Wysokość dźwięku
częstotliwość tonu podstawowego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wysokość dźwięku – w muzyce, częstotliwość tonu podstawowego.
Instrumenty lub ich elementy (np. struny), podczas grania na nich, drgają z określoną częstotliwością zależną od rodzaju materiałów, z jakich zostały wykonane oraz od ich wymiarów fizycznych. Wysokość dźwięku zależna jest od ilości drgań wykonanych w jednostce czasu; im większa częstotliwość drgań, tym wyższy jest dźwięk
Częstotliwość drgań wszystkich dźwięków „a” na fortepianie, strojonych według obowiązującego obecnie stroju (a1=440 drgań na sekundę) jest następująca:
| Wysokość dźwięku | Częstotliwość (Hz) |
|---|---|
| A2 | 27,5 |
| A1 | 55 |
| A | 110 |
| a | 220 |
| a1 | 440 |
| a2 | 880 |
| a3 | 1760 |
| a4 | 3520 |
Różnice wysokości dwóch dźwięków określane są mianem interwału. Dany interwał odpowiada zawsze określonemu stosunkowi częstotliwości, np.:
W przeszłości obowiązywał tzw. strój paryski, w którym dźwięk a1 posiadał częstotliwość drgań 435 Hz, ale w 1939 r. na mocy międzynarodowego porozumienia przyjęto, jako ogólnie obowiązujący, strój a1=440 Hz.
Zobacz też
Bibliografia
- Franciszek Wesołowski: Zasady muzyki. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2008. ISBN 978-83-224-0461-4.
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.