Gorzeń Górny
wieś w województwie małopolskim Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gorzeń Górny – wieś w Polsce administracyjnie należąca do województwa małopolskiego, powiatu wadowickiego i gminy Wadowice[5][6].
| wieś | |
 Zabytkowy dworek Emila Zegadłowicza | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2011) | |
| Strefa numeracyjna |
33 |
| Kod pocztowy |
34-100[3] |
| Tablice rejestracyjne |
KWA |
| SIMC |
0074180 |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu wadowickiego  | |
Położenie na mapie gminy Wadowice  | |
 49°51′14″N 19°29′42″E[4] | |
Wieś jest położona na lewym brzegu rzeki Skawy, na skraju Beskidu Małego, u podnóża Iłowca (477 m), stanowiącego najwyżej położony punkt wsi. Graniczy z miejscowościami: Ponikiew, Jaroszowice, Zawadka i Gorzeń Dolny.
Przez sołectwo Gorzeń Górny przebiega odcinek drogi krajowej nr 28 (Zator – Medyka). Od tej drogi odgałęziają się drogi powiatowe nr 04-250 Gorzeń Górny – Koziniec oraz nr 04-251 Gorzeń Górny – Ponikiew.
Obszar Gorzenia Górnego obejmuje 202 ha. Przeważają użytki rolne (55% powierzchni). Lasy i grunty leśne stanowią 36% powierzchni miejscowości.
Gorzeń Górny zamieszkują 282 osoby (2008).
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bielskiego.
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1419 roku, choć jej teren był prawdopodobnie zamieszkały już znacznie wcześniej. Miejscowa tradycja lokuje na wzgórzu Grapa, zwanym też „Grodziskiem”, pozostałości grodziska, pochodzącego być może z okresu kultury łużyckiej. Nie zachowały się żadne ślady umocnień. W latach 20. XX w. w tym rejonie znaleziono ułamki naczyń glinianych z przełomu er[7].
W XVI wieku Gorzeń Górny stanowił własność Gorzeńskich herbu Topór, a w XVII wieku księdza Głogurskiego i Biberstein-Starowieyskich. W 1725 r. Franciszek Starowieyski sprzedał go Skorupkom-Padlewskim. Od 1792 roku był własnością Jakuba Littmana Hupperta, który wybudował tu klasycystyczny dworek. Od wnuków Hupperta kupiła go Eleonora Czerniczkowa, która z kolei w 1883 roku sprzedała go profesorowi gimnazjum w Wadowicach Tytusowi Zegadłowiczowi. Po nim odziedziczył go syn Emil Zegadłowicz, który rozsławił wioskę zarówno za sprawą własnej twórczości literackiej, jak i założonej w Gorzeniu Górnym grupy artystycznej „Czartak”. Do dworku Zegadłowiczów przyjeżdżało wówczas (lata 20. i 30. XX wieku) wielu artystów, publicystów i uczestników polskiego życia publicznego, aby dyskutować, tworzyć i wypoczywać.
Obiekt wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego[8].
- dworek (XVIII w.) otoczony starym parkiem, mieszczący do grudnia 2017 Muzeum Emila Zegadłowicza poety, dramaturga i mecenasa kultury
Klecza Górna – Gorzeń Górny – Bliźniaki – Inwałd
Wadowice – Gorzeń Górny – PKS Czartak- dwa pomniki przyrody ożywionej:
- lipa drobnolistna o obwodzie pnia 300 cm
- wiąz pospolity o obwodzie pnia 430 cm
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
