Papirus Bodmer XIV-XV
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Papirus Bodmer XIV-XV, oznaczony symbolem (według systemu Gregory-Aland) – jeden z najstarszych i najlepiej zachowanych wczesnych rękopisów Nowego Testamentu, paleograficznie datowany na lata 175–225 n.e. W IV wieku prawdopodobnie należał do biblioteki klasztoru Pachomiusza, a około roku 700 ukryty został w kopcu przy rzece Nil. Odkryty został w połowie XX wieku, od roku 2006 przechowywany jest w Bibliotece Watykańskiej.
Końcówka Ewangelii Łukasza i początek Ewangelii Jana na tej samej stronie rękopisu | |
Data powstania |
II/III wiek |
---|---|
Rodzaj |
Rękopis papirusowy |
Numer |
|
Zawartość |
Ewangelia Łukasza i Jana |
Język |
grecki |
Rozmiary |
26 × 13 cm |
Typ tekstu |
tekst aleksandryjski |
Kategoria |
I |
Data odkrycia |
1959 |
Odkrywca |
Bodmer |
Miejsce przechowywania |
Biblioteka Watykańska |
Tekst rękopisu jest wysoko oceniany przez współczesnych krytyków tekstu, cieszy się opinią najlepszej zachowanej kopii ewangelicznego tekstu i wraz z Kodeksem Watykańskim służy za podstawę w krytycznych wydaniach greckiego Nowego Testamentu w tekście Ewangelii Łukasza i Jana. Odkrycie rękopisu zmieniło poglądy krytyków tekstu na historię tekstu Nowego Testamentu.