Był synem Jana, kolejarza, i Anny z domu Czyba[5][8]. Dom, w którym się wychował, nazywano twierdzą polskości. W czynną walkę o powrót Górnego Śląska do Polski zaangażowani byli wraz z nim jego trzej bracia: Stefan, Franciszek i Paweł oraz siostra Maria[uwaga 1][9][10][11]. Działalność narodowowyzwoleńczą rozpoczął od zakładania w miejscowościach powiatu pszczyńskiego polskich kółek śpiewaczych. W 1910 był współzałożycielem Towarzystwa Śpiewaczego Harmonia w Tychach, w którym pełnił funkcję prezesa i dyrygenta. Od 1912 prowadził w tej miejscowości również tajne gniazdo Sokoła i równocześnie w Podlesiu, Paprocanach i Wilkowyjach zakładał towarzystwa śpiewacze[12]. W latach 1912–1914 był dyrygentem Towarzystwa Śpiewaczego Lutnia w Pszczynie[13]. W czasach pruskich pracował w różnych przedsiębiorstwach – jako uczeń biurowy, pracownik umysłowy oraz jako księgowy (wieczorowo ukończył szkołę handlową). W styczniu 1915 został powołany do armii niemieckiej, w której, klucząc i wykręcając się od służby[3], w stopniu szeregowego przebył I wojnę światową na froncie zachodnim. Pod koniec listopada 1918 powrócił na Górny Śląsk, po czym reaktywował organizacje śpiewackie i założył legalne już gniazdo Sokoła w Tychach[12]. W styczniu[14] lub lutym[4][12] 1919 wszedł jako zastępca komendanta na powiat pszczyński[15] do kręgów dowódczych Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska, co nastąpiło w Banku Ludowym w Pszczynie, którego był pracownikiem, podczas zebrania, na którym założono tę organizację na ziemi pszczyńskiej[4][5][12][15][16].
W czerwcu 1919 został aresztowany przez Niemców i uwięziony w Raciborzu. Po interwencji kół polskich zwolniono go z więzienia za wysoką kaucją i poddano nadzorowi policyjnemu. Jednak już w lipcu 1919 kierował akcją przejęcia na stacji Tychy niemieckiego wagonu towarowego z bronią i amunicją, a w nocy z 16 na 17 sierpnia 1919 – wybuchem I powstania śląskiego w powiecie pszczyńskim (m.in. jako szef oddziału operacyjnego). Wyróżnił się zdobyciem Tychów i kilkunastu wiosek. Po powstaniu osiadł w Dziedzicach[12], gdzie w latach 1919–1921 znajdowało się wojskowe zaplecze pszczyńskiej organizacji powstańczej[17][18]. 1 września 1919 został w tej miejscowości komendantem Posterunku Wywiadowczego nr 5 Oddziału II Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego[5][19][20]. W 1920 przeprowadził się na stałe do Pszczyny, w której pracował w Banku Ludowym i w której mieszkał aż do śmierci[21]. Od lutego 1920 był komendantem POW G.Śl. na powiat pszczyński i jednocześnie sekretarzem powiatowym Polskiego Komitetu Plebiscytowego. Podczas II powstania śląskiego dowodzone przez niego oddziały w ciągu dwóch dni (20–21 sierpnia 1920) zdołały opanować cały powiat[22]. W 1921 zmobilizował do walk powstańczych ponad 6 tys. mieszkańców ziemi pszczyńskiej[23][uwaga 2] i na początku maja tego roku wystawił trzy pułki: lotny, liniowy i rezerwowy[24]. W III powstaniu śląskim objął komendę Pszczyńskiego Pułku Rezerwowego i odznaczył się sprawnym zwalczaniem dywersji niemieckiej i zaprowadzaniem polskiej władzy w powiecie. Zdobyte przez jego oddziały ziemie stanowiły jedną trzecią terenów Górnego Śląska włączonych do Polski w 1922 (nie licząc kilku km²)[uwaga 3][25]. Był także głównym organizatorem straży obywatelskich na ziemi pszczyńskiej. Po likwidacji powstania pełnił od lipca 1921 do czerwca 1922 funkcję sekretarza powiatowego Rady Ludowej w Pszczynie[5][12].
W latach 1922–1924 był zastępcą dyrektora, a w latach 1924–1933 dyrektorem Banku Ludowego w Pszczynie[4]. W 1923 został oficerem rezerwy 4 pułku strzelców podhalańskich w Cieszynie. 20 kwietnia 1926 przy jego głównym współudziale zostało założone pszczyńskie koło Związku Oficerów Rezerwy RP[26]. W latach 1924–1926 był redaktorem „Gazety Śląskiej”[27], na której łamach publikował pod pseudonimem Stanisław Lech[uwaga 4][28]. Ponadto współpracował z „Polonią”[uwaga 5], a także z „Głosem Pszczyńskim”[29]. Stanisław Krzyżowski napisał i wydał książeczkę pt. Rozmyślania w czterdziestą rocznicę encykliki „Rerum novarum”, wydanej 15 maja 1891 r. przez papieża Leona XIII, Pszczyna 1931. Był również autorem rękopisu pt. Pamiętniki powstań śląskich 1919 i 1920[30][uwaga 6][31], który zaginął po wypożyczeniu go przez niego Janowi Ludydze-Laskowskiemu[32]. Od wczesnych lat 20. organizował szeregi byłych powstańców śląskich i brał czynny udział w ruchu politycznym Chrześcijańskiego Zjednoczenia Ludowego[uwaga 7], a później Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji, tworząc liczne koła chadeckie i kombatanckie (Związku b. Powstańców[33], Związku Powstańców Śląskich[34], Związku b. Powstańców i Żołnierzy[35], Narodowego Związku Powstańców i b. Żołnierzy, Związku Powstańców i b. Żołnierzy)[16]. Wszedł do Rady Naczelnej i Zarządu Głównego[36] PSChD na Górnym Śląsku[37]. W latach 20. piastował w Pszczynie funkcję członka Magistratu[38], a w 1930 był radnym tego miasta[36] i został posłem do Sejmu RP z listy Katolickiego Bloku Ludowego[4], po czym wybrano go na członka Rady Naczelnej PSChD w Warszawie.
