Strój instrumentu

Strój instrumentu – zestaw wysokości dźwięków przyporządkowanych do elementów dźwiękotwórczych (wibratorów) instrumentu muzycznego^[1][2][3].

Strój skrzypiec

Strój kontrabasu

Strój violi da gamba

Przykładowo, cztery struny skrzypiec nastrojone są strojem kwintowym^[1] g, d¹, a¹, e^2[3], cztery struny kontrabasu – strojem kwartowym E₁, A₁, D, G^[4], sześć strun violi da gamba – strojem kwartowo-tercjowym D, G, c, e, a, d^1[5]. W instrumentach dętych, strój ma nazwę dźwięku, który wydaje piszczałka przy swojej naturalnej długości – bez skracania i wydłużania (np. za pośrednictwem otworów we flecie lub krąglików w trąbce), i bez przedęcia^[1].

Wysokość dźwięków wydawanych przez elementy dźwiękotwórcze instrumentów muzycznych ulega zmianie w trakcie eksploatacji i pod wpływem zmian temperatury i wilgotności powietrza. Instrumenty wymagają okresowego strojenia. Orkiestra stroi się wg dźwięku a¹ (440 Hz), wzorcowanego obojem, który jest najmniej podatny na wahania stroju powodowane warunkami atmosferycznymi^[6].

Przypisy

1. Baculewski et al. 2006 ↓, s. 845.
2. Wesołowski 2018 ↓, s. 86.
3. strój, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2024-04-03].
4. Drobner 1997 ↓, s. 74.
5. Drobner 1997 ↓, s. 45.
6. Ekiert 2006 ↓, s. 481.

Bibliografia

• Krzysztof Baculewski et al.: Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-13410-0.
• Mieczysław Drobner: Instrumentoznawstwo i akustyka. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997. ISBN 83-224-0469-7.
• Janusz Ekiert: Bliżej muzyki: encyklopedia. Warszawa: Muza SA, 2006. ISBN 978-83-7200-087-3.
• Franciszek Wesołowski: Zasady muzyki. Wyd. XVIII. Kraków: PWM, 2018. ISBN 978-83-224-0461-4.

Encyklopedie internetowe (musical concept):

• PWN: 3980487