Loading AI tools
hiszpański arcybiskup katolicki Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pedro Cantero Cuadrado (ur. 3 lutego 1902 w Carrión de los Condes, zm. 19 grudnia 1978 w Madrycie) – hiszpański duchowny katolicki, biskup Barbastro, biskup Huelvy oraz arcybiskup Saragossy.
Kraj działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Biskup Huelvy | |
Okres sprawowania |
1953–1964 |
Arcybiskup Saragossy | |
Okres sprawowania |
1964–1977 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Prezbiterat |
22 marca 1926 |
Sakra biskupia |
27 kwietnia 1952 |
Odznaczenia | |
Prowadził karierę polityczną podczas dyktatury frankistowskiej. Był prokuratorem w Kortezach, członkiem Rady Królestwa i Rady Regencyjnej[1].
Studiował nauki humanistyczne w jezuickim seminarium San Zoilo w swoim rodzinnym mieście i uzyskał doktorat z filozofii oraz teologii na Uniwersytecie Comillas, a następnie z prawa na Uniwersytecie w Madrycie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1926 roku[2].
Podczas hiszpańskiej wojny domowej był kapelanem wojskowym kawalerii po stronie frankistowskiej[3]. 19 lipca 1936 roku, zaraz po wybuchu wojny, zgłosił się na ochotnika na front. Przez pierwsze osiem miesięcy był kapelanem Falangi. 9 kwietnia 1937 roku awansował do stopnia porucznika. Otrzymał odznaczenia za zasługi w czasie wojny: m.in. Krzyż Wojenny, Czerwony Krzyż i Medal Kampanii[4].
Po wojnie uczestniczył w działaniach Pomocy Społecznej, organie związanym z Falangą. W 1939 roku został mianowany doradcą ds. moralnych i religijnych tej organizacji, kierując się na tym stanowisku ideologicznymi wytycznymi swojego poprzednika Andrésa Maríi Mateo. Cantero był głównym autorem przymusowej rekatolicyzacji osób, które przybyły do organizacji z prośbą o pomoc materialną: dorosłych zmuszano do zawarcia małżeństwa kanonicznego, a dzieci chrzczono bez zgody rodziców[5].
W 1952 roku Cantero został biskupem Barbastro, a w 1953 przeszedł na najważniejszą i niedawno utworzoną stolicę biskupią Huelvy. W tym samym roku opublikował pracę W obronie katolickiej jedności Hiszpanii, w której przedstawił się jako zdecydowany przeciwnik wolności religijnej[6].
W 1964 roku został arcybiskupem Saragossy. Od momentu objęcia urzędu utrzymywał autorytarny styl przywództwa, co doprowadziło do braku porozumienia na spotkaniach Wspólnego Zgromadzenia Biskupów-Kapłanów Aragonii (które rozpoczęły się w grudniu 1970). W konsekwencji zrezygnowano całkowicie z tych spotkań. Ponadto nie było jasności w zarządzaniu gospodarczym diecezją. Niezadowolenie z jego kierownictwa przejawiło się w tzw. „konflikcie o Mequinenzę”, gdzie Cantero wsparł firmę ENHER w budowie zbiornika, który spowodował zalanie starego miasta w Mequinenzie, w tym kościoła Matki Bożej Wniebowziętej. Ks. Edward Royo odmówił wówczas opuszczenia plebanii, ale arcybiskup siłą rozwiązał konflikt, przeprowadzając procedurę eksmisyjną w kwietniu 1973 i ostatecznie odwołując proboszcza[7].
Pomimo tych lokalnych konfliktów, Pedro Cantero był wpływową osobowością. W 1967 roku został bezpośrednio przez Francisco Franco mianowany prokuratorem Cortes Franquistas. Jako konserwatysta próbował stłumić bardziej socjalne elementy nauczania Kościoła[8]. Jezuita María Alemany potępiał używanie przez Cantero dokumentów policyjnych do tych celów. Sam Cantero publicznie to przyznał jako arcybiskup Saragossy na kursie teologicznym w 1969 roku, co spotkało się z głośnym niezadowoleniem słuchaczy[9].
W maju tego samego roku jako dziekan przedstawicieli biskupich w Kortezach został mianowany przez Franco radcą Królestwa, stając się od tego momentu również z urzędu członkiem Rady Regencyjnej[10]. Później, w wywiadzie dla telewizji holenderskiej w 1973 roku, bronił swojego udziału jako prałat w najwyższych organach państwowych. W odpowiedzi grupa członków wspólnot chrześcijańskich, seminarzystów i księży diecezji Saragossy wydała oświadczenie, w którym uznali postawę swojego arcybiskupa za sprzeczną z tzw. doktryną ustanowioną na soborze watykańskim II i nie odpowiadającą pasterskim kryteriom Kościoła[11]. Oznaczało to również stawienie czoła najbardziej postępowym kapłanom jego diecezji po odwołaniu proboszcza Fabary w 1974 roku[12].
Jako zagorzały obrońca systemu frankistowskiego, w pełni identyfikował się z reżimem. W 1975 roku jako arcybiskup Saragossy wysłał Franco płaszcz Virgen del Pilar, aby towarzyszył mu w ostatnich godzinach życia[13]. Po śmierci generała w tym samym roku, wraz z innymi członkami Rady, objął regencję aż do proklamacji króla Jana Karola dwa dni później. Zły stan zdrowia zmusił go do rezygnacji ze wszystkich sprawowanych stanowisk w 1977 roku[3].
Zmarł w Madrycie[14] 19 grudnia 1978 po kilku latach zmagania się z chorobą serca[15].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.