Loading AI tools
współzałożycielka klarysek, święta katolicka, mistyczka, mniszka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Klara z Asyżu OSC, właśc. wł. Chiara Offreduccio (ur. 16 lipca 1194 w Asyżu, zm. 11 sierpnia 1253 w San Damiano) – włoska zakonnica, duchowa córka św. Franciszka z Asyżu, współzałożycielka klarysek, święta Kościoła katolickiego.
| dziewica | |
 Fresk Giotta, przedstawiający Klarę (1325) | |
| Data i miejsce urodzenia |
16 lipca 1194 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 sierpnia 1253 |
| Czczona przez | |
| Kanonizacja |
1255 |
| Wspomnienie |
11 sierpnia; |
| Atrybuty |
monstrancja, krucyfiks, lilia, lampa |
| Patronka |
Asyżu, Florencji, klarysek, kapucynek, bieliźniarek, hafciarek, praczek, chorych na oczy, radia, telewizji, malarzy |
| Szczególne miejsca kultu | |
Klara urodziła się 16 lipca 1194 roku w Asyżu[1]. Pochodziła z zamożnej rodziny, jako córka Favaronego di Offreduccio i Ortolany[2]. W młodości rodzice planowali wydać ją za mąż, ale Klara sprzeciwiła się temu planowi, chcąc odłożyć tę decyzję na później[3]. W 1209 roku usłyszała o Franciszku z Asyżu i o jego poświęceniu się ubóstwu[4]. Około rok później, jej kuzyn brat Rufin, oznajmił Biedaczynie, że Klara pragnie dołączyć do pokutników[5]. Dziewczyna, w tajemnicy przed swoimi rodzicami spotkała się z Franciszkiem, a w spotkaniu uczestniczyli także brat Filip oraz przyjaciółka Favarone – Bona z Guelfuccio[6]. W Niedzielę Palmową 18 marca 1212 roku Klara uczestniczyła we mszy, a nocą postanowiła uciec z domu i przyłączyć się do minorytów[7]. Razem ze swoją siostrą Pacyfiką, udała się do Porcjunkuli, gdzie Franciszek ściął jej włosy i nałożył habit z welonem[8]. Następnie Klara złożyła śluby posłuszeństwa Franciszkowi, a ten zakwaterował ją tymczasowo u benedyktynek w kościele św. Pawła w Bastii[8]. Jej rodzina odnalazła ją w klasztorze, robiąc jej wyrzuty, lecz dziewczyna, okazując ogoloną głowę, dała do zrozumienia, że nie zmieni decyzji[9]. Po kilku dniach Franciszek przeniósł Klarę do innego kościoła benedyktynek – św. Anioła di Panzo[9]. Tam dołączyła także siostra Klary – Agnieszka, a Franciszek dokonał jej obłóczyn[10]. Po pewnym czasie do żeńskiej wspólnoty zaczęły dołączać kolejne kobiety (między innymi matka Klary – Ortolana], więc Biedaczyna przeniósł je do kościoła św. Damiana, który kiedyś odnowił[11]. Przygotował także dla nich zasady życia, które stały się podstawą dla klauzurowego zakonu klarysek[12].
W kilka lat po zamieszkaniu w San Damiano Klara została przełożoną wspólnoty[13]. W 1216 roku Innocenty III napisał i nadał klaryskom przywilej ubóstwa[14]. Z uwagi na surowe życie pokutnicze, w połowie lat 20., Klara zaczęła poważnie chorować[15]. 17 września 1228 roku Grzegorz IX zatwierdził przywilej ubóstwa[16]. W 1247 roku Klara rozpoczęła pracę nad regułą zakonu, a trzy lata później napisała testament, z uwagi na pogorszenie się jej stanu zdrowia[16]. Rok później odwiedził ją kardynał Rinadlo Conti, protektor franciszkanów, który 16 września 1252 roku zatwierdził regułę listem Quia vos[16]. W 1253 roku w San Damiano pojawił się Innocenty IV i udzielił wiatyku[17]. 9 sierpnia papież wydał bullę Solet annuere, w której potwierdza regułę klarysek[17]. Dwa dni później Klara zmarła[18].
