Loading AI tools
papież XIII-wieczny Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Innocenty IV (łac. Innocentius IV, właśc. Sinibaldo Fieschi; ur. ok. 1195 w Genui, zm. 7 grudnia 1254 w Neapolu[1]) – papież w okresie od 25 czerwca 1243 do 7 grudnia 1254[2].
| Sinibaldo Fieschi | ||
| Papież Biskup Rzymu | ||
.png) | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
ok. 1195 | |
| Data i miejsce śmierci |
7 grudnia 1254 | |
| Miejsce pochówku | ||
| Papież | ||
| Okres sprawowania |
1243-1254 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Kreacja kardynalska |
1227 | |
| Pontyfikat |
28 czerwca 1243 | |
| Konsekrator |
nieznany | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Urodził się w Genui jako syn Hugona (Ugo Fieschi), hrabiego Lavagny[1], stronnika gibelinów opowiadających się za władzą cesarską we Włoszech. Nad jego wychowaniem pieczę sprawował stryj Opizjusz (Obizzo Fieschi), biskup Parmy. Odebrał staranne wykształcenie prawnicze (prawo kanoniczne i rzymskie) na uniwersytetach w Bolonii[1] i Parmie, gdzie potem wykładał. W 1227 roku został wicekanclerzem Kościoła i kardynałem[1]. Po śmierci Celestyna IV, nastąpił okres niemal dwuletniej sediswakancji, w czasie której kardynałowie usiłowali pertraktować z cesarzem uwolnienie dwóch kardynałów[1]. W końcu, 2 czerwca 1243, wybrano w Anagni Sinibalda Fieschi[1].
Zaraz po objęciu Stolicy Piotrowej, papież chciał zakończyć konflikt z Fryderykiem II[2]. 31 marca 1244 uzgodnili oni traktat pokojowy, który uwzględniał wycofanie wojsk cesarskich z Państwa Kościelnego i zdjęcie ekskomuniki z Fryderyka[1]. Jednak ze względu na nieufność obu stron, do podpisania traktatu nie doszło[2]. W 1245 roku Innocenty zwołał sobór lyoński I[2]. Na sobór został także wezwany król Fryderyk, lecz się na nim nie stawił; został tam uznany winnym krzywoprzysięstwa i złożony z tronu[1]. Papież popierał każdego antykróla niemieckiego, a konflikt zakończyła dopiero śmierć Fryderyka 13 grudnia 1250 roku[2]. Formalnym następcą tronu był syn Fryderyka, Konrad IV, lecz Innocenty stwierdził, że nie poprze żadnego Hohenstaufa[2]. Papież proponował tron niemiecki m.in. Ryszardowi z Kornwalii, Karolowi Andegaweńskiemu i Henrykowi III. Ten ostatni przyjął koronę dla swojego syna, Edmunda[1]. Jednak po śmierci Konrada VI, władzę w Niemczech, jako regent, przejął nieślubny syn Fryderyka, Manfred[1]. Papież zdecydował się go uznać, gdyż nowy król uznał Innocentego za suzerena[1]. Wkrótce potem, Manfred wystąpił przeciwko papieżowi (który przeniósł się do Neapolu) i rozbił jego wojska pod Foggią[1].
Na soborze zostały również poruszone sprawy ponownego zajęcia Jerozolimy przez muzułmanów[2]. W wyniku tego, Innocenty nakłonił francuskiego króla Ludwika IX[2], do zorganizowania VII wyprawy krzyżowej, która zakończyła się jednak całkowitym niepowodzeniem[2].
W 1243 wydał decyzję, na mocy której w kraju podbijanym przez Krzyżaków powstały cztery diecezje: chełmińska, pomezańska, warmińska i sambijska[1]. W 1246 jego wysłannicy jako pierwsi Europejczycy przybyli do wielkiego chana mongolskiego z listem od niego. Papieskie poselstwo przekazali Jan di Piano Carpini i Benedykt Polak[1], a ich relacja jest najstarszym wiarygodnym źródłem wiedzy o państwie mongolskim.
W 1248 roku nadał unikatowy przywilej Chorwatom używania swojego ojczystego języka i głagolickiego pisma w katolickiej liturgii. Przywilej ten przetrwał 7 stuleci (inaczej niż np. chiński) – aż dopiero sobór watykański II w latach 1962–1965 dopuścił oficjalnie inne narodowe języki do katolickiej liturgii.
W 1252 roku wydał bullę Ad extirpanda (łac. „Aby wykorzenić”), w której zezwolił sądom kościelnym na stosowanie tortur wobec osób podejrzanych o herezję, a władze świeckie zobowiązał do przymuszania heretyków za pomocą tortur do składania zeznań obciążających oraz do wydania wszystkich swoich wspólników[3].
8[2] albo 17 września[4] 1253 roku kanonizował Stanisława ze Szczepanowa, biskupa krakowskiego[2].
Dążył do zyskania władzy powszechnej przez papiestwo. Zmarł w Neapolu, 7 grudnia 1254[2].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
