tokyo Photographic Art Museum w Tokio (2010)
- Dali: The Late Work, High Museum of Art w Atlancie (2011)
- Let Your Motto Be Resistance: African American Portraits, North Carolina University Art Museum (2011)
- Picturing Marilyn, Milk Gallery w Nowym Jorku (2011)
- Beauty Culture, Annenberg Space for Photography w Los Angeles (2011)
- Oeuvres Choisies, Magnum Gallery w Paryżu (2011)
- Making Faces, Portland Museum of Art w Portland (2012)
- Magnum Contact Sheets, International Center of Photography w Nowym Jorku (2012)
- Dali, Centre Georges Pompidou w Paryżu (2012)
- Les Ateliers de Dali, Fundacio Salvador Dali w Púbolu (2013)
- Dali Up Close, Winnipeg Art Gallery (2014)[77]
- On The Move, CLair Gallerie, VDA Headquarters w Berlinie (2015)[78]
- Portrait(s), Festiwal fotograficzny w Vichy (2019)[79]
- Isrealites CLair Gallerie, Jewish Museum of Switzerland w Bazylei (2019)[80]
- The Body Observed, Sainsbury Centre for Visual Arts w Norwich (2019)[81]
- The Polaroid Project: At the Intersection of Art and Technology, Amon Carter Museum of American Art w Fort Worth (2017–2020)[82]
- Proof: Photography in the Era of the Contact Sheet (katalog wystawy Petera Galassiego), Cleveland Museum of Art (2020)[83]
- Déclics Analoqiques, CLAIR Galerie z Galerie Catherine Issert w Saint-Paul-de-Vence (21 grudnia 2019 – 15 lutego 2020)[84][85]
Albumy
Poniżej wymienione są albumy, w których wykorzystano fotografie Halsmana.
| Rok | Tytuł | Gatunek | Autor | Wytwórnia | Źródło |
|---|---|---|---|---|---|
| 1955 | Piano Music | muzyka poważna | Robert Casadesus; kompozycja Claude’a Debussyego | Columbia Masterworks Records | [86] |
| 1957 | South Pacific With Original Broadway Cast | album musicalu | Mary Martin, Ezio Pinza, duet Rodgers i Hammerstein | ||
| 1958 | Je T’aime... I Love You | muzyka pop | Jony James z David Terry And His Orchestra | MGM Records | |
| 1959 | Meyer Davis Plays „Redhead” For Dancing | Meyer Davis | RCA Records | ||
| Love Is A Season | jazz, pop | Eydie Gormé | ABC Records | ||
| Gormé Sings Showstoppers | pop | ||||
| 1961 | Krapp’s Last Tape – A Play By Samuel Beckett With Donald Davis | nie muzyczny | Samuel Beckett | Spoken Arts | |
| 1962 | Bad But Beautiful | jazz, pop | Eartha Kitt | MGM Records | |
| 1966 | Louis | jazz | Louis Armstrong | Mercury Records | |
| 1967 | The Seven States Of Consciousness (Recorded Live Los Angeles 1967) | nie muzyczny | Maharishi Mahesh Yogi | Pacific Jazz Records | |
| So Much For Dreaming | muzyka folkowa | Ian & Sylvia | Vanguard Records | ||
| Horowitz In Concert (Recorded At His 1966 Carnegie Hall Recitals) | muzyka poważna | Vladimir Horowitz | Columbia Masterworks Records | ||
| 1968 | The Best Of Ian & Sylvia | muzyka folkowa | Ian & Sylvia | Vanguard Records | |
| 1971 | The Joy Of Feeling Fit | nie muzyczny (audiobook) | Nicholas Kounovsky | brak | |
| 1973 | Speaking Personally... Aldous Huxley | nie muzyczny (wywiad) | Aldous Huxley | Caedmon Audio | |
| 1974 | The Contemporary Ballad Book | muzyka folkowa | Joan Baez | Vanguard Records | |
| 1979 | Remember Marilyn | jazz, pop | Marylin Monroe | 20th Century Fox Records | |
| 1982 | Hommage | nie muzyczny | Jean Giraudoux, Louis Jouvet | Disques Adès | |
| 1983 | L’Intramontabile Mito Di Marilyn | pop | Marylin Monroe | RCA Records | |
| 1990 | Hold Me Now / Grand Hotel | indie rock | Jesse Garon & The Desperadoes | Avalanche Records | |
| 1992 | The California Concerts | jazz | Louis Armstrong | Decca Jazz | |
| 1995 | The Phoenix | house | God Within | Hardkiss | |
| 1996 | Yes – A Scott Hardkiss Mix | Scott Hardkiss | |||
| 2004 | Kate Spade Music | bossa nova | Beaumont | brak | |
| 2012 | Collected Cool | jazz | Dean Martin | Universal Music Enterprises, Hip-O Records | |
| nieznany | Concerto N°21 En Ut Majeur Pour Piano Et Orchestre K 467 | muzyka poważna | Robert Casadesus, Charles Münch z Filharmonią Nowojorską; kompozycja Mozarta | Columbia Records | |
| Waltzes | Alexander Brailowsky; kompozycja Chopina | Philips Records | |||
| Pages Choisies | nie muzyczny | Jean Giraudoux | L’Encyclopédie Sonore |
Albumy niemuzyczne
Poniżej wymienione są albumy Halsmana z dodatkowymi autorami.
