Haktywizm
działalność hakerska prowadzona w szczytnym celu, zwykle społecznym lub politycznym Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
działalność hakerska prowadzona w szczytnym celu, zwykle społecznym lub politycznym Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Haktywizm (w ang. hacktivism to połączenie słów hacking i activism) – użycie komputerów i sieci do promowania celów społecznych i politycznych, zwłaszcza wolności słowa, praw człowieka i dostępu do informacji[1].
Działania są podejmowane z założeniem, że właściwe użycie nowych technologii może przynieść takie same, jeśli nie lepsze skutki jak konwencjonalne protesty, aktywizm polityczny i społeczny czy obywatelskie nieposłuszeństwo.
Angielski termin hacktivism powstał z połączenia dwóch słów źródłowych: hacking i activism[2]. Ani słownik języka polskiego PWN online ani Wielki Słownik Języka Polskiego online nie zawierają polskiego odpowiednika tego terminu[3][4], natomiast rejestr najnowszego słownictwa polskiego prowadzony przez Obserwatorium Językowe Uniwersytetu Warszawskiego definiuje haktywizm jako „działalność hakerską prowadzoną w szczytnym celu, zwykle społecznym lub politycznym”[5] i „Mały słownik sztuki technologicznej” na portalu Culture.pl prowadzonym przez Instytut Adama Mickiewicza jako „formę aktywizmu społecznego i politycznego uprawianego przy wykorzystaniu sieci internetowej i narzędzi hakerskich”[6]. W polskich mediach i środowisku naukowym funkcjonują słowa: haktywizm i haktywista[7][8][9].
Ideały haktywizmu nakreślił amerykański poeta John Perry Barlow, współtwórca Electronic Frontier Foundation w swojej Deklaracji niepodległości cyberprzestrzeni z 1996 roku[10][11]. Samo stworzenie terminu hacktivism jest przypisywane grupie hackerów The Cult of the Dead Cow (cDc), wczesnej hackerspace[2][12]. Termin ten miał się pojawić na ich liście mailowej w 1996 roku[2][13][uwaga 1]. W 1999 roku członkowie CdC powołali do życia organizację Hacktivismo, która opowiada się za przestrzeganiem powszechnej deklaracji praw człowieka i Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych w stosunku do wszelkiej działalności internetowej, w szczególności za prawem dostępu do informacji i wolnością internetu od cenzury państwa[14]. Członkowie Hacktivismo skoncentrowali się na rozwijaniu umiejętności i narzędzi oprogramowania na rzecz poparcia wolności słowa i prywatności, uważając ataki typu DoS czy defacement za nieetyczne[15].
Termin hacktivism został podchwycony przez media w ostatnich latach wojny domowej w Kosowie, kiedy aktywiści z całego świata stosowali ataki cybernetyczne wobec krajów zaangażowanych w konflikt w proteście przeciwko tej wojnie[15].
Haktywizm zaobserwowano pod koniec lat 80. XX wieku wraz z rozwojem hakerstwa[15]. Początkowo haktywiści stosowali wirusy i robaki dla rozprzestrzeniania przesłania protestu[15].
Jednym z pierwszych aktów haktywizmu było wpuszczenie robaka do sieci NASA i Departamentu Energii Stanów Zjednoczonych w 1989 roku w proteście przeciwko wystrzeleniu w kosmos wahadłowca z radioaktywnym plutonem na pokładzie, tzw. Worms Against Nuclear Killers (WANK)[15]. Wpuszczenie robaka WANK było akcją hakerów australijskich, a sam robak był prostej konstrukcji i atakował jedynie konta, które miały hasło dostępu takie samo jak nazwa użytkownika[12].
W latach 90. XX wieku haktywiści zaczęli stosować blokady usług (ang. Denial of Service, DoS)[15]. Pierwszym udokumentowanym atakiem tego typu w celach politycznych było zablokowanie na ponad tydzień serwerów rządu Wielkiej Brytanii poprzez wysłanie masy e-maili – był to protest grupy z San Francisco przeciwko ustawie o prawie karnym i porządku publicznym z 1994 roku (ang. Criminal Justice and Public Order Act)[2].
W 1996 roku haktywiści rozpoczęli atakowanie stron internetowych poprzez zmiany ich zawartości i umieszczanie informacji o celach swoich protestów[15]. Jednym z pierwszych ataków tego typu była zmiana strony Departamentu Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych, gdzie nazwę „Departament Sprawiedliwości” zmieniono na „Departament Niesprawiedliwości”, a na stronach zamieszczono materiały pornograficzne w proteście przeciwko ustawie Communications Decency Act z 1996 roku[15]. Cześć ustawy dotycząca ochrony dzieci przed obscenicznym słownictwem uznana została w 1997 roku przez Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych za naruszającą wolność słowa i niekonstytucyjną[16].
