![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/17/Afroasiatic_languages-fr.svg/langpl-640px-Afroasiatic_languages-fr.svg.png&w=640&q=50)
Języki semickie
gałąź rodziny afroazjatyckiej / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Języki semickie – rodzina języków, należąca do języków afroazjatyckich, wywodząca się z języka prasemickiego. Językami semickimi posługuje się obecnie ok. 280 mln mówiących, zamieszkujących głównie na Bliskim Wschodzie, w Afryce Północnej i Etiopii.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/17/Afroasiatic_languages-fr.svg/640px-Afroasiatic_languages-fr.svg.png)
Rodzina języków semickich obejmuje języki fleksyjne, poświadczone od końca IV tysiąclecia p.n.e. do dziś. W starożytności językami semickimi posługiwano się na obszarze między Morzem Śródziemnym a Tygrysem oraz na północno-wschodnich wybrzeżach Afryki[1]. Współcześnie do najważniejszych języków rodziny semickiej zaliczają się:
Współczesne żywe języki semickie, np. arabski czy hebrajski, ze względu na charakterystyczną dla języków afroazjatyckich budowę spółgłoskowo-rdzeniową (zob. alternacja), używają spółgłoskowych pism alfabetycznych (abdżadów), zwyczajowo pisanych od prawej do lewej. Fonetycznie charakteryzują się dużą liczbą spółgłosek gardłowych. Języki semickie wykazują też wiele cech typologicznych wspólnych z językami indoeuropejskimi, co świadczy o kontaktach tych dwóch rodzin w głębokiej starożytności.