polski historyk Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Marian Drzewieniecki vel Birnbaum[1], w USA jako Walter Drzewieniecki (ur. 14 grudnia 1914 w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 13 lutego 2010 w Buffalo[2]) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, historyk emigracyjny[3].
 | |
 major dyplomowany | |
| Pełne imię i nazwisko |
Włodzimierz Marian Drzewieniecki |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
14 grudnia 1914 |
| Data i miejsce śmierci |
13 lutego 2010 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1937–1947 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
W Częstochowie uczęszczał do gimnazjum, a później do Korpusu Kadetów nr 2. W 1935 roku uzyskał maturę, a następnie wstąpił do Szkoły Podchorążych Piechoty, a po jej ukończeniu został promowany 1 października 1937 roku do stopnia podporucznika piech. z przydziałem do 84 pułku piechoty. Był dowódcą plutonu, a podczas mobilizacji w marcu 1939 objął dowództwo 11 kompanii strzeleckiej, w której później był dowódcą plutonu. Przebywał w obozie w Działdowie po kapitulacji Modlina, z którego został zwolniony[3]. Należał do Związku Walki Zbrojnej. W grudniu 1940 roku przez Słowację i Węgry przedostał się do Palestyny, gdzie służył w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich. 1 stycznia 1943 roku awansował do stopnia porucznika piech. i w tymże roku ukończył British Army Staff College w Hajfie, a dalej dowodził plutonem w 5 Dywizji Piechoty. 1 marca 1944 roku został awansowany do stopnia kapitana piech., otrzymując w tym samym roku tytuł oficera dyplomowanego i służył w sztabie 2 Korpusu Polskiego. Po przybyciu do Wielkiej Brytanii, początkowo nadal był w oddziale operacyjnym sztabu 2 Korpusu, a później był od 28 grudnia 1946 do 31 marca 1947 roku w oddziale Administracji Rezerw Sztabu Głównego i od kwietnia 1947 roku w Oddziale ds. Szeregowych Inspektoratu Generalnego Polskiego Korpus Przysposobienia i Rozmieszczenia[3]. Został zdemobilizowany jako mjr dypl. i w grudniu 1947 roku wyemigrował do Kanady, a w 1950 roku przeniósł się do Stanów Zjednoczonych. Początkowo mieszkał w Toledo, a następnie w Chicago, gdzie pracował dla International Industries. Przeniósł się w 1953 roku do Stevens Point, gdzie pracował jako redaktor tygodnika „Gwiazda Polarna” i jednocześnie studiując na Uniwersytecie w Medison (bakalaureat 1957 rok)[4]. Na Uniwersytecie Chicagowskim w 1958 roku uzyskał dyplom i pracował jako asystent od 1959 roku, a po obronie doktoratu w 1963 roku jako docent. W tym samym roku przeniósł się do State University College w Buffalo, gdzie w 1966 roku otrzymał tytuł profesorski. Sprawował na uczelni m.in. funkcję dziekana Wydziału Historycznego w latach 1969–1971 i dyrektora Instytutu Europy Wschodniej w latach 1967–1972. W Bufallo w 1980 roku utworzył Instytut Studiów Etnicznych i w latach 1980–1981 był jego pierwszym dyrektorem[4].
Autor licznych prac historycznych oraz artykułów w prasie polsko- i angielskojęzycznej. Współpracował m.in. z „Zeszytami Historycznymi”, „Weteranem”, „Gońcem Karpackim”, „Nowym Dziennikiem”, „Gwiazdą Polarną”, „Tygodniem Polskim”, „Niagara Frontier”, „The Buffalo News” czy „The Polish Review”. Działał w Polskiej Fundacji Kulturalnej i był członkiem Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce oraz Instytutu Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku[4].
W 2000 roku został „za wybitne osiągnięcia w pracy naukowej, dydaktycznej i społecznej, za zasługi w działalności na rzecz Polski” odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Zasługi RP[5]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.