Przykładem jednego z pierwszych ataków haktywistów w formie DDoS (ang. Distributed Denial of Service) było zaatakowanie stron internetowych Pentagonu i rządu Meksyku przez grupę Electronic Disturbance Theater (EDT) w 1998 roku w celu zwrócenia uwagi na prawa Indian w meksykańskim stanie Chiapas w kontekście walki Zapatystów[2][12][17]. EDT zapoczątkowało elektroniczne nieposłuszeństwo obywatelskie (ang. electronic civil disobedience) tworząc i udostępniając narzędzie FloodNet do wirtualnych protestów okupacyjnych (ang. Virtual Sit-In), które blokowało zaatakowaną stronę internetową poprzez automatyczne zmuszanie jej do permanentnego ładowania[15].
Inne grupy haktywistów działające w latach 90. XX wieku to m.in.[15]:
Wówczas również powstała lista mailingowa haktywistów, która w 1999 została wykorzystana do zorganizowania blokady Echelonu w proteście przeciwko globalnej sieci inwigilacji utrzymywanej przez Stany Zjednoczone, Wielką Brytanię, Kanadę, Australię i Nową Zelandię[15]. W dniu akcji, jej uczestnicy zostali poproszeni o zalanie systemów mailami zawierającymi słowa–klucze wyszukiwane przez Echelon w celu przeciążenia systemu Echelonu[15].
Z czasem haktywizm stał się powszechnym środkiem protestów, zarówno jako element protestów antywojennych, jak i demonstracji ulicznych[15]. Współcześnie na świecie funkcjonują tysiące grup haktywistów, działających na rzecz bardzo różnych spraw[15]. Swoje działania nagłaśniają w mediach społecznościowych, przy czym większość z ich metod działania jest nielegalna według praw obowiązujących w danych krajach i uznawana za formę cyberprzestępczości[15]. Metody haktywistów porównywane są często do tradycyjnych form protestu, np. defacement stron internetowych do graffiti, ataki DoS uniemożliwiające dostęp do stron internetowych do demonstracji okupacyjnych, które blokują ulice[2][12][17].
Jedną z najbardziej znanych grup haktywistów jest założony w 2003 roku kolektyw aktywistów i hakerów Anonymous, który w 2008 roku przeprowadził akcję Project Chanology przeciwko scjentologom (ang. Church of Scientology) w proteście przeciwko próbom ocenzurowania przez nich video z Tomem Cruise’em chwalącym kościół scjentologiczny[15]. Anonymous przeprowadzili tysiące globalnych, regionalnych i lokalnych akcji przeciwko rządom (m.in. przeciwko rządom Tunezji i Egiptu podczas Wiosny Arabskiej[2]), firmom (m.in. przeciwko firmom Visa i MasterCard w proteście przeciwko nałożeniu blokady na WikiLeaks[2]), kościołom, terrorystom, handlarzom narkotyków i pedofilom[15] i wspierali akcje organizowane przez innych aktywistów, np. ruchu Okupuj Wall Street[15][17]. Anonymous udostępnił również narzędzie dla amatorów do przeprowadzania ataków typu DDoS – Niskoorbitalne Działo Jonowe[18].
Według prawa obowiązującego w Europie – Konwencji o Cyberprzestępczości i w Stanach Zjednoczonych (ang. Computer Fraud and Abuse Act, CFAA) wiele metod działań haktywistów uznawanych jest za nielegalne[18]. W wielu krajach (m.in. Argentynie, Chile, Francji, Hiszpanii, Kolumbii i USA) toczyły się postępowania karne przeciwko haktywistom i niektórzy z nich zostali aresztowani i skazani[18]. Jednak większość ataków haktywistów nie jest ścigana z mocy prawa z uwagi na niemożność wykrycia sprawców, niską szkodliwość społeczną czynu i relatywnie niskie koszty naprawy szkód (np. przywrócenia oryginalnych treści stron internetowych)[15].
W 2001 roku sąd we Frankfurcie nad Menem uznał, że atak typu DoS przeprowadzony przez haktywistów wobec Lufthansy w proteście przeciwko odsyłaniu uchodźców nie był niezgodny z prawem, ponieważ atak skierowany był na zwrócenie uwagi opinii publicznej na zaistniały problem[18].
Metody stosowane przez haktywistów (w tym DoS, Google bombs czy DDoS) używane są również w niecnych celach, np. cyberterroryzmu, stąd inicjatywy podejmowane przez sympatyków haktywizmu, by odróżnić prawnie ataki w celach protestów od celowych ataków destrukcyjnych[18].
