Wierzbówka kiprzyca[4], wierzbówka wąskolistna[5] (Chamaenerion angustifolium) lub wierzbownica kiprzyca (Epilobium angustifolium)[6] – gatunek rośliny z rodziny wiesiołkowatych (Onagraceae). Polska nazwa gatunkowa pochodzi od liści wierzbówki, które podobne są do liści wierzby. Naukowa nazwa rodzajowa (Chamaenerion) wskazuje na podobieństwo rośliny do oleandra (gr. chamai = niski, nerion = oleander). Ujęcie systematyczne i nazwa naukowa zależy od ujęcia systematycznego – wyodrębnienia rodzaju wierzbówka Chamaenerion lub włączenia go w randze podrodzaju do rodzaju wierzbownica Epilobium.
Szybkie fakty Domena, Królestwo ...
Zamknij
Gatunek ma zasięg okołobiegunowy, występuje w Ameryce Północnej, Azji i w Europie[7]. W Polsce jest rośliną pospolitą zarówno na niżu, jak i w górach[8].
- Łodyga
- Z kłącza wyrastają liczne łodygi o wysokości 50–150 cm (w sprzyjających warunkach nawet 2 m). Są one prosto wzniesione, obłe, pojedyncze lub rozgałęzione, nagie i często czerwono zabarwione[5].
- Liście
- Ulistnienie skrętoległe, liście lancetowate do podłużnie eliptycznych, miękkie, siedzące lub krótkoogonkowe, z zaostrzonymi nasadami i końcami, o szerokości ponad 10 mm. Pod spodem są jaśniejsze i mają wystające unerwienie boczne. Posiadają wyraźny nerw brzeżny, a nerwy boczne wychodzą od głównego pod niemal prostym kątem. Górne liście przechodzą w przysadki[9][8].
- Kwiaty
- Wyrastają w szczytowym gronie, mają średnicę 2–4 cm. Płatki korony różowoczerwone z lekkim fioletowym odcieniem, szerokie, płytko wycięte na szczycie lub ucięte, z krótkim paznokciem i przeważnie różnej wielkości (kwiaty słabo grzbieciste). Działki kielicha owłosione. Szyjka słupka z czterołatkowym znamieniem, zwykle odgięta. U jej nasady znajdują się miodniki. Pręcików 8, pozornie w jednym okółku[10][11].
- Owoc
- Przylegająco szaro owłosiona torebka o długości do 8 cm[10], o klapach skręcających się przy otwarciu. Nasiona bardzo liczne, gładkie, z białym puchem[11].
- Część podziemna
- Roślina posiada krótkie, czołgające się kłącze, które wytwarza liczne, mięsiste rozłogi z wydłużonymi międzywęźlami. Okryte jest mięsistymi, białymi, skrętolegle ustawionymi łuskami[11].
- Rozwój
- Bylina, hemikryptofit[6]. Kwitnie od lipca do sierpnia, kwiaty przedprątne, zapylane przez błonkówki[12]. Wytwarzają bardzo duże ilości nektaru. Przedprątność występuje głównie u roślin rosnących na niżu, u roślin rosnących w górach słupek i pręcik dojrzewają równocześnie. Kwiaty zakwitają stopniowo od dołu ku górze łodygi. Nasiona rozsiewane przez wiatr[10]. Rozmnaża się także przez kłącza[13].
- Siedlisko
- Jest głównie rośliną synantropijną, rośnie na skrajach lasów, wiatrołomach, porębach, żwirowiskach, terenach kolejowych, nieużytkach, przydrożach[10], łąkach i pastwiskach, ale także na siedliskach naturalnych – w lasach, głównie iglastych. Często tworzy duże i niemal jednogatunkowe łany. Roślina wskaźnikowa gleb próchnicznych, azotolubna. Rośnie szybko, i wykazuje dużą konkurencyjność w wyścigu o składniki pokarmowe i wodę. Na zasiedlonym terenie zagłusza inne rośliny tworząc gęste, jednogatunkowe, zwarte łany[14]. W górach występuje aż po piętro kosówki, na niektórych dawnych halach tatrzańskich zarasta znaczną ich powierzchnię. Rośnie zarówno na podłożu granitowym, jak i na wapieniu[9], W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla klasy (Cl.) Epilobietea angustifolii, związku zespołów (All.) Epilobion angustifolii oraz Ass. Senecioni-Epilobietum[15].
- Genetyka
- Liczba chromosomów 2n= 36[6].
