Loading AI tools
francuski prozaik, eseista, poeta i autor piosenek Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michel Houellebecq (wym. fr. [miˈʃɛl wɛlˈbɛk]), właśc. Michel Thomas (ur. 26 lutego 1956 na Reunionie) – francuski pisarz, eseista, poeta i autor piosenek.
 Michel Houellebecq (2008) | |
| Imię i nazwisko |
Michel Thomas |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
26 lutego 1956 |
| Narodowość |
Francuz |
| Dziedzina sztuki | |
| Odznaczenia | |
  | |
| Strona internetowa | |
Od 2000 przebywał najpierw w Andaluzji, a następnie w Irlandii[1]. Wrócił do Francji w roku 2012[2]. 21 września 2018 po raz trzeci ożenił się. Ślub z Chinką Qianyun Lysis Li odbył się w merostwie 13. dzielnicy Paryża[3].
Houellebecq odniósł sukces wraz z powieścią Cząstki elementarne w 1998 roku. Platformie, wydanej w 2001 roku, towarzyszył kontrowersyjny wywiad udzielony miesięcznikowi Lire. Houellebecq nazwał w nim islam „najgłupszą religią świata”[4]. Sama powieść – Platforma – dotyczy turystyki seksualnej do Tajlandii, i problematyka religijna nie zajmuje w niej głównego miejsca. Wywiad udzielony miesięcznikowi rozwijał jednak szczególnie wątek religijny, także w kontekście przejścia na islam matki autora. Wypowiedź Houellebecqa wywołała liczne protesty – wytoczono mu proces, w którym został oskarżony o nawoływanie do nienawiści rasowej i o islamofobię (jednym z oskarżycieli był zwierzchnik wspólnoty muzułmańskiej we Francji, Dalil Boubakeur). Pisarz bronił się twierdząc m.in., że jego postawa nie wyraża poglądów rasistowskich, jako że islam nie jest rasą lub cechą wrodzoną, ale religią, i można przestać być muzułmaninem[5]. Houellebecq wygrał proces, a trybunał paryski orzekł, że jego wypowiedź była dozwoloną krytyką religii i nie zawierała obrazy muzułmanów.
Publikacja Możliwości wyspy wiązała się dla niego z przejściem do innego wydawnictwa: opuścił Flammarion, gdzie wcześniej zatrudniono, zgodnie z jego sugestią, Frédérica Beigbedera na stanowisku dyrektora literackiego, i dołączył do autorów wydawnictwa Fayard, części dużej grupy medialnej Lagardère. Transfer ten połączony był z niespotykaną dotychczas na francuskim rynku księgarskim sumą pieniędzy. Mapa i terytorium została wydana ponownie przez Flammarion.
7 stycznia 2015 roku miała miejsce premiera powieści Soumission (Uległość), przedstawiającej fikcyjną opowieść z 2022 roku, gdzie prezydentem zostaje muzułmanin Mohammed Ben Abbes, który zamienia Francję w kraj wyznaniowy. Książkę jeszcze przed publikacją krytykowano za uczestniczenie w tworzeniu klimatu islamofobii[6]. Data jej premiery zbiegła się w czasie z zamachem na redakcję Charlie Hebdo w Paryżu. W zamachu tym zginął przyjaciel Houellebecqa, ekonomista Bernard Maris, który kilka miesięcy wcześniej opublikował esej pt. Houellebecq économiste[7]. Wydarzenia te sprawiły, że Houellebecq zrezygnował z promocji najnowszej książki i opuścił Paryż[8].
Cząstki elementarne (tytuł oryg. Elementarteilchen) zostały przeniesione na ekran w 2006 roku przez niemieckiego reżysera Oskara Roehlera. Adaptacją Możliwości wyspy Houellebecq zajął się osobiście. Film miał premierę we wrześniu 2008 roku. Spotkał się z bardzo niekorzystnym przyjęciem ze strony krytyków i publiczności[9].
Na łamach miesięcznika „Znak” wyróżniono kilka cech twórczości Houellebecqa:
Po pierwsze, główny bohater – zawsze jest to 30-, 40-letni mężczyzna, przedstawiciel klasy średniej lub wyższej średniej, człowiek samotny, często ze skłonnością do alkoholu, niezdolny do nawiązania trwałych relacji. Po drugie, pesymizm. To pesymizm egzystencjalny spod znaku Schopenhauera (życie jest cierpieniem), społeczny inspirowany darwinizmem i XIX-wieczną powieścią realistyczną (konkurencja jest podszewką większości relacji międzyludzkich) i kulturowy z ducha Nietzschego i Spenglera (Zachód zmierza do schyłku). Po trzecie zaś, książki te łączy iskierka nadziei, którą zaoferować mogłaby ocalająca miłość. Ostatnimi słowami powieści są jednak pustka, gorycz, rozczarowanie[10].
Zdaniem Jarosława Fazana „literacka diagnostyka Houellebecqa nawiązuje – świadomie i z wielkim powodzeniem – do XIX-wiecznej literatury realistyczno-satyrycznej”[11]. Agata Bielik-Robson, dekonstruując twórczość pisarza, zwróciła uwagę na jego „bezbrzeżną mizoginię” oraz wyłaniającą się z jego książek konstatację, że „za upadkiem Zachodu stoi wyzwolona kobieta. Cytując klasyka, powiem tylko, że w tej kwestii nawet nie chce mi się z nim gadać”[12]. Alicja Długołęcka, nie zgadzając się z interpretacją Bielik-Robson, stwierdziła, że „odważny język i przerysowane seksualne opisy w jego powieściach [...] mogą stanowić zarówno kalkę, jak i obnażenie obrazów seksu w kulturze masowej”[13]. W opinii Mateusza Burzyka oraz Michała Jędrzejka Houellebecq, choć znajduje sympatię u prawicowych publicystów oraz „knajpianych anarchistów”, dla reszty czytelników okazuje się „pisarzem, który dobitnie i inteligentnie wyraża rozmaite problemy Francji i Europy, nie proponując jednak w pakiecie żadnych pociągających propozycji ich rozwiązania”[14].
Na język polski jego twórczość tłumaczyli: Agnieszka Daniłowicz-Grudzińska, Jacek Giszczak, Ewa Wieleżyńska, Beata Geppert, Maciej Froński i Szymon Żuchowski.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
