Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mohammad Mosaddegh (pers. محمد مصدق Moḥammad Moṣaddeq, alternatywny często spotykany zapis nazwiska po polsku: Mosaddeq; ur. 19 maja 1882 w Teheranie, zm. 5 marca 1967 w Ahmadabadzie) – demokratycznie wybrany premier Iranu, urzędujący w latach 1951–1953. Doktor prawa. W 1951 roku wybrany Człowiekiem Roku przez tygodnik Time.
 Mohammad Mosaddegh | |
| Data i miejsce urodzenia |
19 maja 1882 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 marca 1967 |
| Premier Iranu | |
| Okres |
od 22 lipca 1952 |
| Przynależność polityczna |
Front Narodowy |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Premier Iranu | |
| Okres |
od 30 kwietnia 1951 |
| Przynależność polityczna |
Front Narodowy |
| Poprzednik | |
| Następca | |
 | |
Mosaddegh był liberałem i demokratą, człowiekiem francuskiej formacji myślowej[1]. W czasie swoich rządów negocjował z Wielką Brytanią warunki eksploatacji złóż ropy naftowej, jednak w obliczu braku porozumienia, doprowadził do nacjonalizacji przemysłu naftowego, znajdującego się wówczas w rękach Anglo-Irańskiej Kompanii Naftowej (dziś koncern BP)[2][3][4]. Został obalony w zorganizowanym przez CIA[5][6] zamachu stanu w 1953 roku[7][8].
Urodził się w rodzinie prominentnych teherańskich urzędników w dniu 16 czerwca 1882 roku. Jego ojciec Mirza Hidejatollah Asztiani był ministrem finansów dynastii Kadżarów, a matka Szachzadi Malika Tadż Chanum była wnuczką reformatorskiego księcia Abbasa Mirza[9][10][11]. W 1901 roku Mohammad ożenił się z Zahrą Chanum, z którą miał pięcioro dzieci (dwóch synów i trzy córki). W 1909 roku ukończył studia prawnicze na Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu. W 1911 roku z powodu choroby powrócił do Iranu, a po pięciu miesiącach ponownie powrócił do Europy. W czerwcu 1913 roku otrzymał doktorat Uniwersytetu Neuchâtel w Szwajcarii. Mosaddegh stał się tym samym pierwszym Irańczykiem, który otrzymał doktorat na europejskiej uczelni. Przed rozpoczęciem poważniejszej kariery politycznej, jeszcze przed I wojną światową wykładał w Szkole Nauk Politycznych w Teheranie[12].
Karierę polityczną rozpoczął w okresie rewolucji irańskiej rewolucji konstytucyjnej z lat 1905–1907. W wieku 24 lat został wybrany z okręgu Isfahan do nowo zainaugurowanego parlamentu perskiego, Islamskiego Zgromadzenia Konsultatywnego. W tym okresie był również zastępcą przewodniczącego Towarzystwa Humanitarnego Mostowfi ol-Mamaleke[13]. W proteście przeciwko traktatowi brytyjsko-perskiemu z 1919 roku przeprowadził się do Szwajcarii, skąd powrócił rok później w odpowiedzi na zaproszenie nowego premiera Hassana Pirniara, który zaoferował mu objęcie urzędu ministra sprawiedliwości. W drodze do Teheranu minął miasto Sziraz, którego mieszkańcy próbowali go namówić na objęcie stanowiska gubernatora ostanu Fars. W 1921 roku ponownie trafił do rządu, gdzie został ministrem finansów w rządzie Ahmada Ghawama, a w czerwcu 1923 roku objął stanowisko ministra spraw zagranicznych rządu Hassana Pirniara. Przez pewien czas był gubernatorem Azerbejdżanu Irańskiego. W 1923 roku ponownie został wybrany do parlamentu. Gdy w 1925 roku zwolennicy Reza Pahlawiego wnieśli o detronizację dynastii Kadżarów i koronowanie na nowego szacha Pahlawiego, Mossadegh głosował przeciwko takiemu rozwiązaniu, twierdząc że podważa ono postanowienia irańskiej konstytucji z 1906 roku. W swoim przemówieniu w parlamencie pochwalił osiągnięcia Rezy jako premiera i zachęcał go do przestrzegania konstytucji i pozostaniu u władzy jako premier. Apele Mosaddegha nic nie dały i 12 grudnia 1925 roku parlament obalił urzędującego monarchę Ahmada Szaha Kadżara. Nowym monarchą został Reza, który zapoczątkował dynastię Pahlawi. Mosaddegh na wiele lat wycofał się z polityki pozostając w opozycji do nowego ustroju[14][15].
Powrót Mosaddegha do polityki umożliwiła abdykacja Rezy Szaha Pahlawiego w 1941 roku na rzecz Mohammada Rezy Pahlawiego (pod brytyjskim przymusem). W 1944 roku Mosaddegh ponownie wystartował do wyborów i został wybrany do parlamentu. W wyborach poprowadził on własną formację Jebhe Melli (Front Narodowy Iranu). Front Narodowy Iranu domagał się ustanowienia demokracji i likwidacji obcych wpływów w polityce Iranu, co osiągnąć dało się według partii zwłaszcza poprzez nacjonalizacje Anglo-Persian Oil Company. W 1947 roku wprowadzona przez rząd reforma uniemożliwiła Frontowi Narodowemu wejście do parlamentu[16].
28 kwietnia 1951 roku został wybrany przez Madżlis premierem rządu stosunkiem głosów 79-12. Nowa administracja wprowadziła szereg reform społecznych, właściciele fabryk zostali przez nią zmuszeni do wypłaty świadczeń pracownikom, a chłopów zwolniono od pracy przymusowej u panów feudalnych[17]. Wkrótce po objęciu sterów rządu, doprowadził do nacjonalizacji (przejęcia z rąk brytyjskich) Anglo-Irańskiej Kompanii Naftowej[18]. W odpowiedzi na ten krok, Wielka Brytania wycofała swoich specjalistów z rafinerii w Abadanie, wydała embargo na handel z Iranem i rozpoczęła blokadę portów irańskich. W 1951 roku Wielka Brytania skierowała kwestię nacjonalizacji kompanii naftowej do ONZ oraz wzmocniła swoje siły morskie w pobliżu Iranu[19]. Premier Mosaddegh wybrał się osobiście do Nowego Jorku, gdzie na forum ONZ przedstawił stanowisko Iranu. Jego wystąpienie okazało się wielkim sukcesem dyplomatycznym, jednak w najmniejszym stopniu nie doprowadziło do zakończenia konfliktu. Mosaddegh w obliczu kryzysu pod koniec 1951 roku przeprowadził przyśpieszone wybory, które pokazały duże poparcie dla jego partii, szczególnie na obszarach miejskich[20].
Reformy Mosaddegha przyniosły mu popularność na całym świecie. W 1951 roku został ogłoszony Człowiekiem Roku tygodnika „Time”.
W lipcu 1952 roku gdy napięcie między rządem Mosaddegha a Wielką Brytanią osiągnęło moment szczytowy, a Iran zerwał stosunki dyplomatyczne z Brytyjczykami[21], Mossadegh zażądał od szacha przekazania zwierzchnictwa nad siłami zbrojnymi (interpretowaną wówczas jako prawo do nominacji ministra obrony) na ręce rządu wybieranego przez parlament. Szach odmówił, zaś Mosaddegh złożył rezygnację[22]. 16 lipca 1952 Madżlis wybrał na stanowisko premiera Ahmada Ghawama, probrytyjskiego byłego dziennikarza. Ghawam rozpoczął rządy od wznowienia negocjacji z Wielką Brytanią i zapowiedział rozliczenie Mosaddegha z decyzji o nacjonalizacji. Ghawam utrzymał się na stanowisku jednak tylko przez cztery dni; wystąpił przeciwko niemu nie tylko szach, ale i nacjonaliści, socjaliści z Tude, którzy 21 lipca 1952 wzniecili przeciwko rządowi powstanie[23] oraz zwolennicy organizacji religijnych zmobilizowani przez ajatollaha Abolghasema Kaszaniego[24]. W powstaniu zginęło lub odniosło poważne obrażenie 250 demonstrantów[25]. W obliczu kryzysu wojsko odmówiło dalszego tłumienia manifestacji[26]. Do władzy powrócił Mosaddegh. Doprowadził on do wszczęcia przeciwko Ghawamowi procesu, w którym oskarżono go o doprowadzenie do śmierci sześćdziesięciu trzech „męczenników” – ofiar powstania 21 lipca. Były premier nigdy nie stawił się przed specjalnym trybunałem, powołując się na zły stan zdrowia[23].
