Loading AI tools
Krowi dzwonek (ang. cowbell) – muzyczny instrument perkusyjny z grupy idiofonów uderzanych, wywodzący się z dzwonka pasterskiego. Jest elementem zestawu perkusyjnego i w zależności od budowy może mieć różne muzyczne zastosowania.
| Klasyfikacja naukowa | |
| 111.242.11 | |
| Klasyfikacja popularna | |
| perkusyjny |
Zwane też dzwonkami alpejskimi (niem. Almglocken, Alpenglocken), zbliżone wyglądem i brzmieniem do dzwonków pasterskich, najczęściej odlewane z brązu. Są instrumentami o określonej wysokości dźwięku, strojonymi w stroju a¹=440 Hz. Stosuje się je zazwyczaj w zestawach jednooktawowych od C do c (13 dzwonków) lub dwuoktawowych (25 dzwonków). Gra się nimi potrząsając dłonią pojedynczy dzwonek, dlatego dwuoktawowy zestaw dzwonków jest obsługiwany przez trzech lub czterech dzwonkarzy. Okazjonalnie zasilają one sekcję instrumentów perkusyjnych orkiestry symfonicznej[1][2].
Dzwonki te, silnie kojarzone z Alpami, są obecne w utworach niektórych kompozytorów romantyzmu i neoromantyzmu, np. w Symfonii Tragicznej (VI Symfonia a-moll) (1903–1904) Gustava Mahlera, czy w Symfonii Alpejskiej (Alpensinfonie) (1915) Richarda Straussa[1].
.jpg)
Zwane też chromatycznymi, od powyższych dzwonków różnią się tylko brakiem klaperów, co jednak diametralnie zmienia technikę gry z potrząsania na uderzanie pałką. Dzwonki są umieszczane na stelażu w oktawowych zestawach chromatycznych. Podobnie jak w dzwonkach z klaperami, tu również każdy dzwonek jest strojony na pojedynczy dźwięk i uzyskanie pełnej oktawy (C-c) wymaga zestawu 13 dzwonków. Wysokość dźwięku zależy od wielkości dzwonka – im większy dzwonek, tym niższy jego ton. W orkiestrach symfonicznych pod koniec XX wieku zaczęto używać zestawu czterooktawowego (f-f4) obsługiwanego przez kilku perkusjonistów, ponieważ w zależności od wielkości dzwonków używa się różnej wielkości pałek[1].
Dzwonki chromatyczne szeroko wykorzystywał w swojej twórczości francuski kompozytor modernistyczny Olivier Messiaen. W kompozycji Sept haïkaï (1962) użył zestawu dwuoktawowego, w Couleurs de la cité céleste (1963) – trzyoktawowego, a w Et exspecto resurrectionem mortuorum (1964) – zestawu trzyipółoktawowego, obsługiwanego przez trzech instrumentalistów. Równie dużego zestawu dzwonków użył współczesny kompozytor holenderski Peter Schat w utworze kameralnym Signalement (1961)[1].
Niestrojone krowie dzwonki należą zasadniczo do idiofonów o nieokreślonej wysokości dźwięku. Jednak umieszczone w ich wnętrzu dwie gąbki tłumią niepotrzebne przydźwięki, dzięki czemu można osiągać określone tony[3][4]. Dzwonki te wykonuje się z grubej blachy, najczęściej pomalowanej na czarno. Ich powierzchnia może być gładka lub chropowata. Gładka daje jasną barwę dźwięku i dłuższy sustain, powierzchnia chropowata powoduje krótsze wybrzmiewanie i ciemniejszą barwę. Podobnie jak w strojonych krowich dzwonkach, wysokość dźwięku zależy od wielkości instrumentu, który standardowo jest produkowany od około 10 do ponad 20 cm wysokości (od 4 do 9 cali). Na tych większych, popularnych zwłaszcza w muzyce latynoamerykańskiej, można uzyskać dwa tony, uderzając pałką w różne części dzwonka[4][5].
Niestrojone krowie dzwonki są szeroko wykorzystywane w muzyce rozrywkowej już od lat 20. XX wieku[6]. Stały się standardowym uzupełnieniem sekcji rytmicznej w muzyce karaibskiej, kubańskiej i afrokubańskiej (latin jazz), zwłaszcza w salsie i mambo[5][7]. Są także obecne w muzyce rockowej i heavymetalowej, np. w utworach takich zespołów jak The Beatles (Hard Day’s Night, I Need You), Guns N’ Roses, Pink Floyd, Led Zeppelin, The Rolling Stones czy Iron Maiden, a także w Pretty Fly (for a White Guy) grupy The Offspring oraz w Blurred Lines w wykonaniu Robina Thicke’a[8].
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