- Oddziaływania międzygatunkowe
- Na nadziemnych pędach wierzbówki kiprzycy pasożytuje wiele gatunków grzybów: Sphaerotheca epilobii, Pucciniastrum epilobii, Puccinia pulverulenta, Coniothyrium conoideum, Coremiella cubispora, Lachnum clavigerum, Phaeoramularia punctiformis, Venturia maculiformis[16], Septoria epilobii, Septoria alpicola[17], na korzeniach opieńka miodowa (Armillaria mellea). Liczne gatunki grzybów jako saprotrofy rozwijają się na obumarłych pędach wierzbówki[16]. Krowy, owce i konie nie jedzą wierzbówki[11].
Kwitnący pęd
Nasiona
Po przekwitnięciu
Kwiatostan
Wierzbówka w
Dolinie Gąsienicowej w Tatrach
Pokrój
- W Anglii i Rosji ze świeżych liści gotowano dawniej namiastkę herbaty, a młode pędy i liście spożywane były na surowo jako warzywo. W Rosji herbatę taką sporządzano z liści suszonych. Na surowo jadali młode pędy również mieszkańcy Kamczatki, w Kanadzie jedzono je po ugotowaniu. Młode pędy, szczególnie te nabiegłe na czerwono, były zjadane na surowo po obraniu skórki, lub po ugotowaniu przez Inuitów i niektóre plemiona indiańskie (np. Czarne Stopy). Jadalne są także kłącza wierzbówki[18].
- Z jej puchu kielichowego wykonywano knoty do świec[14].
- W dawnej medycynie ludowej była stosowana jako roślina lecznicza[11]. Zawiera witaminę C i prowitaminę A[10].
- Roślina miododajna o dużej wydajności miodowej. Z jednego ha zajętej przez nią powierzchni pszczoły wytwarzają około 600 kg miodu[19].
- Jest chwastem. Na polach uprawnych nie stanowi problemu – pojawia się rzadko i tylko na ich obrzeżu i na miedzach. Jest natomiast rośliną niepożądaną na łąkach i pastwiskach. Zagłusza tutaj inne, cenne rolniczo rośliny łąkowe, sama zaś jest dla zwierząt gospodarskich bezwartościowa. Nie stosuje się ochrony chemicznej. Zazwyczaj systematyczne koszenie łąk i wykaszanie jej łanów na pastwiskach stopniowo doprowadza do jej wyginięcia. Ważną rolę odgrywa także wykaszanie jej łanów na miedzach, obrzeży i pobliskich nieużytków[14].
- Ze względu na obficie zakwitające późnym latem kwiaty jest uprawiana jako roślina ozdobna. Jest łatwa w uprawie. Może być uprawiana z nasion, lub przez podział kłączy. Ze względu na ekspansywne rozrastanie się wymaga przycinania pędów i korzeni oraz usuwania przekwitniętych kwiatostanów, aby zapobiec samowysiewaniu się nasion[13].
ZbigniewZ. Mirek ZbigniewZ. i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 58, ISBN 978-83-62975-45-7.
Jakub Mowszowicz: Pospolite rośliny naczyniowe Polski. Wyd. czwarte. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 241. ISBN 83-01-00129-1.
Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8. Brak numerów stron w książce
Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953. Brak numerów stron w książce
Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Kwiaty Tatr. Przewodnik kieszonkowy. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 2003. ISBN 83-7073-385-9. Brak numerów stron w książce
František Činčura, Viera Feráková, Jozef Májovský, Ladislav Šomšák, Ján Záborský: Pospolite rośliny środkowej Europy. Jindřich Krejča, Magdaléna Záborská (ilustracje). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1990. ISBN 83-09-01473-2. Brak numerów stron w książce
Rostafiński Józef, Seidl Olga. Przewodnik do oznaczania roślin. PWRiL, Warszawa, 1973
GeoffreyG. Burnie GeoffreyG. i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.
Grażyna Hołubowicz-Kliza: Rolniczy atlas chwastów. Puławy: Instytut Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa – Państwowy Instytut Badawczy, 2011. ISBN 978-83-7562-092-4. Brak numerów stron w książce
Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4. Brak numerów stron w książce
Agata. Wołczańska: Grzyby z rodzaju Septoria w Polsce. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej, 2013. ISBN 978-83-7784-428-1. Brak numerów stron w książce
Łukasz Łuczaj: Dzikie rośliny jadalne Polski. Przewodnik survivalovy. Chemigrafia, 2004. ISBN 83-904633-5-0. Brak numerów stron w książce
Identyfikatory zewnętrzne: