Lipa srebrzysta, lipa węgierska (Tilia tomentosa Moench) – gatunekdrzewa należący do rodziny ślazowatych. Występuje na Półwyspie Bałkańskim[5], w Europie Środkowej, w Europie południowo-zachodniej i w Turcji[6]. Północna granica jej zasięgu biegnie od Chorwacji do ujścia Dunaju. Drzewa rosnące na południowym obszarze naturalnego rozmieszczenia uważane są przez niektórych botaników za gatunek odrębny – lipę długoogonkową (T. petiolaris), różniącą się dłuższym ogonkiem liściowym i nieco żeberkowanymi owocami[5].
Duże drzewo liściaste, osiągające wysokość do 30 m. Korona szerokości 15-20 m jest regularna, początkowo szerokostożkowata, później zamknięta, jajowato sklepiona do kulistej. Kora srebrzystoszara, podłużnie, płytko bruzdowana. Kora pozostaje gładka do późnego wieku drzewa. Gałązki pokryte szarym kutnerem[5].
Orzeszek, twardy, o średnicy 6-8 mm, kulisty, filcowato owłosiony szarym kutnerem, słabo żeberkowany[5].
Siedlisko: stanowiska słoneczne, odporna na mrozy, ciepłolubna, w lecie dobrze znosi suszę lepiej niż inne lipy, odporna na warunki miejskie, stosunkowo odporna na przemysłowe zanieczyszczenie powietrza, na choroby i owady. Chociaż jest gatunkiem cienioznośnym, wymaga większego nasłonecznienia niż lipy drobnolistna i szerokolistna[5]. Kwitnie późno, lipiec – początek sierpnia.
Lipa srebrzysta wchodzi w skład lasów dębowych wraz z grabem pospolitym i kasztanowcem białym. Najczęściej można ją spotkać w suchych górzystych rejonach, na terenach krasowych wraz z jesionem mannowym. Na zachodzie i południu spotyka się ją w lasach bukowych na wysokości 1200 m n.p.m. W 1767 r. sprowadzona do Europy, obecnie rośnie na północy Niemiec i w Wielkiej Brytanii.
Roślina ozdobna: często sadzona w parkach, a także przy domach, drogach i alejach. W Polsce sadzona w parkach i pasach ochronnych[5].
Z drewna wypala się węgiel drzewny stosowany w lecznictwie.
Roślina miododajna. Przypisywana jej bywa toksyczność dla pszczół, jednak brak na to dowodów eksperymentalnych. Obserwacje martwych pszczół pod lipami tłumaczone jest raczej ich wycieńczeniem z powodu niedostatku nektaru w czasie kwitnienia lip[8].
Sztuka kulinarna: z kwiatostanów lipy można przyrządzać wartościową herbatę, z nasion można otrzymywać bardzo dobry olej jadalny, jednak szybko jełczejący.
Jej miękkie drewno ma zastosowanie w rzeźbiarstwie i jest przydatne na wyroby tokarskie. Z drewna lipowego wykonano np. ołtarz Wita Stwosza i liczne rzeźby w kościołach. Wykonuje się z niego okleiny, zapałki, przyrządy kreślarskie, zabawki, modele i formy odlewnicze. Nie nadaje się w budownictwie na elementy zewnętrzne.
Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI:10.1371/journal.pone.0119248, PMID:25923521, PMCID:PMC4418965 [dostęp 2020-03-10](ang.).
JaromirPokorny:Drzewa znane i mniej znane. Leksykon przyrody.Warszawa:Polska Oficyna Wydawnicza BGW,1992. ISBN83-7066-379-6. Brak numerów stron w książce
GeoffreyG.BurnieGeoffreyG. i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN3-8331-1916-0, OCLC271991134.
JindřichKrejča,JanMacků:Atlas roślin leczniczych.Warszawa:Zakł. Nar. im. Ossolińskich,1989. ISBN83-04-03281-3. Brak numerów stron w książce
AnnaMazerant-Leszkowska:Mała księga ziół.Warszawa:Inst. Wyd. Zw. Zawodowych,1990. ISBN83-202-0810-6. Brak numerów stron w książce
HelmutPirc,MariaKaczorowska:Drzewa od A do Z.Warszawa:Klub dla Ciebie,2006. ISBN83-7404-323-7. Brak numerów stron w książce
EvaDreyer,HelenaTerpińska-Ostrowska,WolfgangDreyer:Drzewa i krzewy: szybkie i proste rozpoznawanie gatunków.Warszawa:Delta W-Z,2005. ISBN83-7175-381-0. Brak numerów stron w książce