Mosaddegh w szybkim tempie przeprowadził wiele reform politycznych i społecznych m.in. wprowadził wolność słowa i zgromadzeń, umożliwił legalne działanie organizacjom lewicowym, w tym Tude, zapoczątkował działania zmierzające do zmiany struktury własności ziemi na wsi (reforma rolna)[27]. Premier rozpoczął proces demokratyzacji kraju i ograniczył władzę szacha[28].
Agenci brytyjskiego wywiadu sprowokowali rozłam w rządzącej partii, na skutek którego od Mosaddegha odwróciło się kilku czołowych współpracowników[29]. Mosaddegh, obawiając się zamachu stanu ze strony brytyjskiej, zerwał stosunki dyplomatyczne z Wielką Brytanią i wydalił wszystkich dyplomatów (i pracowników wywiadu zarazem)[30]. Wielka Brytania, nie będąc w stanie samodzielnie usunąć rządu Mosaddegha, zwróciła się o pomoc do Stanów Zjednoczonych Ameryki, które choć początkowo były niechętne uczestnictwu w tej akcji w końcu przystały na propozycję Brytyjczyków[31] – umożliwił to styczeń 1953 roku, gdy urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych objął popierany przez Partię Republikańską Dwight Eisenhower, który od początku swojej prezydentury rozpoczął walkę z komunizmem. Brytyjczykom za pomocą propagandy i fałszywych informacji wywiadowczych udało się przekonać Eisenhowera i jego doradców o konieczności reakcji w Iranie w obawie przed objęciem rządów przez komunistów i dostaniem się Iranu w strefę wpływów Związku Radzieckiego[32][33].
W marcu 1953 roku amerykański sekretarz stanu John Foster Dulles nakazał CIA (kierowanemu przez jego brata Allena Dullesa) sporządzenie planów obalenia Mossadegha[34]. W kwietniu CIA przeznaczyło na obalenie rządu Iranu milion dolarów[35]. Akcja znana jako operacja Ajax skoncentrowała się wokół irańskiego monarchy, którego starano się przekonać do obalenia Mossadegha, początkowo głównie na drodze prób przekupienia władcy i jego najbliższej rodziny[36]. Wywiad rozpoczął też akcję propagandową wymierzoną w rząd. Według niego nacjonaliści i socjaliści związani z rządem mieli rzekomo planować akcje wymierzoną w najwyższych przywódców religijnych[37]. W rezultacie rząd utracił poparcie religijnej części społeczeństwa i jej przywódców[38].
W sierpniu 1953 roku szach w końcu zgodził się na obalenie Mossadegha[39]. Monarcha zdymisjonował premiera drogą pisemnego dekretu[40]. Wkrótce po ogłoszeniu treści dekretu na ulicach miast wybuchły masowe zamieszki, z których część była finansowana przez amerykański rząd. W walkach ulicznych starli się ze sobą zwolennicy i przeciwnicy monarchy. Do roli przyszłego premiera wybrany został przez CIA i MI6, generał Fazlollah Zahedi[41]. Zahedi będący dawnym ministrem Mosaddegha został odsunięty od urzędu, gdy nakazał krwawo stłumić antyamerykańską demonstrację. W lutym 1953 roku został on nawet czasowo aresztowany po tym, gdy został podejrzany o planowanie z obcymi mocarstwami zamachu stanu[42]. O wyborze Zahediego przesądziła jego reputacja zdecydowanego i bezwzględnego dowódcy, jak również fakt, że był on przewodniczącym stowarzyszenia emerytowanych oficerów i miał duży posłuch wśród zdymisjonowanych przez Mosaddegha wojskowych[43]. 18 sierpnia 1953 puczyści przez radio ogłosili Zahediego nowym premierem[44], a dzień później wojsko przejęło faktyczną władzę w państwie. Sam Mossadegh został aresztowany, a jesienią tego samego roku odbył się jego proces pokazowy, w którym został on skazany na trzy lata więzienia i areszt domowy. Nowy rząd cofnął reformy poprzednika i przywrócił brytyjskie interesy gospodarcze w kraju[45]. Wielu bliskich współpracowników obalonego premiera (w tym ministrów) i jego zwolenników zostało poddanych torturom, straconych lub trafiło do więzień[46][47].
Obalony premier został osadzony w areszcie domowym w Ahmadabad-e Mosaddeq niedaleko Kazwin, gdzie zmarł w 1967 roku[48].
Po islamskiej rewolucji irańskiej w 1979 roku Mossadegh powrócił do łask, a obecnie jest jedną z najbardziej popularnych postaci historycznych Iranu[49].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
