Loading AI tools
konkurs muzyczny Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
I Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina (również I Konkurs Chopinowski; nazwa historyczna Pierwszy Międzynarodowy Konkurs Pianistów im. Szopena[1]) – pierwsza, inauguracyjna edycja Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina, która rozpoczęła się 23 stycznia 1927 w Warszawie. Organizatorem konkursu było Warszawskie Towarzystwo Muzyczne[2].
Zwycięzca I Konkursu Chopinowskiego, Rosjanin Lew Oborin | |
Pełna nazwa |
I Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina |
---|---|
Termin |
23–30 stycznia 1927 |
Państwo | |
Miejscowość | |
Obiekt | |
Organizator | |
Tematyka |
Inicjatorem konkursu był pianista i pedagog Jerzy Żurawlew, który pod wpływem Aleksandra Michałowskiego – wybitnego interpretatora dzieł Fryderyka Chopina – w 1925 rozpoczął starania o pozyskanie środków na zorganizowanie konkursu pianistycznego[3]. Pierwszy Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina odbył się dzięki finansowym wsparciu Henryka Rewkiewicza - przedsiębiorcy, miłośnika muzyki, członka zarządu Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego[4]. Pomysłodawca konkursu tak m.in. wspominał ten moment[3]:
Spotkałem się z absolutnym niezrozumieniem, obojętnością, a nawet niechęcią. Opinia muzyków była jednomyślna: „Chopin jest tak wielki, że sam się obroni”. W Ministerstwie oznajmiono, że nie ma na to środków (…), a w ogóle pomysł jest nierealny do wykonania.
Patronat nad konkursem objął prezydent RP Ignacy Mościcki[3]. Miejscem przesłuchań konkursowych była sala koncertowa Filharmonii Warszawskiej[3].
W konkursie mogli wystąpić kandydaci mający co najwyżej 28 lat[5]. Wzięło w nim udział ostatecznie 26 pianistów z 8 krajów (16 z Polski, 4 z ZSRR oraz po 1 z Austrii, Belgii, Holandii, Łotwy, Szwajcarii i Węgier)[3]. Konkurs odbył się w dniach 23–30 stycznia 1927, choć pierwotnie planowano jego rozpoczęcie na 15 października 1926 w dniu odsłonięcia w Łazienkach Królewskich pomnika Fryderyka Chopina dłuta Wacława Szymanowskiego[3]. Był on dwuetapowy (eliminacje i finał). Zwyciężył Rosjanin Lew Oborin[6]. Warto dodać, że wśród reprezentantów Związku Radzieckiego znalazł się 20-letni wówczas Dmitrij Szostakowicz, późniejszy wybitny kompozytor XX wieku, lecz w konkursie otrzymał on jedynie wyróżnienie[3].
Profesor Stanisław Niewiadomski o zwycięzcy Oborinie tak m.in. napisał w prasie warszawskiej[6]:
Pierwsze miejsce wśród kandydatów wczorajszych zajął Lew Oborin (...). Ogólny rezultat gry stanął na wyżynie (...). Słuchacza Słowianina podbija Oborin poetyczną, niezmiernie ujmującą prostotą, wysoce uduchowionym pojmowaniem muzyki Chopinowskiej, skromnością i duchową czystością swej sztuki wykonawczej (...). Całość każdego utworu ma z góry właściwy plan rozumny i zgodny z treścią dzieła i duchem autora. Słowem, stoimy tu już na gruncie prawdziwej sztuki.
Podczas I Konkursu Chopinowskiego jury składało się prawie wyłącznie z przedstawicieli polskiego środowiska muzycznego[2]. Jurorzy oceniali występ pianisty przyznając mu punkty w skali od 0 do 12 na każdym etapie[7]. Suma punktów uzyskanych w eliminacjach i finale decydowała o ostatecznej klasyfikacji.
Komitet organizacyjny konkursu[8] | ||
Lp. | Osoba | Informacje dodatkowe |
1. | Leopold Binental | skrzypek, chopinolog |
2. | Władysław de Bondy | pisarz, poeta |
3. | Tadeusz Czerniawski | kompozytor |
4. | Włodzimierz Czetwertyński | prezes Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki |
5. | Mateusz Gliński | dyrygent, krytyk muzyczny |
6. | Tadeusz Stanisław Grabowski | historyk |
7. | Ferdynand Hoesick | chopinolog, wydawca |
8. | Juliusz Kaden-Bandrowski | pisarz, publicysta |
9. | Witold Maliszewski | kompozytor, dyrektor Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki |
10. | Aleksander Michałowski | pianista |
11. | Antoni Ponikowski | prezes Rady Naczelnej Zjednoczenia Polskich Związków Śpiewaczych i Muzycznych |
12. | Felicjan Szopski | kompozytor i krytyk muzyczny |
13. | Józef Śmidowicz | pianista, profesor Konserwatorium Warszawskiego |
14. | Michał Wyszyński | dyrygent |
Kalendarz konkursu | ||||||||
Faza konkursu | Data | |||||||
23.01[9] | 24.01[10] | 25.01[11] | 26.01[12] | 27.01[13] | 28.01[14] | 29.01[15] | 30.01[16] | |
Ceremonia otwarcia | 11:00 | |||||||
Eliminacje | 12:30 | 12:30 | 12:30 | 12:30 | 12:30 | 12:30 | ||
Finał | 16:00 | 12:00 | ||||||
Ceremonia zamknięcia | 12:00 | |||||||
Do konkursowego przebiegu przesłuchań oraz podziału nagród powołano jury, w następującym składzie[3][17]:
W konkursie wykonywane były z pamięci wyłącznie utwory Fryderyka Chopina. W eliminacjach kandydaci wykonywali wybrane utwory spośród wyszczególnionych w regulaminie: nokturnów, etiud, preludiów, obowiązkowo – Polonez fis-moll op. 44, ballad oraz mazurków[2].