| Rok | Tytuł | Rodzaj | Wytwórnia | Dodatkowi autorzy | Źródło |
|---|---|---|---|---|---|
| 1958 | Famous Photographers Tell How | LP | Candid Recordings | Weegee, Henri Cartier-Bresson, Arthur Rothstein, Bruce Downes, Tana Hoban, Bert Stern, Jacob Deschin, Ralph Baum, John Rawlings, Peter Gowland | [87] |
| nieznany | Piccoli – A Fairy Tale By Philippe Halsman | LP, album | Spoken Arts | Siobhan McKenna |
Camera and Electrical Department
| Rok | Tytuł | Gatunek | Informacje | Źródło |
|---|---|---|---|---|
| 1965 | The Eleanor Roosevelt Story | dokumentalny | fotosista: zdjęcie tytułowe | [88] |
| 1988 | John Huston: The Man, the Movies, the Maverick | fotosista | ||
| 2006 | American Masters | serial dokumentalny | fotosista – 1 odcinek | |
| 2012 | Z pamiętnika Marilyn Monroe | dokumentalny | fotosista |
Additional Crew
| Rok | Tytuł | Gatunek | Informacje | Źródło |
|---|---|---|---|---|
| 1994 | American Masters | serial dokumentalny | zdjęcia archiwalne – 1 odcinek | [88] |
Podziękowania
| Rok | Tytuł | Gatunek | Informacje | Źródło |
|---|---|---|---|---|
| 2004 | American Masters | serial dokumentalny | podziękowania – 1 odcinek | [88] |
| 2013 | Sekretne życie Waltera Mitty | komedia | zdjęcia dzięki uprzejmości Magnum Photos | |
| 2015 | Secrets of Einstein’s Brain | dokumentalny | specjalne podziękowania dla Magnum Photos |
On sam
| Rok | Tytuł | Gatunek | Informacje | Źródło |
|---|---|---|---|---|
| 1952 | Omnibus | serial telewizyjny | oddział fotografii | [88] |
| 1959 | Tonight Starring Jack Paar | program telewizyjny | wystąpił w odcinku #3.48 | |
| 1960 | Person to Person | telewizyjny program dokumentalny | wystąpił w odcinku #7.37 | |
| 1962 | The DuPont Show of the Week | program telewizyjny | wystąpił w odcinku „The Beauty of a Woman” | |
| Candid Camera | wystąpił w dwóch odcinkach | |||
| 1965 | Dali in New York | dokumentalny | wystąpił jako fotograf Daliego | |
| 1972 | The Mike Douglas Show | program telewizyjny | wystąpił w odcinku #12.60 |
Materiały archiwalne
| Rok | Tytuł | Gatunek | Informacje | Źródło |
|---|---|---|---|---|
| 2013 | Salvador Dalí: Génie tragi-comique | telewizyjny program dokumentalny | występ (nagrania archiwalne) | [88] |
- Mimo że Halsman zmarł 25 czerwca 1979, to członkostwo nadal obowiązuje.
- Również w 1961, 1965, 1966, 1967, 1969, 1971, 1972, 1973, 1974, 1975 i 1977.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
