Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Boeing GA-2 – amerykański ciężki samolot szturmowy (bliskiego wsparcia) z lat 20., zaprojektowany przez United States Army Air Service i budowany w zakładach Boeinga. Dwupłatowy jednosilnikowy GA-2 powstał w wyniku doświadczeń z I wojny światowej i wcześniejszym samolotem Boeing GA-1.
 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Boeing |
| Konstruktor | |
| Typ |
samolot szturmowy/bliskiego wsparcia |
| Konstrukcja |
drewniana, częściowo opancerzona, podwozie stałe |
| Załoga |
1 pilot, 2 strzelców |
| Historia | |
| Data oblotu |
18 grudnia 1921 |
| Lata produkcji |
1921-22 |
| Wycofanie ze służby |
1926 |
| Liczba egz. |
1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
Engineering Division W-18 |
| Moc |
750 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
16,45 m |
| Długość |
11,20 m |
| Wysokość |
3,65 m |
| Powierzchnia nośna |
79,1 m² |
| Masa | |
| Własna |
2934 kg |
| Startowa |
3942 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
181 km/h |
| Prędkość przelotowa |
160 km/h |
| Prędkość minimalna |
85 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
6,65 m/s |
| Pułap |
3657 m |
| Zasięg |
360 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 działko 37 mm, 6 km 7,62 mm | |
Wraz z GA-1 były to tylko dwie konstrukcje oznaczone w USAAC jako „GA” (Ground Attack).
Pod koniec I wojny światowej w niemieckich siłach powietrznych Luftstreitkräfte stworzono specjalne dywizjony znane jako Schlachstaffeln, których zadaniem było atakowanie i ostrzeliwanie żołnierzy nieprzyjaciela na ziemi[1]. W roli samolotów bliskiego wsparcia powietrznego używano takich myśliwców jak Halberstadt CL.II i V, Hannover CL.III oraz specjalnie zaprojektowany do tego typu zadań samolot – Junkers J 1[1]. Rewolucyjny J 1 był jednym z pierwszych samolotów o konstrukcji całkowicie metalowej, a jego załoga i silnik były chronione pięcio-milimetrową blachą pancerną[1]. Armia niemiecka wypracowała doktrynę bardzo bliskiej współpracy z samolotami Schlachstaffeln[1] co w późniejszym czasie zaowocowało opracowaniem teorii blitzkriegu i bardzo bliskiej współpracy lotnictwa i sił lądowych[2][3]. Brytyjczycy także zdawali sobie sprawę ze znaczenia bliskiego wsparcia lotniczego dla żołnierzy na ziemi, do tego celu używano początkowo myśliwców Sopwith Camel, Royal Aircraft Factory S.E.5 oraz Bristol F.2 Fighter, a w późniejszym czasie nieudanego i niepopularnego de Havilland D.H.5 oraz opancerzonego Sopwith Salamander, który jednak dotarł do jednostek zbyt późno aby mógł wziąć udział w wojnie[2].
Stworzeniem podobnych dywizjonów zainteresował się także United States Army Air Service[4]. Już po wojnie ówczesny jeszcze pułkownik „Billy” Mitchell poświęcił temu zagadnieniu rozdział „Organization and Employment of Attack Squadrons” w jego monografii Provisional Manual of Operations of Air Units, problem zajął się też podpułkownik William C. Sherman w opracowaniu Tentative Manual for the Employment of Air Service[4]. W 1921 Mitchell zorganizował pierwszy amerykański dywizjon bliskiego wsparcia powietrznego, 3rd Attack Group, opisując zasady jego działania[5]:
W ataku, dywizjony wsparcia powietrznego działają nad własnymi siłami lądowymi i za linią frontu, neutralizując ogień piechoty i artylerii nieprzyjaciela. W obronie, obecność samolotów wsparcia powietrznego daje znak własnej piechocie, że dowództwo robi wszystko aby pomów ciężko walczącym żołnierzom i podejmuje wszystkie środki aby ich wspomagać w walce[uwaga 1]
W czasie wojny improwizowane amerykańskie dywizjony szturmowe używały samolotów DH.4, ale jeszcze przed sformowaniu 3rd Attack Group zdecydowano, że powinien on zostać wyposażony w specjalnie zaprojektowane do tego celu samoloty szturmowe[6].
