Wyróżnia się 3 podgatunki Charadrius vociferus[4][5]:
C. v. vociferus Linnaeus, 1758 – Kanada, USA (w tym południowo-wschodnia Alaska), Meksyk. Zimuje na południe od zasięgu letniego aż po północno-zachodnią Amerykę Północną.
C. v. peruvianus (Chapman, 1920) – zachodni Ekwador, Peru, skrajnie północno-zachodnie Chile
Wygląd
Długość ciała 20–28 cm, rozpiętość skrzydeł 59–63 cm; masa ciała 72–121 g[4].
Jedyna północnoamerykańska sieweczka z 2 czarnymi przepaskami na piersi. Czoło białe z czarnymi obrzeżeniami. Ciemię, grzbiet oraz skrzydła są brązowe. Brwi białe, czarne paski na policzkach. Obroża i spód ciała białe, pokrywy nadogonowe rdzawe. Ogon rdzawy, z czarnymi i białymi obrzeżeniami. Obie płci jednakowe.
Zasięg, środowisko
Występuje w Ameryce Północnej oraz północno-zachodniej i zachodniej części Ameryki Południowej. Podgatunek vociferus jest wędrowny, ternominatus i peruvianus są osiadłe[4]. W 2010 roku stwierdzono lęg osobników tego gatunku na wyspie Santa Maria (Azory)[6]. Zamieszkuje łąki, pastwiska oraz suche płaskowyże. Poza tym także piaszczyste łachy, równie pływowe, jest też spotykana w okolicach miast w miejscach takich jak trawniki, boiska, pola golfowe czy lotniska[7].
Lęgi
Gniazdo stanowi niewielki wydrapany dołek w ziemi. Para często wykonuje ich kilka, ale ostatecznie wybiera jeden. Po tym jak rozpocznie się proces składania jaj, ptak często dokłada do gniazda kamienie, kawałki muszli, patyki itp. W zniesieniu 4–6 jaj. Inkubacja trwa 22–28 dni[7], a zajmują się nią oboje rodzice[8]. W przypadku utraty lęgu para może wyprowadzić od jednego do trzech lęgów zastępczych. Młode są w pełni opierzone po około miesiącu od wyklucia[8].
Pożywienie
Żywi się głównie bezkręgowcami, takimi jak dżdżownice, ślimaki, raki, koniki polne, chrząszcze czy larwy owadów wodnych. Podąża za traktorami orzącymi pola w poszukiwaniu robaków bądź pędraków; zjada też pozostawione na polach nasiona[7].
Wiersma, P., Kirwan, G.M. & Boesman, P.:Killdeer (Charadrius vociferus).[w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line].Lynx Edicions, Barcelona,2016.[zarchiwizowane z tego adresu(2016-06-14)].