Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jean-Nicolas Corvisart (ur. 5 lutego 1755 w Dricourt, zm. 15 września 1821) – francuski medyk, pionier kardiologii, profesor College de France, osobisty lekarz Napoleona Bonaparte.
.svg)
Urodził się w miejscowości Dricourt 5 lutego 1755[1]. Był synem prawnika[2]. Początkowo skierowany przez ojca do szkoły prawniczej, przejawiał jednak znaczne zainteresowanie sztuką lekarską[3]. Podjął studia medyczne w Paryskim Faculté de médecine[2]. W 1782 uzyskał tytuł lekarza[1]. Praktykę lekarską rozpoczął w paryskiej parafii Saint Sulpice[1]. Dawał też prywatne kursy fizjologii, położnictwa i chirurgii[4][5]. W 1785 uzyskał stopień doktora[4]. W 1788 zatrudniono go jako lekarza i wykładowcę w Hopital de la Charité[4][2][5]. W latach 90. został profesorem patologii klinicznej na College de France[2]. Dawał wykłady w szpitalach Necker i Cochin[4]. Redagował periodyk "Journal de Medicine, Chirurgie et Pharmacie"[2]. W 1797 przetłumaczył na francuski dzieło Maximilliana Stolla o gorączkach pt. Aphorisms on the Knowledge and Cure of the Fevers[2][6].
Wyróżniał się talentem chirurgicznym i był uważany za eksperta w dziedzinie medycyny; w 1801 przedstawiono go Napoleonowi Bonaparte[5]. Około 1804[6][7] lub 1806[5] został jego osobistym lekarzem; funkcję tę sprawował do 1815[7]. Cieszył się dużym zaufaniem cesarza[7]. Leczył również cesarzową Józefinę[6]. W 1808 nadano mu tytuł barona[5]. W 1811 przyjęto go do grona Francuskiej Akademii Nauk[5]. Był oficerem Orderu Legii Honorowej i komandorem Królewskiego Orderu Holandii[8]. Zmarł 15 września 1821[9].
Jego wydana w 1806 praca pt. Essai sur les maladies et les lésions organiques du cæur et des gros vaisseaux stanowi pionierskie dzieło w dziedzinie kardiologii[10]. Zawiera m.in. dokładny opis niewydolności serca z podziałem na fazy[10]. Corvisart zaproponował w tej pracy autorską kategoryzację schorzeń serca[10]. Ponadto zawarł w książce pierwszy opis przypadłości znanej w późniejszej medycynie jako zapalenie osierdzia[10]. Dokonał własnego podziału czynników chorobotwórczych na wewnętrzne i zewnętrzne[11]. Od jego nazwiska pochodzą medyczne nazwy opisanych w tej książce: syndromu Fallota-Corvisarta, objawu znanego jako Twarz Corvisarta[12], oraz tzw. choroby Corvisarta (Kardiomiopatia przerostowa)[13][14][15].
W 1808 przetłumaczył na język francuski dzieło Leopolda von Auerbruggera nt. kardiologii, popularyzując tym samym postulowaną w tej książce metodę osłuchiwania i opukiwania pacjenta[16]. Corvisart był jednym z pierwszych we Francji lekarzy stosujących tę metodę[15]. Wydana w 1808 książka była raczej rozwiniętą wersją pracy Auerbruggera aniżeli tylko jej tłumaczeniem[7]. Zainteresowanie się Corvisarta tymi metodami wynikało częściowo z rosnącej wówczas we Francji popularności filozofii sensualistycznej[17].
Do grona jego uczniów należeli m.in. François Xavier Bichat, Pierre Brettonneau, Guillaume Dupuytren i René Laennec[15]. Ten ostatni rozwinął i udoskonalił osiągnięcia Corvisarta w dziedzinie osłuchiwania, opracowując pierwsze prototypy stetoskopu[17].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