Proces kanonizacyjny rozpoczął papież Innocenty IV bullą Gloriosus Deus z 18 października 1253 roku, skierowaną do biskupa Bartłomieja ze Spoleto. Oficjalna bulla kanonizacyjna Clara claris præclara została promulgowana przez papieża Aleksandra IV 26 września 1255 roku w katedrze w Anagni[19]. Papieski dokument, będący oficjalnym potwierdzeniem cnót i świętości życia Klary z Asyżu, odpowiadając na postawione w Gloriosus Deus pytania, przedstawia w zaledwie 25 paragrafach okres obejmujący lata od wstąpienia na drogę życia zakonnego, poprzez swoje lata spędzone za klauzurą, aż do chwili odejścia z tego świata. Clara claris præclara kończą opisy cudów, które zostały dokonane za przyczyną świętej, zarówno za jej życia, jak i w chwili śmierci.
Klara jest patronką Asyżu, Florencji, klarysek, kapucynek, praczek, hafciarek i bieliźniarek, a także radia i telewizji (od 1956 roku)[20].
Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim jest obchodzone 11 sierpnia[21].
W ikonografii przedstawiana jest z monstrancją w ręku, z której znajduje się Najświętszy Sakrament[21].
Reguła św. Klary Dziewicy – nazwana przez samą Klarę Sposobem życia ubogich sióstr jest dokumentem regulującym życie wspólnoty klarysek, naśladowczyń św. Franciszka z Asyżu. Jej pełny tekst zawiera bulla papieża Innocentego IV Solet annuere z 9 sierpnia 1253 roku. Święta dożyła jej zatwierdzenia przez Stolicę Apostolską. Na dwa dni przed jej śmiercią wysłannicy papiescy wręczyli jej dokument zatwierdzający, który po dziś dzień przechowywany jest w Asyżu. Przed powstaniem Reguły wspólnota klariańska odwoływała się do napisanej w latach 1212-13 przez św. Franciszka Forma vivendi. Obok Forma vivendi na formację Reguły wywarł ogromny wpływ Przywilej ubóstwa zatwierdzony najpierw słownie przez Innocentego III, a następnie na piśmie przez papieża Grzegorza IX dnia 17 września 1228 roku. Pisząc swą Regułę Klara odwołała się do Reguły dla braci żyjących w eremach oraz Reguły zatwierdzonej z 1223 napisanych przez Franciszka z Asyżu. W VI rozdziale święta cytuje wprost Franciszka.
Elementami duchowości klariańskiej, zbliżonej do sposobu życia franciszkańskiego, które łatwo odnaleźć można w tekście Reguły klariańskiej, są: praktyka pokuty, życie ewangelią, trwanie w dobrowolnym ubóstwie, zabieganie o chrześcijańskie braterstwo, wierność Kościołowi katolickiemu, święte milczenie, zachowanie klauzury. Stanowią one gwaranty i środowisko dla prowadzenia życia kontemplacyjnego.
Testament św. Klary Dziewicy – napisany w ostatnich latach jej życia, w czasie wielkiego oczekiwania na zatwierdzenie wcześniej skompilowanej Reguły. Podobnie jak w Regule odnajdujemy w nim główne cechy duchowości klariańskiej. Podkreślone zostaje przyjęcie dobrowolnego ubóstwa przez siostry. Klara poddaje w nim swoją młodą wspólnotę władzy Kościoła Rzymskiego i opiece Zakonu Braci Mniejszych. Uznaje się siostrą i duchową córką Biedaczyny z Asyżu. Wcześniejsze wątpliwości co do autentyczności dokumentu zostały rozwiane dzięki odnalezieniu kodeksów pochodzących z XIV i XV wieku.
Do pism św. Klary zaliczane są jej cztery listy do świętej Agnieszki z Pragi, jeden do Ermentrudy z Bruges.
Listy do Agnieszki Praskiej pisała Klara odpowiednio w latach 1234, 1235-36, 1238 i 1253. Ich autentyczność nigdy nie była podważana. Prezentują program ascetyczny, który ma być pomocą dla adresatki w kroczeniu drogą ubóstwa i miłości do Chrystusa.
Trudno jest określić datę powstania Listu do Ermentrudy. Biorąc pod uwagę dzisiejszy stan badań, jego autentyczność nie jest przez wszystkich akceptowana. Chociaż istnieją paralelizmy z pozostałymi listami św. Klary, dotyczące doktryny, zauważa się znaczące różnice w stylu i w warstwie językowej.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