4 maja 1920 ożenił się w Dziedzicach z Marią Stryczek (ur. 15 lutego 1894 w Dziedzicach, zm. 29 maja 1983 w Pszczynie), z którą zamieszkał na stałe w Pszczynie i z którą miał troje dzieci: Tadeusza (ur. 23 grudnia 1922 w Pszczynie, zm. 7 lipca 2012 w Bloomfield Hills), Mariana (ur. 2 czerwca 1925 w Pszczynie, zm. 13 grudnia 1997 w Pszczynie) i Teresę (ur. 17 czerwca 1931 w Pszczynie, zm. 31 grudnia 1997 w Tijuanie)[2][5][39][40][41][42][43][44][45]. Jego synowie działali m.in. w powojennym podziemiu antykomunistycznym w Dziedzicach i Pszczynie[46] i byli żołnierzami VII Śląskiego Okręgu Narodowych Sił Zbrojnych (ugrupowania „Bartka”)[46][47].
Do ówczesnego powiatu pszczyńskiego wchodziły obecne powiaty: pszczyński, mikołowski, bieruńsko-lędziński, dzisiejsze miasto Tychy, a także aktualne zachodnio-południowe dzielnice Katowic, będące wtedy osobnymi miejscowościami o nazwach: Ligota, Panewnik, Piotrowice, Ochojec, Kostuchna, Emanuelssegen, Podlesie i Zarzecze (Podręcznik powiatu pszczyńskiego (wojew. śląskie). Styczeń 1933 r., Wydział Powiatowy w Pszczynie, Pszczyna 1933, s. 14–18, 146).
Halina Nocoń w książce pt. Inteligencja polska w powiecie pszczyńskim w latach 1922–1939 (Pszczyna 2005) na s. 8 podaje, że włączony do Polski powiat pszczyński miał w 1922 powierzchnię 1065 km². Z kolei w Encyklopedii Powstań Śląskich (Opole 1982) czytamy na s. 409, że włączone do Polski w 1922 tereny Górnego Śląska liczyły 3214 km².
Mikrofilmy z dwudziestoma kilkoma egzemplarzami „Gazety Śląskiej” są w Bibliotece Śląskiej – jest w nich dużo artykułów Stanisława Krzyżowskiego, który w stopce redakcyjnej figuruje jako por. rez. (porucznik rezerwy).
Franciszek Szymiczek w Polskim Słowniku Biograficznym nie tylko napisał o tym rękopisie, ale też podał informację, że w książce Jana Ludygi-Laskowskiego z 1925 pt. Materiały do historii powstań g.śląskich. T. I: 1919–1920 jest on wymieniony w wykazie piśmiennictwa.
Edmund Jakubowski, Z papierów Jana Kędziora z Katowic, „Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Katowicach”, nr 32, Prace Historyczne, nr 2, Katowice 1967, s. 257.
Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939, słownik biograficzny, t. III (K–Ł), oprac. Piotr Majewski, red. nauk. Grzegorz Mazur, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2005, s. 255.
Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939, słownik biograficzny, t. III (K–Ł), oprac. Piotr Majewski, red. nauk. Grzegorz Mazur, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2005, s. 256.
Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w Katowicach – 03/1400, Akta kontrolno-śledcze Mariana Krzyżowskiego: Protokół przesłuchania Mariana Krzyżowskiego, Katowice, 8 kwietnia 1947, s. 1–2.
Edward Długajczyk, Oblicze polityczne i własnościowe prasy polskiej w województwie śląskim 1922–1939, Katowice 1990.
Halina Nocoń, Inteligencja polska w powiecie pszczyńskim w latach 1922–1939, Pszczyna 2005.
BogusławPolak (red.):Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945.T.2/2.Koszalin:Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie,1993. ISBN83-900510-0-1.
Barbara Solarska, Sto lat ze śpiewem. „Lutnia” 1907–2007, Pszczyna 2007.
Franciszek Szymiczek, Stanisław Krzyżowski, w: Polski Słownik Biograficzny, t. XV, Wrocław–Warszawa–Kraków 1970.
Mój dziadek był powstańcem, red. Maciej Kluss, oprac. Sylwia Smolarek-Grzegorczyk, Wydawnictwo Muzeum Zamkowego w Pszczynie, Pszczyna 2022, ISBN978-83-60645-48-2.
Obóz narodowy w obliczu dwóch totalitaryzmów, red. Rafał Sierchuła (i in.), Warszawa 2010.
Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939, słownik biograficzny, t. III (K–Ł), oprac. Piotr Majewski, red. nauk. Grzegorz Mazur, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2005.