Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Orenco IL-1 (Orenco Model E2) – amerykański samolot szturmowy z lat 20. XX wieku zaprojektowany w zakładach Orenco na zamówienie United States Army Air Service (USAAS). Był to opancerzony, jednosilnikowy dwupłat o klasycznej konstrukcji. Zbudowano dwa egzemplarze, samolot nie został przyjęty do służby z powodu niezadowalających osiągów.
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent |
Orenco |
Typ |
bliskiego wsparcia |
Konstrukcja |
drewniana, częściowo opancerzona, podwozie stałe |
Załoga |
2 |
Historia | |
Data oblotu |
1920 |
Lata produkcji |
1919 |
Wycofanie ze służby |
1926? |
Liczba egz. |
2 |
Dane techniczne | |
Napęd |
silnik rzędowy Liberty L-12 |
Moc |
400 KM |
Wymiary | |
Rozpiętość |
14,02 m |
Długość |
9,32 m |
Wysokość |
3,60 m |
Powierzchnia nośna |
55,74 m² |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
1 km 12,7 mm 1x2 karabin maszynowy Lewis | |
Użytkownicy | |
United States Army Air Service |
Pod koniec I wojny światowej w niemieckich siłach powietrznych Luftstreitkräfte stworzono specjalne dywizjony znane jako Schlachstaffeln, których zadaniem było atakowanie i ostrzeliwanie żołnierzy nieprzyjaciela na ziemi[1]. W roli samolotów bliskiego wsparcia powietrznego używano takich myśliwców jak Halberstadt CL.II i V, Hannover CL.III oraz specjalnie zaprojektowany do tego typu zadań samolot - Junkers J 1[1]. Rewolucyjny J 1 był jednym z pierwszych samolotów o konstrukcji całkowicie metalowej, a jego załoga i silnik były chronione pięcio-milimetrową blachą pancerną[1]. Armia niemiecka wypracowała doktrynę bardzo bliskiej współpracy z samolotami Schlachstaffeln[1] co w późniejszym czasie zaowocowało opracowaniem teorii blitzkriegu i bardzo bliskiej współpracy lotnictwa i sił lądowych[2][3]. Brytyjczycy także zdawali sobie sprawę ze znaczenia bliskiego wsparcia lotniczego dla żołnierzy na ziemi, do tego celu używano początkowo myśliwców Sopwith Camel, Royal Aircraft Factory S.E.5 oraz Bristol F.2 Fighter, a w późniejszym czasie nieudanego i niepopularnego de Havilland D.H.5 oraz opancerzonego Sopwith Salamander, który jednak dotarł do jednostek zbyt późno aby mógł wziąć udział w wojnie[2].
Stworzeniem podobnych dywizjonów zainteresował się także United States Army Air Service[4]. Już po wojnie ówczesny jeszcze pułkownik „Billy” Mitchell poświęcił temu zagadnieniu rozdział „Organization and Employment of Attack Squadrons” w jego monografii Provisional Manual of Operations of Air Units, problem zajął się też podpułkownik William C. Sherman w opracowaniu Tentative Manual for the Employment of Air Service[4]. W 1921 Mitchell zorganizował pierwszy amerykański dywizjon bliskiego wsparcia powietrznego, 3rd Attack Group, opisując zasady jego działania[5]:
W ataku, dywizjony wsparcia powietrznego działają nad własnymi siłami lądowymi i za linią frontu, neutralizując ogień piechoty i artylerii nieprzyjaciela. W obronie, obecność samolotów wsparcia powietrznego daje znak własnej piechocie, że dowództwo robi wszystko aby pomów ciężko walczącym żołnierzom i podejmuje wszystkie środki aby ich wspomagać w walce[uwaga 1]
W czasie wojny improwizowane amerykańskie dywizjony szturmowe używały samolotów DH.4, ale jeszcze przed sformowaniu 3rd Attack Group zdecydowano, że powinien on zostać wyposażony w specjalnie zaprojektowane do tego celu samoloty szturmowe[6].
Na zamówienie Armii powstało wówczas kilka nieudanych konstrukcji, wielosilnikowe samoloty Boeing GA-1 i Boeing GA-2, jednosilnikowy Aeromarine PG-1, a także jako prywatna inicjatywa, interesujący ale równie nieudany, Junkers-Larsen JL-12 o całkowicie metalowej konstrukcji i uzbrojony w 28 pistoletów maszynowych oraz właśnie Orenco IL-1[7][8][9][10].
Samolot został zaprojektowany w krótkoistniejącej wytwórni lotniczej Orenco (Ordnance Engineering Corporation) założonej w 1916[11], nosił wewnętrzne oznaczenie Model E2.
Dwa egzemplarze samolotu zostały zamówione 26 stycznia 1920[12]. Był to jedyny samolot USAAS typu VII, a zarazem jedyny noszący oznaczenie „IL” (Infantry Liaison, dosłownie „współpracy z piechotą”)[13][10]. Samoloty otrzymały numery seryjne 63273 i 63274[14]. Po dostarczeniu do bazy McCook Field zostały oznaczone także jako Project Number P147 i Project Number P168[14]. Program testowy który rozpoczął się 21 marca 1921 wykazał, że samoloty były zbyt ciężkie i miały niezadowalające osiągi[12]. Jeden z samolotów, Project Number P168, przetrwał do 1926[14].
Współczesne źródła nie wspominają czy obydwa samoloty były identyczne. Według artykułu prasowego z 1920 w zakładach Orenco w tym czasie powstały dwa samoloty, Model E i Model E2, o bardzo podobnych osiągach[15]. Model E jest określony jako armoured fighter („opancerzony myśliwiec”), a model E2 właśnie jako infantry liaison[15]. Możliwe jest, że USAAS przekazano te dwa samoloty, a nie dwa egzemplarze modelu E2.
Orenco IL-l był jednosilnikowym dwupłatowcem o konwencjonalnej konstrukcji[12]. Zewnętrznie przypominał Airco DH.4B, ale w odróżnieniu od samolotu Airco miał dwa rzędy rozpórek (dwupłat dwukomorowy), skrzydła samolotu miały ten sam profil lotniczy typu RAF-15[12]. Załogę samolotu stanowiły dwie osoby - pilot i obserwtor/strzelec, uzbrojony był w pojedynczy karabin maszynowy kalibru 12,7 mm strzelający do przodu i ruchomy, podwójnie sprzężony karabin maszynowy Lewis obsługiwany przez strzelca/obserwatora[12]. Jednostkę napędową samolotu stanowił silnik rzędowy typu Liberty L-12 o mocy 400 KM[15].
W tabeli podano dane techniczne i osiągi modeli E i E2 według ówczesnych informacji prasowych[15], w nawiasach podano dane pochodzące z innych źródeł.
Orenco Model E | Oernco Model E2 | |
---|---|---|
Rozpiętość skrzydeł (m) | 13,71 | 14,02 |
Powierzchnia skrzydeł (m2) | 51,74 | 55,74 |
Długość (m) | 8,71 | 9,32 (9,75[12]) |
Wysokość (m) | 3,09 | 3,60 (3,58[12]) |
Masa własna (kg) | 1855 | 1554 (2012[12]) |
Masa startowa (kg) | 2544 | 2288 (2579[10][12]) |
Prędkość maksymalna na wysokości morza (km/h) | 193 | 209 (172[10][12]) |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.