Zadanie zaprojektowania nowego samolotu powierzono młodemu projektantowi Isaacowi Laddonowi (późniejszemu projektantowi takich słynnych samolotów jak Consolidated PBY Catalina i Consolidated B-24 Liberator[7], a w późniejszym czasie także Convair B-36 Peacemaker[8].
W odróżnieniu od wcześniejszego trójpłatowego GA-1, nowy samolot został zaprojektowany jako czystszy aerodynamicznie dwupłat. Zdając sobie sprawę, że podstawowym problemem GA-1 był brak wystarczającej mocy silników, nowa konstrukcja została zaprojektowana wokół powstającego dopiero wówczas silnika Engineering Division W-18 o mocy 750 koni mechanicznych[8][9].
Boeing GA-2 był jednosilnikowy dwupłatem o standardowej wówczas konstrukcji, całkowicie drewnianej z kadłubem, powierzchniami nośnymi i sterowymi krytymi płótnem i sklejką[9]. Kabiny załogi (pilot i dwóch strzelców) i silnik chronione były blachą pancerną która stanowiła integralną część konstrukcji[8][9]. Łączna masa opancerzenia o grubości 1/4 cala (6,35 mm) wynosiła 1600 funtów (ok. 725 kg)[10].
Napęd samolotu stanowił zaprojektowany w warsztatach USAAC silnik Engineering Division W-18 o mocy 750 KM[8][9].
Rozpiętość skrzydeł samolotu wynosiła 54 stopy, długość 36 stóp i 9 cali, wysokość 12 stóp (16,45 × 11,20 x 3,65 m)[9], a powierzchnia skrzydeł wynosiła 851 stóp kwadratowych (79,1 m²)[11]. Masa własna wynosiła 6469 funtów, a maksymalna masa startowa wynosiła do 8691 funtów (odpowiednio 2934 i 3942 kg)[11]. Prędkość maksymalna wynosiła 113 mil na godzinę (181 km/h), a prędkość przelotowa 100 mil na godzinę (160 km/h), zasięg maksymalny wynosił do 200 mil (360 km)[11].
Uzbrojenie stanowiło jedno działko kalibru 37 mm i sześć karabinów maszynowych kalibru 7,62 mm[10][11]. Działko i dwa karabiny maszynowe zamontowane były pod silnikiem i obsługiwane były przez przedniego strzelca który miał także do dyspozycji dwa karabiny maszynowe strzelające w dół i do tyłu[10]. Tylny strzelec obsługiwał podwójny karabin maszynowy, jego zadaniem była obrona samolotu przed atakami myśliwców[10]. Dodatkowo samolot mógł być uzbrojony w 10 20-funtowych bomb przenoszonych pod skrzydłami[10].
Zbudowane samoloty otrzymały wojskowe numery seryjne 64235 i 64236[11][12] i numery fabryczne 410 i 411[11].
Dwa samoloty zostały zamówione 20 grudnia 1920[10]. Pierwszy samolot został zbudowany w 1921 według planów dostarczonych przez USAAC zanim jeszcze był dostępny planowany dla niego silnik i po ostatecznym powstaniu silnika musiał zostać częściowo przebudowany[9], pierwszy lot odbył się 18 grudnia 1921[10]. Drugi samolot został zmodyfikowany przez Boeinga pod wpływem doświadczeń zebranych w lotach testowych pierwszej maszyny[9].
W raporcie z Air Intelligence Report z 1925 w rozdziale „Ground Attack Aviation” napisano, że „eksperyment jakim były opancerzone, ciężko uzbrojone maszyny typu GA nie powiódł się”[uwaga 2][13]. W raporcie stwierdzono, że opancerzenie uczyniło tylko samolot wolniejszym, a pancerz był łatwo przebijany przez pociski przeciwpancerne, oraz że skierowane w dół karabiny maszynowe były trudne w obsłudze i niecelne[13]. Uznano, że lepszymi samolotami szturmowymi (bliskiego wsparcia) będą lżejsze i szybsze maszyny[13].
Pierwszy samolot został złomowany 21 lutego 1924[12], drugi około 1926.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
