Lamparcik marmurkowy[11], kot marmurkowy[12] (Pardofelis marmorata) – gatunek drapieżnego ssaka z podrodziny kotów (Felinae) w obrębie rodziny kotowatych (Felidae).
Szybkie fakty Domena, Królestwo ...
Lamparcik marmurkowy
Pardofelis marmorata[1] |
(Martin, 1837)[2] |
|
|
Systematyka
|
Domena
|
eukarionty |
Królestwo
|
zwierzęta |
Typ |
strunowce |
Podtyp |
kręgowce |
Gromada |
ssaki |
Podgromada |
żyworodne |
Infragromada |
łożyskowce |
Rząd |
drapieżne |
Podrząd |
kotokształtne |
Infrarząd |
Feloidea |
Rodzina |
kotowate |
Podrodzina |
koty |
Rodzaj |
Pardofelis Severtzov, 1858[3] |
Gatunek |
lamparcik marmurkowy |
Synonimy |
Rodzaju:
Gatunku:
- Felis diardii Jardine, 1834[5]
- Felis marmorata Martin, 1837[2]
- Felis longicaudata de Blainville, 1843[6]
- Felis charltonii J.E. Gray, 1847[7]
- Felis ogilbii Hodgson, 1847[8]
- Leopardus dosul J.E. Gray, 1863[9]
- Felis duvaucellii Hodgson, 1863[9]
- Catolynx marmoratus: J.E. Gray, 1867[4]
- Catolynx charltonii: J.E. Gray, 1867[4]
|
|
Podgatunki |
|
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[10] |
|
Zasięg występowania |
|
|
|
Zamknij
Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1837 roku brytyjski przyrodnik William Charles Linnaeus Martin, nadając mu nazwę Felis marmorata[2]. Jako miejsce typowe odłowu holotypu Martin wskazał Jawę i Sumatrę[2], ograniczone przez Robinsona i Klossa do Sumatry[13][14]. Jedyny przedstawiciel rodzaju lamparcik[11] (Pardofelis), który opisał w 1837 roku rosyjski zoolog i podróżnik Nikołaj Siewiercow[3].
Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World rozpoznają dwa podgatunki[15].
Etymologia
- Pardofelis: łac. pardus „lampart”; felis „kot”[16].
- Catolynx: zbitka wyrazowa nazw rodzajów: Catus Frisch, 1775 (kot) oraz Lynx Kerr, 1792 (ryś)[17].
- marmorata: łac. marmoratus „marmurkowaty”, od marmor, marmoris „marmur”, od gr. μαρμαρος marmaros „marmur”, od μαρμαιρω marmairō „połyskiwać”[18].
Lamparcik marmurkowy zamieszkuje lasy południowej i południowo-wschodniej Azji, występując w zależności od podgatunku[19]:
Długość ciała (bez ogona) 45–62 cm, długość ogona 35,6–55 cm; masa ciała prawdopodobnie 2–5 kg[19][20]. Futro długie, miękkie, z ubarwieniem charakterystycznym dla lamparta.
Zamieszkuje jedynie lasy, znakomicie wspina się na drzewa. Żywi się głównie drobnymi kręgowcami. Ciąża trwa ok. 65 dni, samica rodzi 2–3 młode.
Młodszy homonim Catolynx Severtzov, 1858.
W. Jardine: The naturalist’s library. Cz. 16: Natural history of the Felinae. Edynburg: W.H. Lizars, 1834, s. 221. (ang.).
J.J. Ross J.J. i inni, Pardofelis marmorata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020, wersja 2019-3 [dostęp 2020-03-06] (ang.).
W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 137. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
K. Kowalski (red.), A. Krzanowski, H. Kubiak, B. Rzebik-Kowalska & L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 142, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
H.C. Robinson & C.B. Kloss. On a collection of mammals from the Bencoolen and Palembang residencies, South West Sumatra. „Journal of the Federation of Malay States Museum”. 7 (4), s. 261, 1919. (ang.).
D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Pardofelis marmorata. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-03-06].
marmorata, [w:] The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2021-12-27] (ang.).
M.E. & F.C. Sunquist: Family Felidae (Cats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 141–168. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.).
Z. Laubach, V. Hutzley & N. Knibbe: Pardofelis marmorata. Animal Diversity Web. [dostęp 2009-08-29]. (ang.).
Identyfikatory zewnętrzne: