![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/bf/FeleHel_%25282%2529.jpg/640px-FeleHel_%25282%2529.jpg&w=640&q=50)
Hardingfele
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Hardingfele – norweski instrument muzyczny ludowy z grupy chordofonów smyczkowych[1].
![]() | |||
Klasyfikacja naukowa | |||
321.322-71 | |||
Klasyfikacja popularna | |||
instrument smyczkowy | |||
Podobne instrumenty | |||
|
Hardingfele są podobne do skrzypiec[2], mają nieco węższy korpus z wypukłymi płytami górną i dolną; nie mają ujednoliconego stroju[1]. Poza czterema strunami melodycznymi mają 4 lub 5, rezonujących podczas gry strun burdonowych, które rozciągnięte są pod szyjką[3]. Są zazwyczaj bogato zdobione inkrustacjami z masy perłowej i ornamentami wykonanymi tuszem[4].
Szyjka instrumentu jest krótka, podstrunnica płaska, a podstawek tylko lekko wyoblony – taka konstrukcja przystosowuje go do gry w pierwszej pozycji, i smyczkowania dwóch strun jednocześnie. Spośród rozmaitych strojów najpopularniejszym jest a, d1, a1, e2[1].
Hardingfele pojawiły się w połowie XVII wieku w południowo-zachodniej części Półwyspu Skandynawskiego. W XVIII wieku rozpowszechniły się głównie za pośrednictwem warsztatu lutniczego Isaka Nilssena Botnena(inne języki) i jego syna – Tronda Isaksena Flatebø[5]. Używane były przede wszystkim do wykonywania muzyki akompaniującej tańcom (bygdedans(inne języki)[6])[4]. W muzyce poważnej wykorzystywał je m.in. Edvard Grieg[5]. Od końca XX wieku ich wykorzystanie jest wznawiane w ruchu odnowy kultury ludowej[1]; są symbolem norweskiej kultury narodowej[4][1].