![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/49/Villa_Adriana_Opus_Sectile_Piccole_Terme.jpg/640px-Villa_Adriana_Opus_Sectile_Piccole_Terme.jpg&w=640&q=50)
Inkrustacja (zdobnictwo)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Inkrustacja – technika zdobienia elementów architektonicznych, przedmiotów codziennego użytku i wyrobów artystycznych.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/49/Villa_Adriana_Opus_Sectile_Piccole_Terme.jpg/640px-Villa_Adriana_Opus_Sectile_Piccole_Terme.jpg)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/95/Inlay_work.jpg/640px-Inlay_work.jpg)
Polega na wykonywaniu wgłębień w podłożu kamiennym, metalowym lub w twardym drewnie i wklejaniu w nie odpowiednio przyciętych płytek z różnych, zwykle cennych materiałów, np. kości słoniowej, masy perłowej, rogu, kamieni szlachetnych i półszlachetnych, drewna, metalu, złota i innych[1][2]. W różnych okresach inkrustowane ornamenty i kompozycje powstawały z motywów geometrycznych lub roślinnych, przedstawiały sceny figuratywne lub pejzażowe[1].
Technika znana już w starożytności, w starożytnym Egipcie i Mezopotamii. Sporadycznie występowała w architekturze wczesnośredniowiecznej[1]. Rozpowszechniła się w renesansie; najpierw we Włoszech, a następnie w całej Europie. Rozkwit tej techniki przypada na XVII–XVIII wiek we Francji[3].
Stosowana była do zdobienia ścian (np. w inkrustacyjnym stylu pompejańskiego malarstwa ściennego)[1], stalli kościelnych, ambon, drzwi i boazerii, mebli, wyrobów artystycznych i użytkowych[1][2].
Ornament na podłożu metalowym wykonany z metalu o innej barwie określa się terminem damaskinaż[1].