Język staroangielski
język angielski z czasów sprzed inwazji normańskiej / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Język staroangielski?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Język staroangielski (ang. Old English; stang. Ænglisc, Anglisc lub Englisc sprǣc, wym. /ˈenɡliʃ/) lub język anglosaski[uwaga 1] (ang. Anglo-Saxon; stang. Ængle-Seaxisce sprǣc) – najwcześniejsza znana forma języka angielskiego używana w Anglii oraz w południowej i zachodniej Szkocji we wczesnym średniowieczu. Język został przywieziony do Wielkiej Brytanii przez Anglosasów w połowie V wieku, a pierwsze teksty w tym języku datuje się na połowę VII wieku. Po inwazji Normanów na Anglię w 1066 roku, język angielski został na jakiś czas zastąpiony przez język anglo-normandzki (dialekt języka staronormandzkiego, przodek języka francuskiego), który był wówczas używany przez klasę wyższą. Okres ten uważa się za schyłek ery języka staroangielskiego, który będąc pod silnym wpływem języka anglo-normandzkiego, stopniowo ewoluował w język średnioangielski.
Ten artykuł dotyczy okresu w historii języka angielskiego. Zobacz też: lista języków mylnie postrzeganych jako staroangielski. |
Obszar |
Anglia (poza najbardziej wysuniętym północnym i południowym wschodem), południowa i zachodnia Szkocja, wschodnie obrzeża dzisiejszej Walii | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Liczba mówiących |
język wymarły | ||||||
Pismo/alfabet |
fuþork, potem łacińskie (alfabet staroangielski) | ||||||
Klasyfikacja genetyczna | |||||||
Kody języka | |||||||
ISO 639-2 | ang | ||||||
ISO 639-3 | ang | ||||||
ISO 639-6 | ango | ||||||
IETF | ang | ||||||
Glottolog | olde1238 | ||||||
GOST 7.75–97 | ста 623 | ||||||
Linguist List | ang | ||||||
SIL | ANG | ||||||
Dialekty | |||||||
| |||||||
W Wikipedii | |||||||
| |||||||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język staroangielski wyewoluował z grupy dialektów anglofryzyjskich oraz języków germańskich Morza Północnego, początkowo używanych przez plemiona germańskie tradycyjnie zwane Anglami, Sasami i Jutami. Kiedy Anglosasi stali się grupą dominującą w Anglii, ich język zastąpił języki używane w Brytanii, tj. język brytyjski, jeden z języków celtyckich, oraz łacinę, która pojawiła się w Brytanii po inwazji Rzymian. Staroangielski posiadał cztery podstawowe dialekty, powiązane z anglosaskimi królestwami: kentyjski, mercyjski, northumbryjski i zachodniosaski. Ten ostatni stworzył podstawy dla standardu literackiego w późnym okresie języka staroangielskiego[2], pomimo że formy dominujące w średnio- i nowoangielskim pochodzą głównie z dialektu mercyjskiego. Mowa zachodnich i północnych części Anglii była pod dużym wpływem języka staronordyckiego co spowodowane było panowaniem Skandynawów i zasiedlaniem tamtych ziem od IX wieku.
Staroangielski jest jednym z zachodniogermańskich języków i jest ściśle powiązany z językami starofryzyjskim i starosaksońskim. Tak jak w przypadku innych starogermańskich języków, różni się on znacząco od obecnej formy języka angielskiego i jest praktycznie niezrozumiały dla rodzimych użytkowników języka angielskiego. W gramatyce języka staroangielskiego rzeczowniki, przymiotniki, zaimki i czasowniki posiadają wiele form fleksyjnych nieznanych obecnie w języku angielskim. Szyk wyrazów w staroangielskim jest również dużo bardziej wolny niż obecnie[3] . Najstarsze znane inskrypcje w staroangielskim zostały zapisane przy użyciu systemu runicznego (fuþork), który od około VIII wieku został zastąpiony zmodyfikowaną wersją alfabetu łacińskiego.