W sali Filharmonii Warszawskiej 23 stycznia 1927 o godzinie 11:00 rozpoczęła się ceremonia inauguracji I Konkursu Chopinowskiego[9], podczas której orkiestra pod batutą Emila Młynarskiego odegrała Poloneza op. 53 Fryderyka Chopina, po czym w krótkich przemówieniach wystąpili dyrektor Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego, prof. Witold Maliszewski, a następnie głos zabrał (przemawiając po francusku) prezes Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego, Włodzimierz Czetwertyński[19].
Po ceremonii otwarcia (23 stycznia) rozpoczęły się pierwsze przesłuchania konkursowe w kolejności ustalonej drogą losowania[19]. Jako pierwsi wystąpili kolejno: Bolesław Woytowicz, Stanisław Chętkowski, Leopold Münzer i Wanda Piasecka[19][9]. Przesłuchania eliminacyjne zakończyła 28 stycznia Polka Janina Wysocka-Ochlewska[14].
Uczestnicy I Konkursu Chopinowskiego
|
Po zakończeniu przesłuchań eliminacyjnych 28 stycznia jury przystąpiło do wyłonienia finalistów. Po półtoragodzinnych obradach o godzinie 15:45 przewodniczący jury Witold Maliszewski ogłosił listę 8 pianistów (po czterech z Polski i ZSRR) dopuszczonych do przesłuchań finałowych[14]. Tego samego dnia przesłuchania finałowe z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Warszawskiej pod batutą Emila Młynarskiego rozpoczął Polak Leopold Münzer, wykonując dwie części I Koncertu fortepianowego e-moll op. 11, Fryderyka Chopina[14]. W finale należało wykonać (I i II lub II i III) część z wybranego koncertu fortepianowego[2]. Rosjanin Jurij Briuszkow, który zakwalifikował się do finału, na skutek odniesionej kontuzji ręki zrezygnował z występu, a zastąpił go Polak Edward Prażmowski, który zakończył przesłuchania finałowe[15].
Finaliści[14][20]
|
30 stycznia o godz. 12 rozpoczęła się ceremonia zamknięcia I Konkursu Chopinowskiego. Po ogłoszeniu wyników, wręczeniu nagród i okolicznościowych dyplomów, głos zabrał przewodniczący jury Witold Maliszewski, motywując podjęte rozstrzygnięcia[16]. Następnie wystąpili z koncertem laureatów: Róża Etkin, grając Koncert f-moll op. 21, Lew Oborin (Fantazja f-moll op. 49, Nokturn c-moll, dwa preludia i Polonez fis-moll op. 44) oraz Stanisław Szpinalski (Koncert f-moll op. 21)[16].
Po zakończeniu występu ostatniego finalisty jury przystąpiło do końcowych obrad (29 stycznia) podając około 22:30 ostateczne rezultaty konkursu[15]. Wszyscy laureaci otrzymali stosownie do zajętego miejsca odpowiednią nagrodę finansową, wyróżnieni okolicznościowy dyplom honorowy, a pozostali dyplomy uczestnictwa[21].
Nagrody główne | ||||
Nagroda | Laureat | Kraj | Wysokość nagrody[22] | Fundator nagrody[21] |
1 | Lew Oborin[6] | ZSRR | 5000 zł[uwaga 3] | Prezydent RP |
2 | Stanisław Szpinalski | Polska | 3000 zł | Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego |
3 | Róża Etkin | Polska | 2000 zł | Prezydent miasta stołecznego Warszawy |
4 | Grigorij Ginzburg | ZSRR | 1000 zł | Wyższa Szkoła Muzyczna im. Fryderyka Chopina w Warszawie |
Wyróżnienia | ||||
Wyróżniony | Kraj | Wyróżnienie | ||
Jurij Briuszkow | ZSRR | Dyplom honorowy | ||
Jakub Gimpel | Polska | |||
Guillaume Mombaerts | Belgia | |||
Leopold Münzer | Polska | |||
Théo van der Pas | Holandia | |||
Edward Prażmowski | Polska | |||
Dmitrij Szostakowicz | ZSRR | |||
Bolesław Woytowicz | Polska | |||
Nagroda Specjalna | ||||
Nagroda | Nagrodzony | Kraj | Fundator nagrody | |
Najlepsze wykonanie mazurków | Henryk Sztompka | Polska | Polskie Radio | |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.